Η φρίκη έχει όνομα: Faroe islands

Ενας μικρός όρμος। Ενα χωριό μπροστά στη θάλασσα। Πίσω του πράσινες πλαγιές। Η θάλασσα όμως δεν είναι γαλάζια, ούτε μπλε। Κατακόκκινη είναι। Κατακόκκινη από το αίμα। Των δελφινιών। Μακελειό। Μαζική σφαγή δελφινιών-φαλαινών। Αυτό το έγκλημα συμβαίνει τέτοιαν εποχή κάθε χρόνο. Πού; Στα νησιά Φερόες(Faroe islands ή Færøerne ή Føroyar,που σημαίνει Νησιά των Προβάτων, είναι ένα σύμπλεγμα 18 νησιών, 17 κατοικήσιμα, που αποτελούν ομώνυμο αρχιπέλαγος στον βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό ανάμεσα στην Σκωτία, την Νορβηγία και την Ισλανδία με συνολική έκταση 1.399 τ.χλμ. και πληθυσμό 48.668 κατοίκους, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2008. Τα νησιά αποτελούν αυτόνομη επαρχία του βασιλείου της Δανίας).
Μια σειρά από φωτογραφίες, η μία πιο φρικτή από την άλλη -δύσκολα αντέχει κανείς να τις δει- καταγράφουν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες την ανθρώπινη θηριωδία. Τα δελφίνια στην περιοχή των νησιών Φερόες ανήκουν στην ποικιλία Calderon. Είναι από τα πιο έξυπνα και τους αρέσει πολύ να «πλησιάζουν» και να «ακολουθούν» τους ανθρώπους. Τι βλέπουμε όμως στις φρικτές φωτογραφίες; Οι ψαράδες με τις βάρκες έχουν παρασύρει και παγιδέψει τα δελφίνια στα αβαθή του όρμου, σχεδόν στην παραλία. Δεκάδες δελφίνια. Και εκεί, στα ρηχά, οι ψαράδες μαζί με άλλους «εθελοντές», όλοι πολύ νέοι, αρχίζουν το μακελειό. Δελφινοκτονία. Με γάντζους και λοστούς κομματιάζουν τα έρημα Calderon. Οργιο σφαγής. Στην κατακόκκινη ρηχή θάλασσα, δύσκολα ξεχωρίζεις τα σφαγιαζόμενα δελφίνια από τους σφαγείς τους. Ο άνθρωπος επιβεβαιώνει (άλλη μία φορά) τη φήμη του: στα χειρότερα τίποτε δεν συγκρίνεται με αυτόν. Το μακελειό όμως έχει και θεατές! Πολλούς μάλιστα. Κόσμος συγκεντρωμένος στην παραλία παρακολουθεί το έγκλημα, σχεδόν το απολαμβάνει. Οι φωτογραφίες έχουν απαθανατίσει οικογένειες, μη χειρότερα, μαζί τα μικρά παιδιά τους! Οι γονείς τα πήραν από το χέρι για να τους δείξουν και να μαθαίνουν. Θα μεγαλώσουν και πρέπει να ξέρουν, για να πάρουν σειρά... Η «δικαιολογία» της σφαγής των δελφινιών; Χαλάνε τα δίχτυα των ψαράδων. Μην ακούω βλακείες. Ωραίο πρόσχημα. Αυτό που συμβαίνει στις Φερόες της Δανίας είναι ένα ξέφρενο killers' πάρτι.

Εφ,"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ",17/10.2008

ΓΡΑΠΤΗ ΕΡΩΤΗΣΗ υποβολή: Jörg Leichtfried (PSE) προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή


Θέμα: Φρικτή σφαγή δελφινιών και φαλαινών στη Δανία

Εδώ και χρόνια, στη Δανία, κράτος μέλος της ΕΕ, βασανίζονται και θανατώνονται με τον πιο επαίσχυντο τρόπο μαυροδέλφινα, ζιφιίδες και δελφίνια. Αυτό συμβαίνει ιδίως στις Νήσους Φερόε με πρόσχημα μια παράδοση των Βίκινγκ. Πολλές φορές προσελκύονται εκατοντάδες από αυτά τα ζώα σε έναν κόλπο, όπου τους ανοίγουν την κοιλιά όσο είναι ακόμα ζωντανά, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν αργά από την αιμορραγία. Με τον τρόπο αυτόν θανατώνονται ολόκληρες οικογένειες, πράγμα που θέτει σε μεγάλο κίνδυνο και το απόθεμα γονιδίων των ειδών αυτών.
Οι Νήσοι Φερόε ανήκουν στο Βασίλειο της Δανίας και η Δανία τους χορηγεί επιδοτήσεις αντί να δώσει τέλος σε αυτήν τη σφαγή. Μολονότι οι κάτοικοι των νήσων αυτών είναι Δανοί και ζουν υπό τη δανική κυριαρχία, η Δανία παραπέμπει στην αυτοδιοίκηση και την πολιτισμική αυτονομία των εν λόγω νήσων ισχυριζόμενη ότι δεν πρόκειται για χώρα της ΕΕ και ως εκ τούτου δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια.
1. Γνωρίζει η Επιτροπή την κατάσταση που περιγράφηκε ανωτέρω;
2. Είναι λογικό οι Νήσοι Φερόε να αντιμετωπίζονται ως τρίτη χώρα εκτός ΕΕ, ότι δηλαδή η ΕΕ δεν μπορεί να κάνει κάτι ούτε δυνάμει της Σύμβασης της Βέρνης ούτε δυνάμει της Σύμβασης της Βόννης για να αντιμετωπιστεί αυτή η απαράδεκτη κατάσταση;
3। Πώς προτίθεται να ενεργήσει η Επιτροπή για την αντιμετώπιση αυτών των βασανιστήριων ζώων που πραγματοποιούνται στη Δανία;

Παρατήρηση :

“Κάθε χρόνο οι κάτοικοι των νησιών αυτών σκοτώνουν φάλαινες και άλλα μικρά κητοειδή. Τις οδηγούν με βάρκες σε κάποιο κόλπο μετά από μακρύ κυνήγι. Οι εξουθενωμένες, πανικόβλητες και μπερδεμένες φάλαινες καταλήγουν στα αβαθή όπου αρχίζει το λουτρό αίματος. Με γάντζους 2.2 κιλών χτυπάνε συνεχώς τα αβοήθητα ζώα. Μετά με ένα μαχαίρι 15 εκατοστών τρυπάνε μέσα στην σπονδυλική στήλη. Το αίμα ρέει και ο κόλπος γεμίζει με νεκρές φρικτά κτυπημένες φάλαινες.
Οι κάτοικοι των νησιών αυτών το θεωρούν μεγάλο φεστιβάλ και το διασκεδάζουν. Μέχρι και τα σχολεία κλείνουν για να παρακολουθήσουν τα παιδιά το θέαμα!! Συνήθως τρέχουν στην παραλία και σκαρφαλώνουν στα άψυχα κουφάρια των φαλαινών.
Κάθε χρόνο περίπου 2000 φάλαινες θανατώνονται.
Αυτό το είδος φάλαινας (North Atlantic long-finned pilot whales) είναι αυστηρά προστατευόμενο. Σκοτώνοντας 100 φάλαινες τη φορά, οι «άνθρωποι» αυτοί σκοτώνουν ανεξέλεκτα ολόκληρες οικογένειες ζώων καταστρέφοντας την φυσική ισσοροπία του βόρειου Ατλαντικού.
Παλαιότερα και άλλα κράτη (Ισλανδία, Νορβηγία) ακολουθούσαν την ίδια πρακτική αλλά εκεί έχει πλέον σταματήσει। Οι κάτοικοι των νησιών δεν έχουν ανάγκη από το κρέας των φαλαινών και πολλές από αυτές σαπίζουν και πετιούνται। Δεν μπορούν να εξάγουν το κρέας αφού είναι μολυσμένο από βαριά μέταλλα και τοξίνες (λόγω ανθρώπων και αυτό) και δεν ικανοποιούν τις προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ευτυχώς) για φαγητό”

Αξιοσημείωτο είναι ότι

Τα ζώα αυτά είναι ευαίσθητα… κοινωνικά με υψηλά ανεπτυγμένο νευρικό σύστημα। Έχουν την δυνατότητα να νιώσουν θλίψη, πανικό και πόνο.

Περισσότερα στο: http://www।youtube।com/watch?v=8qHtn2rM4Hs

Αλήθεια ή ψέματα ; Hemingway ή Donne ;

Αλήθεια ή ψέματα ; Hemingway ή Donne ; Η αρχαία ελληνική λέξη «ήθος», στην πρώτη σημασία της, που τη συναντά κανείς και στον Ηρόδοτο και στον Ηράκλειτο, σημαίνει απλά «τόπος», «ενδιαίτημα», «διαμονή». Και είναι πολύ ενδιαφέρον, το πώς αυτή η λέξη από την τοπική και ποσοτική έννοιά της, πήρε ποιοτική σημασία και άρχισε να σημαίνει τρόπο και συμπεριφορά. Ένας τόπος όμως που καθορίζεται και περιγράφεται από τη γεωγραφική θέση του, το κλίμα του, τη γραπτή και άγραφη, την κτισμένη και άκτιστη ιστορία του, μπορεί να έχει ήθος; Και αντίστροφα το ήθος, το συλλογικό ήθος, στη διαμόρφωση του οποίου σίγουρα συμβάλλουν οι πολιτισμοί και οι καταγωγές των τοπικών μικροκοινωνιών μπορεί να γεννήσει τον χαρακτήρα ενός τόπου, μιας πόλης ή ενός συνόλου έστω χωριών;

Αυτά σκεφτόμουν, αντικρίζοντας τα περίπτερα των εθελοντικών οργανώσεων στην Διεθνή Έκθεση www.Interaigis.gr, στο Πανελλήνιο Συνέδριο Πολιτικής Προστασίας & Τοπικής Αυτοδιοίκησης - MEC Παιανίας. Όχι…! Δεν μου αρέσουν πάντα οι εκθέσεις και τα συνέδρια ..ειδικά ένα ηλιόλουστο Σαββατοκύριακο με ελκτικές προσκλήσεις για την απολαυστική θάλασσα…όμως από τη βαρβαρότητα της γκρίζας πόλης που ζω ..ενός συν-χνωτισμού με τους ανθρώπους…έμεινα ν' αφουγκρασθώ αυτές τις φωνές που μπορεί να μας… ή να μη μας αφορούν…!

Αφιέρωσε λίγο από τον ελεύθερο χρόνο σου για να ανακαλύψεις την πατρίδα σου και συγχρόνως να βοηθήσεις τους άλλους. Αυτό το μήνυμα μου πέρασαν οι εθελοντές, τα νέα παιδιά, τα ακόμη πιο μεγάλα παιδιά και τα «παιδιά» με τα λευκά μαλλιά…η εμπιστοσύνη την οποία έδειχνα πάντα στα παιδιά είναι ένα σημείο επαφής μου με αυτόν τον πολύχρωμο και πολύμορφο στις στολές του κόσμο…Πολύμορφο, γιατί ο εθελοντισμός είναι ένα δυναμικό σύστημα όπου η ατομική ολοκλήρωση συναντιέται με τη συλλογική ευημερία. Οι μορφές που παίρνει η εθελοντική προσφορά σήμερα διευρύνονται διαρκώς και εκτείνονται σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής από την παροχή υπηρεσιών φροντίδας ως τις οργανωμένες δράσεις για την προστασία του περιβάλλοντος, κι από τη δραστηριοποίηση ομάδων πολιτών για την πρόληψη ή την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών ως την παροχή εκπαίδευσης σε κοινωνικά αποκλεισμένα άτομα ή ομάδες.

Η εθελοντική δράση, από την άλλη πλευρά, αποτελεί η ίδια μια μαθησιακή εμπειρία, αναπτύσσοντας τις κοινωνικές, επικοινωνιακές και επαγγελματικές δεξιότητες του εθελοντή. Ο ίδιος ο εθελοντής δεν είναι μόνο πομπός, αλλά και δέκτης των ωφελειών που απορρέουν από την εθελοντική του δράση.Υποστηρίζουμε & ενισχύουμε τον εθελοντισμό ως στάση ζωής... Το άκουσα και αυτό και μάλλον το «άκουσα» για τα καλά..!Ο εθελοντισμός είναι ένα θέμα που μας αγγίζει όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης και επαγγελματικής ιδιότητας. Οι εθελοντές προέρχονται από οποιοδήποτε κοινωνικό-οικονομικό στρώμα της κοινωνίας. Αν λάβουμε υπόψη ότι ένας εθελοντής μπορεί να είναι οποιασδήποτε ηλικίας, οικονομικής κατάστασης, ακαδημαϊκού υπόβαθρου, τότε μπορούμε εύκολα να ισχυριστούμε, ότι σχεδόν όλοι οι πολίτες μπορούν να είναι υποψήφιοι εθελοντές.

Με απλά λόγια ανεξαρτήτως Rolex ή Folex στον καρπό του χεριού…Μercedes ή Zastava στο γκαράζ …. διδακτορικού ή απολυτηρίου δημοτικού σχολείου στο βιογραφικό….Εθελοντής είναι ο πολίτης εκείνος που προσφέρει ανιδιοτελώς τον ελεύθερο του χρόνο ή τη γνώση του για χρήσιμες δράσεις προς όφελος άλλων, χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα. Με αυτή την έννοια ο εθελοντισμός ταυτίζεται με τη φιλανθρωπία, όπως χρησιμοποιήθηκε κατά την κλασική εποχή κυρίως για να αποδώσει μια καινούργια αρετή, την αγάπη για το συνάνθρωπο. Η διαφορά ανάμεσα στον εκπαιδευμένο εθελοντή και στην παλιά έννοια της φιλανθρωπίας είναι, ότι ο εθελοντής αντιμετωπίζει τα άτομα στα οποία προσφέρει εθελοντική εργασία, όχι με οίκτο αλλά σαν άτομα ισότιμα τα οποία περνούν δυσκολίες και στα οποία μπορεί να προσφέρει.

Συνιστά μια εξαιρετικά επιμορφωτική λειτουργία που ενδυναμώνει την κοινωνική αλληλεγγύη, ενισχύει την ενεργό συμμετοχή και τη συνύπαρξη, προσδίδοντας νέο περιεχόμενο στη ζωή μας. Συνδυάζει «τον έρωτα του ερασιτέχνη, τη συνέπεια του επαγγελματία, την πειθαρχία του στρατιώτη και την ανιδιοτέλεια του ανώτερου ανθρώπου», όπως υποστηρίζει σωστά και ο Δήμαρχος Αθήνας κ. Νικήτας Κακλαμάνης.Πως μπορούμε όμως να πετύχουμε την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά και τη συνοχή που όλοι οραματιζόμαστε και αξίζουμε…! αυτό τον καλύτερο κόσμο που οι «αρχηγοί» κόπτονται να μας επιδείξουν και ενίοτε «αποδείξουν», ότι υπάρχει και μπορούν αυτοί να μας εξασφαλίσουν..chic..!

Όμως ξεχνούν όλοι τους, ότι ο εθελοντισμός διαμορφώνεται ως επιλογή ζωής, αυτή της αλληλέγγυας προσφοράς που αντιστέκεται στο ρεύμα της απαξίωσης των ιδεών και των αξιών..!Όπως είναι γνωστό οι καταστροφές (φυσικές ή από ανθρώπινες αιτίες) αποτελούν σοβαρές διαταραχές λειτουργίας μιας κοινωνίας και προκαλούν ευρείες ανθρώπινες υλικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές απώλειες. Χαρακτηριστικό των καταστροφών είναι, ότι δημιουργούν προβλήματα που δεν μπορούν να επιλυθούν άμεσα με τις υπάρχουσες πηγές βοήθειας. Έτσι λοιπόν προσδιορίζουμε τη βοήθεια με ανεξαρτησία, αμεροληψία και ουδετερότητα. Στόχο έχει την δημιουργία ενεργών, κοινωνικά ευαίσθητων και περιβαλλοντικά υπεύθυνων πολιτών.

Υπηρετώντας την ανάγκη του συνανθρώπου μας, προστατεύοντας το περιβάλλον και μεταφέροντας μηνύματα ανθρωπιάς, κατανόησης, προσφοράς και αγάπης…Θεωρούμε την εθελοντική δράση ως προέκταση της προσωπικότητας και μέσο κατανόησης και μάθησης της λειτουργίας της κοινωνίας μας.Θα ήταν φυσικά, ανόητος κανείς να πιστέψει πως μπορούμε όλοι εμείς οι εθελοντές να λύσουμε έτσι, μόνοι μας, τα μεγάλα περιβαλλοντικά προβλήματα. Δεν μπορούμε όμως και να καθόμαστε αμέτοχοι. Οι δράσεις μας αποτελούν άλλωστε μια άμεση υπενθύμιση των προβλημάτων και πίεση για την αντιμετώπισή τους.Ας δούμε τον εθελοντισμό και ως μια μορφή κοινωνικού ελέγχου απέναντι σε όσους λαμβάνουν κρίσιμες αποφάσεις, μια συνεισφορά στην προστασία του περιβάλλοντος, ως δημόσιο και κοινωνικό αγαθό.(Αναφορικά στην έκθεση InterAigis πολιτικοί ταγοί, αρχηγοί, υπαρχηγοί και πολιτικάντηδες «έλαμψαν δια της απουσίας τους», όπως θα έγραφε και ο ημερήσιος τύπος, λόγω «ανειλημμένων υποχρεώσεων» very chic…, ας μην ξεχάσουμε ποτέ τον «στρατηγό άνεμο» και τις «ασύμμετρες απειλές» παλαιότερα στα χείλη καρναβαλιστών, πολιτικάντηδων, ψευτοφιλόσοφων, «γραμματέων και φαρισαίων», που με την βλακεία, μπαρουφολογία και εγκληματική ανικανότητα τους επιβάρυναν με φόρο αίματος τον τόπο, ενώ ανέδειξαν για άλλη μια φορά την «δύναμη» των δουλικών κρατικοδίαιτων αυλικών και φυσικά την πλήρη ασυδοσία και ασυλία τους).

Ο αγαπημένος μου ποιητής Ελύτης έγραψε: «Το καίριο κείται πέραν του ατόμου…»Δράσεις πολύπλευρες και συμμετοχικές, που υπερβαίνουν τα όρια μιας απλής «απλήρωτης εργασίας». Δράσεις που μας χωρούν όλους και όλες που έχουν τη διάθεση να προσφέρουν, ανεξάρτητα από ηλικία ή μόρφωση, καταγωγή ή γλώσσα. Και θ΄ αγκαλιάζουν πάντα και πάνω απ’ όλα το ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ με ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ.Θα ήθελα να ολοκληρώσω με την «ηθική» διάσταση του προβλήματος. Εξάλλου με την «ηθική» ξεκίνησα τον προβληματισμό μου…θα παρουσιάσω ένα απόσπασμα του Άγγλου ποιητή και ιερωμένου John Donne (1572 - 1631). Με τις δυο φράσεις του ξεκίνησα ..φράσεις που λίγο-πολύ όλοι θαεπ-αναλάβουμε κάποια στιγμή στην πορεία της ζωής μας. …όμως το τέλος έπεται της αρχής και ο λόγος του Donne είναι εδώ καταλυτικός:No man is an island, entire of itself; every man is a piece of the continent, a part of the main; if a clod be washed away by the sea, Europe is the less, as well as if a promontory were, as well as if a manor of thy friends or of thine own were; any man's death diminishes me, because I am involved in mankind; and therefore never send to know for whom the bell tolls; it tolls for thee.Μτφ: "Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, πλήρες και αυτάρκες. Κάθε άνθρωπος είναι ένα τμήμα της ηπείρου, ένα κομμάτι της στεριάς. Αν ένας σβώλος χώμα παρασυρθεί από την θάλασσα, η Ευρώπη μικραίνει, σαν να είχε καταβυθιστεί ένα ακρωτήρι, σαν να χανόταν το αρχοντικό των φίλων σου ή το δικό σου. Ο θάνατος κάθε ανθρώπου με ελαττώνει, γιατί ανήκω στην ανθρωπότητα.Και γι’ αυτό μην στέλνεις να ρωτήσεις για ποιόν χτυπάει η καμπάνα - χτυπάει για σένα."

Αυτή τη φράση την έκανε διάσημη ο Ε. Hemingway, επιγράφοντας με αυτή το μυθιστόρημά του για τον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας και μου την υπενθύμισε καίρια ο συγγραφέας Ν. Δήμου. Δεν έσπευσαν εκεί μόνο κόμματα και οργανώσεις, αλλά και ανεξάρτητα και αδέσμευτα άτομα όπως ο Malraux, ο Koestler, ο Orwell, ο Hemingway, ο Pamblo και εκατοντάδες άλλοι διανοούμενοι και δημιουργοί από όλο τον κόσμο. Όλοι αυτοί πίστεψαν στην ηθική αρχή ότι "κανένας δεν είναι νησί"…. Ίσως ακούγεται πιο εύηχα τώρα…!Αυτή είναι η ηθική αρχή που βρίσκεται στην βάση κάθε ανθρωπιστικής ενέργειας. Ο βασανισμός, ο θάνατος, η ταπείνωση, η εξαθλίωση κάθε ανθρώπου….. εσάς και εμένα μας αφορά, γιατί ανήκουμε στην ανθρωπότητα…. Είναι η κατηγορική προσταγή του Ε. Kant – πράττε, έτσι ώστε η πράξη σου να μπορεί να γίνει νόμος για όλους….. Τελικά δεν γλιτώνουμε από την ανθρωπότητα….! Αυτή είναι η μοίρα και η ελπίδα μας συνάμα…

Στην «ΚΟΣΜΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ» μας, δεν έχουμε άλλη διέξοδο από το να σταθούμε όσο γίνεται ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ο ένας στον άλλο….. Κι αν αυτή η επαφή καμιά φορά (ή πολλές φορές) πληγώνει…θα έρθει πάντα η στιγμή που η μοναδική ΖΕΣΤΑΣΙΑ της θα μας αποζημιώσει…!Μόνο έτσι, θα μπορέσουμε πραγματικά κάποτε, να κοιτάμε ΙΣΙΑ στα μάτια…!Ποιους όμως;Όλους τους ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ μας..! αλλά κυρίως τα παιδιά όλου του κόσμου..! τα παιδιά μας.... Δημιουργώντας για όλους ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ για μια ΖΩΗ πιο όμορφη..! όπου το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ θα προσφέρεται απλόχερα και δίκαια (χωρίς να παρα-χαράζουν κάποιοι το ΗΘΟΣ).. χωρίς άνομους ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥΣ και ΕΠΑΙΤΕΙΑ….!ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ…!Υ.Γ Και λίγα στατιστικά στοιχεία:Εκατομμύρια πολίτες σε ολόκληρη την Ευρώπη ασχολούνται ενεργά με διάφορες μορφές εθελοντισμού.

Οι πιο πρόσφατοι αριθμοί παρουσιάζουν, τα ακόλουθα:Στο Ηνωμένο Βασίλειο 23 εκατομμύρια άνθρωποι προσφέρουν εθελοντική εργασία κάθε χρόνο, αποτελώντας ένα εργατικό δυναμικό ισοδύναμο με 180.000 εργαζομένους πλήρους απασχόλησης - για κάθε ΕΥΡΩ της δημόσιας χρηματοδότησης που δαπανάται για να υποστηριχθεί ο εθελοντισμός, οι εθελοντές προσφέρουν εργασία αξίας 30 ΕΥΡΩ - η οικονομική αξία του επίσημου εθελοντισμού στο ΗΒ έχει υπολογισθεί σε περισσότερα απο 65 δις ΕΥΡΩ ετησίως, ή 7,9% του ΑΕΠ.Οι Βέλγοι αφιερώνουν 5 ώρες την εβδομάδα σε εθελοντικές δραστηριότητες χωρίς αμοιβή, το οποίο είναι ισοδύναμο με περίπου 200.000 θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης. Το 2002 ο χρόνος που αφιερώθηκε σε εθελοντικές εργασίες, σε διάφορους συνδέσμους/οργανώσεις στην Γαλλία, ήταν ισοδύναμος με περισσότερα από 716.000 θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης.23 εκατομμύρια πολίτες (36%) συμμετέχουν σε διάφορα είδη εθελοντικών εργασιών στη Γερμανία ενώ το 33% του ενήλικου πληθυσμού στην Ιρλανδία (δηλ. περίπου 1.287.000 άτομα) ασχολείται με τον εθελοντισμό. Το 2004 στην Πολωνία, περίπου 5,4 εκατομμύρια πολίτες ασχολήθηκαν με τον εθελοντισμό, το οποίο αντιπροσωπεύει το 18,3% του συνολικού πληθυσμού. Η κατ' εκτίμηση οικονομική αξία του εθελοντισμού, που υπολογίστηκε από τον πολλαπλασιασμό του αριθμού των κατ’ αντιστοιχία εργαζομένων σε θέσεις πλήρους απασχόλησης (εθελοντές) με τον μέσο όρο μισθού στον συγκεκριμένο τομέα, ανήλθε στα 124 εκατομμύρια ΕΥΡΩ.

Στην Ελλάδα όμως, τον εθελοντισμό καπηλεύονται οι άνθρωποι των «Γραφείων», οι οποίοι χρηματοδοτούνται αδρά από την Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας( ο κ. Γενικός Γραμματέας στην Ημερίδα, που πραγματοποιήθηκε με ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ και αποκλειστική ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ του κοινοφελούς ιδρύματος Ιωάννη Λάτση και της Eurobank EFG - ΕΥΓΕ στο Ίδρυμα - στις 9.05.2009, αμέσως μετά την ομιλία του και τις "αναγκαίες" φωτό για τον Τύπο... ΕΦΥΓΕ....ναι καλά ακούσατε ΕΦΥΓΕ....αφήνοντας "σύξυλους" όλους αυτούς τους πολυάριθμους αντιπροσώπους από 160 Εθελοντικές περίπου Οργανώσεις, που είχαν μαζευτεί απ' όλες τις γωνιές της Ελλάδας για να συζητήσουν μαζί του ΚΑΙΡΙΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΔΡΑΣΗΣ και ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ του ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ...! θα μειδιάσετε πικρά ; ίσως...εγώ θα χρησιμοποιήσω μια φράση: ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.......), που δεν στηρίζει, όπως οφείλει τις Εθελοντικές Οργανώσεις και δεν μπορεί – δυστυχώς – να ελέγξει που κατασπαταλιούνται τα κονδύλια , ενώ περιορίζεται στην καταστολή και αγνοεί τις λέξεις: ΠΡΟΛΗΨΗ, ΦΥΛΑΞΗ και ΑΠΟΤΡΟΠΗ (ίσως θα έλεγε κανείς πίσω από τις λέξεις αυτές δεν μπορεί να κρυφτεί η μαγική λέξη ..προμήθεια…!).

Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τον οργανωτικό και επιστημονικό υπεύθυνο της InterAigis, Υποστράτηγο Πυροσβεστικού Σώματος ε.α Νίκο Διαμαντή, ένα απ’ τα ανοικτά και φωτισμένα μυαλά του τόπου, που δηλώνει πάντα παρών με ουσιαστικές λύσεις και προτάσεις.• Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ, οφείλω να πω στα παιδιά, στους εθελοντές, που στάθηκαν ακούραστα ενημέρωνοντας κάθε ενδιαφερόμενο, στις 21-24 Μαΐου 2009 (08:00 έως 21:00) και ειδικότερα:• Το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων με τα 25.000 μέλη και τον Έφορο Πολιτική Προστασίας Γιώργο Γρηγόρη, φωτεινό παράδειγμα ήθους, τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Εφέδρων Ενόπλων Δυνάμεων με τον ακούραστο πρόεδρο Αλέξανδρο Κόντο, ιδρυτή των Δασοκομάντος, τον Σύνδεσμο Αθηναίων Καταδρομέων, την Πανελλήνια Ένωση Εθελοντών Πυροσβεστικού Σώματος, το Σώμα Έρευνας και Διασώσης(Μέγαρα), τους Εθελοντές Δασοπυροπροστασίας Αττικής, την Εθελοντική Διασωστική Ομάδα Αντιμετώπισης Καταστροφών(Θεσσαλονίκη), την Εθελοντική Ομάδα Πρόληψης Αντιμετώπισης Καταστροφών, το Σωματείο Εθελοντών Πολιτικής Προστασίας Β/Α Τομέα Υμηττού, το Σύνδεσμο Προστασίας και Ανάπτυξης Υμηττού με τον διευθυντή προγραμμάτων κ. Βασίλη Νομικό, το Σύνδεσμο Δήμων και Κοινοτήτων Προστασίας και Ανάπλασης του Περιβάλλοντος του Πεντελικού Βουνού, το Εθελοντικό Σώμα Ελλήνων Πυροσβεστών- Αναδασωτών με τον δημιουργικό πρόεδρο Νικόλαο Σαχινίδη που υλοποιεί τα ευρωπαϊκά προγράμματα, την Εθελοντική Ομάδα Κούρος, τους Έλληνες Διασώστες, την Αττική Λέσχη Τετρακίνησης, την Ελληνική Ένωση Έρευνας και Διάσωσης Εθελοντών Αττικής, τα παιδιά από τη Σάμο(παράρτημα Σάμου –ΕΟΛ) με πρόεδρο τον Δημήτρη Καλαντζή, παλιό κομάντο, που στη μεγάλη φωτιά μ’ ένα διαφημιστικό χάρτη εταιρίας ενοικιάσεως αυτοκινήτων, πάνω σ΄ ένα καπώ (είδες Δημήτρη.. οι λέξεις που προανέφερα για την Γ.Γ.Π.Π…), αλλά με πολύ αγωνία, μεράκι και αγάπη προσπάθησε να σώσει με την ομάδα του το νησί από τις φλόγες….• Ζητώ συγγνώμη από κάποιες εθελοντικές οργανώσεις που διέφυγαν της γραφίδας μου και ίσως για μια σκληρότητα σε εκφράσεις μου απέναντι σε πρόσωπα που εκπροσωπούν Φορείς…όμως τα αθώα θύματα δεν μου αφήνουν και πολλά περιθώρια ωραιολογίας …Δυστυχώς..!

Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους τους ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ, αλλά και σε ένα λεβεντόπαιδο, έφεδρο αξιωματικό κομάντο - αλεξιπτωτιστή, καθηγητή της Γυμναστικής Ακαδημίας, ΕΘΕΛΟΝΤΗ, που μέσα στη μάχη της φωτιάς, μας αποχαιρέτησε το καλοκαίρι του 2007 στα κρητικά βουνά, έξω απ’ το χωριό Δοξαρό, …ΗΡΑΚΛΗΣ ΤΖΑΝΑΚΗΣ του Μιχαήλ το όνομα του, απ’ την Πόμπια Ηρακλείου …για όσους «υπεύθυνους» τον ξέχασαν και τον «εκτέλεσαν» μαζί με το πεζοπόρο τμήμα του (3 νεκροί) και τους υπόλοιπους ανυπεράσπιστους συμπολίτες μας, που χάνονται «εν ονόματι» της ανυπαρξίας της κρατικής μηχανής ή καλύτερα των "επιλογών" της σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών.....

Ακόμη ένα οικολογικό έγκλημα

Ε04-07-2009

Με κρυφές κάμερες, στολές παραλλαγής και δύτες ο Λούι Ψυχογιός αποτύπωσε στο ντοκιμαντέρ «Ο Όρμος» το οικολογικό έγκλημα
Ο Τζέιμς Μποντ των ωκεανών
Ελληνοαμερικανός αποκάλυψε τη σφαγή 23.000 δελφινιών ετησίως

Στο ιαπωνικό χωριό Ταϊτζί οι ψαράδες σπάνια καλούν την Αστυνομία. Αν έχουν κάποιο πρόβλημα φωνάζουν τη «Γιακούζα», τη γιαπωνέζικη Μαφία. Στις λίστες με τους... επικηρυγμένους έχουν από φέτος το όνομα του Ελληνοαμερικανού σκηνοθέτη Λούι Ψυχογιού- του μοναδικού Δυτικού που αποκάλυψε το μυστικό τους: μια «γενοκτονία».

Το Ταϊτζί μοιάζει να ξεπήδησε από τις σελίδες μυθιστορήματος του Στίβεν Κινγκ. Είναι ένα ειδυλλιακό ψαροχώρι στον Ειρηνικό Ωκεανό, με τροπική βλάστηση και χαμογελαστούς κατοίκους. Όμως στο κέντρο αυτού του χωριού συντελείται ένα έγκλημα. Ανάμεσα στο μουσείο φαλαινών και το δημαρχείο, υπάρχει ένας όρμος που για έξι μήνες κάθε χρόνο βάφεται κόκκινος από το αίμα.

Φρουροί περιπολούν όλη μέρα τον όρμο και απαγορεύουν τη φωτογράφηση. Έχουν στο πλευρό τους και την τοπική Αστυνομία. Είναι σχεδόν αδύνατον να δεις τι κρύβουν. Ο Ελληναμερικανός σκηνοθέτης Λούι Ψυχογιός χρειάστηκε να γίνει... κατάσκοπος για να αποκαλύψει το μυστικό τους. Χρησιμοποίησε θερμικές και κρυφές κάμερες, δύτες και στολές παραλλαγής. Και κατέγραψε με τον φακό του τη σφαγή δεκάδων χιλιάδων δελφινιών. Το ντοκιμαντέρ του «Ο Όρμος» προβάλλεται αυτήν την περίοδο στην Αμερική και έχει κερδίσει αρκετές διακρίσεις, ανάμεσά τους και το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Sundance.

«Δεν έχω δει ποτέ ανθρώπους να κλαίνε και να συμμετέχουν τόσο πολύ σε μια ταινία», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Ψυχογιός. «Μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους όλοι ρωτάνε τι μπορούν να κάνουν για να βοηθήσουν».

Η σφαγή. Το Ταϊτζί έχει παράδοση στην αλιεία. Εκεί άρχισε το κυνήγι φαλαινών πριν από τέσσερις αιώνες. Η σφαγή των δελφινιών διαρκεί έξι μήνες. Η περίοδος του κυνηγιού αρχίζει τον Σεπτέμβριο. Οι ψαράδες βγαίνουν με τις βάρκες στα ανοιχτά για να εντοπίσουν δελφίνια. Με ήχους από ειδικές καμπάνες οδηγούν τα θηράματά τους σε έναν κολπίσκο. Έπειτα κλείνουν την είσοδό του με δίχτυα για να μην υπάρχει τρόπος διαφυγής. Φυλακίζουν τα δελφίνια εκεί για μία μέρα- γιατί πιστεύουν ότι έτσι το κρέας τους γίνεται πιο μαλακό. Την επομένη τα σφάζουν με μαχαίρια και καμάκια. Ο θάνατος των δελφινιών είναι αργός. Συνήθως οι ψαράδες τα αφήνουν να πεθάνουν από αιμορραγία.

Συνολικά κάθε χρόνο 23.000 δελφίνια σφάζονται στον όρμο του Ταϊτζί. Όσα δεν τα σκοτώνουν τα πουλάνε σε πάρκα αναψυχής σε όλο τον κόσμο, με τις τιμές να κυμαίνονται από 145.000 έως 200.000 δολάρια ανά ψάρι.

«Τα βασανίζουν, τα τρομοκρατούν», λέει ο κ. Ψυχογιός. «Κι όμως τα δελφίνια ακόμα και για τους αρχαίους Έλληνες ήταν ιερά. Είναι πανέξυπνα. Από τα μόνα ζώα που σώζουν ανθρώπους. Θυμάμαι έκανα κατάδυση στην Πολυνησία και είχα δίπλα μου δελφίνια. Ξαφνικά σκόρπισαν και όταν κοίταξα πίσω μου είδα ότι προσπαθούσαν να απωθήσουν έναν καρχαρία. Μου έσωσαν τη ζωή». Ο... «Φλίπερ». Βασικό στέλεχος στην ομάδα για το ντοκιμαντέρ του κ. Ψυχογιού ήταν ο Ρικ Ο΄Μπάρι. Κατά τη δεκαετία του ΄60 ο Ο΄Μπάρι έπιανε και εκπαίδευε δελφίνια για την τηλεοπτική σειρά «Φλίπερ». Η επιτυχία της σειράς είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν σε όλο τον κόσμο πάρκα αναψυχής με δελφίνια σε ρόλο «γελωτοποιού». «Αισθάνομαι τύψεις για ό,τι έκανα», λέει σήμερα στα «ΝΕΑ» ο Ο΄Μπάρι, που έχει αφιερώσει τη ζωή του στη διάσωση των δελφινιών.

Η μεταστροφή του Ο΄Μπάρι έγινε το 1970, όταν η Κάθι, ένα από τα δελφίνια της σειράς «Φλίπερ» πέθανε μπροστά του. «Αυτοκτόνησε...», λέει ο πρώην εκπαιδευτής και εξηγεί: «Τα δελφίνια παίρνουν κάθε αναπνοή συνειδητά- σε αντίθεση με τους ανθρώπους. Εκείνη την ημέρα η Κάθι με κοίταξε, πήρε μια αναπνοή, την κράτησε και βυθίστηκε στον πάτο».

Ο Ο΄Μπάρι έχει πάει πέντε φορές στο Ταϊτζί και κάθε φορά επιλέγει διαφορετική μεταμφίεση. Την τελευταία φορά ντύθηκε γυναίκα. Όπως λέει, η τοπική Αστυνομία μπορεί να τον συλλάβει με την κατηγορία της «συνωμοσίας για παρενόχληση του εμπορίου». Ενώ ένα τηλεφώνημα των ψαράδων αρκεί για να τον «εξαφανίσει» η «Γιακούζα».

Δηλητήριο στο πιάτο

O κ. Ψυχογιός γεννήθηκε στην Αμερική από γονείς μετανάστες.

Ασχολήθηκε επί χρόνια με τη φωτογραφία και έντυσε με τις εικόνες του τα περιοδικά «Τime», «Νewsweek», «Fortune» και «Sports Ιllustrated». Το 1986 σταμάτησε να τρώει κρέας όταν είδε πώς σκοτώνουν τα ζώα σε ένα σφαγείο. Σήμερα, οδηγεί δύο ηλεκτρικά αυτοκίνητα και έχει εγκαταστήσει στο σπίτι του 120 φωτοβολταϊκά πάνελ που καλύπτουν τις ενεργειακές ανάγκες της οικογένειάς του. Και στον κινηματογράφο έχει δημιουργήσει μια ταινία που μιλάει για ένα οικολογικό έγκλημα.

«Το ντοκιμαντέρ δεν είναι μόνο για τη σφαγή των δελφινιών. Έχει να κάνει και με την υγεία των ανθρώπων», λέει. «Στην Ιαπωνία τρώνε το κρέας του δελφινιού. Κάναμε μετρήσεις σε ειδικά εργαστήρια και βρήκαμε ότι είναι ιδιαίτερα τοξικό. Περιέχει υδράργυρο σε ποσότητες που είναι επικίνδυνες για παιδιά και εγκύους. Η κατανάλωσή του όμως συνεχίζεται κανονικά. Τρώνε δηλητήριο».

Οι ετικέτες στην αγορά της Ιαπωνίας δεν αναγράφουν την τοξικότητά του. Και συχνά παρουσιάζουν το κρέας δελφινιού ως κρέας φάλαινας που είναι πιο ακριβό. Ενώ στο Ταϊτζί ταΐζουν υποχρεωτικά τα παιδιά στο σχολείο με κρέας δελφινιού. «Για να συνηθίσουν από μικρά τη γεύση», λέει ο κ. Ψυχογιός.

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ, 4/7/2009

Nuovo cinema il Paradiso

Nuovo cinema il Paradiso

Ένα μαγευτικό παραμύθι που λεκιάζει με τα χρώματα της αθωότητας την καθημερινότητα των μεγάλων αστικών κέντρων. Για μια στιγμή νομίζεις ότι παγώνει ο χρόνος και καθετί γυρνά πίσω: η παιδική ηλικία, τα όνειρα , οι ελπίδες, η αγάπη, τα φαντάσματα του παρελθόντος, οι γλυκές αναμνήσεις ενός κόσμου ξεχασμένου..!


Τα συν-αισθήματα…ναι αυτά που πιστεύαμε, ότι δεν υπήρχαν πλημμυρίζουν την ψυχή μας…ένα βάρος σηκώνεται και φεύγει ανανεώνοντας το μέσο του ταξιδιού μας, που δεν είναι παρά ο κινηματογράφος: ο τόπος των ονείρων και ίσως των προσευχών για ορισμένους…όλα τα «κομμένα» ερωτικά φιλιά σε συνδυασμό με την αισθησιακή μουσική του Ennio Morricone διαπερνούν σαν φαντάσματα ενός «άλλου» παρελθόντος τον Salvatore….τον θεατή που ζει με τον Salvatore η μαγεία του cinema, αλλά και του έρωτα επιβάλλεται μυστικιστικά...

Ο Salvatore “Totò” Di Vita είναι ένας πετυχημένος και πλούσιος πια κινηματογραφικός παραγωγός. Μια βραδιά επιστρέφοντας στο σπίτι πληροφορείται το θάνατο του Alfredo, ενός χωριανού του που είχε να ακούσει νέα του πάνω από 30 χρόνια και ζούσε στο χωριό του στην Σικελία. Αιφνιδιάζεται….. αυτή η είδηση λειτουργεί σαν καταλύτης…. επανα-φέρει όλο το παρελθόν, σαν μια κινηματογραφική ταινία, που παίζεται με ανοικτά τα μάτια μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο της πόλης.

Ο χρόνος «παγώνει» και καθετί επιστρέφει τριάντα χρόνια πίσω.
Η εφηβεία, τα όνειρα, οι ελπίδες, οι χαμένοι έρωτες, οι ψευδαισθήσεις και η πατρική φιγούρα του Alfredo και του θερινού κινηματογράφου «ο Παράδεισος», ενός «θεάτρου» με πολλές παραστάσεις από την εποχή της νιότης του. Ο Salvatore κυριολεκτικά συγκλονισμένος από χιλιάδες συγκινήσεις, αποφασίζει να επιστρέψει για μια τελευταία φορά στο μικρό σικελιάνικο χωριό για να «αντιμετωπίσει» τα φαντάσματα του παρελθόντος και τις μοναδικές γλυκές αναμνήσεις ενός χρόνου που έχει πια περάσει..

Η επαν-ένωση των «κομμένων φιλιών» (από τον ιερέα του χωριού Don Adelfio, για λόγους ηθικής τάξης και αποφυγής σκανδαλισμού των κατοίκων του μικρού χωριού), ενεργοποιεί φυσικά και χωρίς καμιά απώλεια το «πάθος» των φιλιών των κινηματογραφικών ηρώων του χθες, που ξαναζούν σαν παρόν και όχι σαν παρελθόν…

Μια υπέροχη ταινία…ένας ύμνος στη χαμένη αθωότητα και κυρίως στα όνειρα …στα όνειρα που τελικά όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο και αν προσπαθήσουμε εμείς ή οι άλλοι …ποτέ δεν μπορούν να χαθούν…! Στοιχειώνουν πάντα τον δημιουργό τους και αναπλάθουν την μαγεία τους…!


Ένα από τα πιο όμορφα φιλμ που έχω δει ποτέ…!


ΜΟΤΟ:

Η θάλασσα των αναμνήσεων είναι καλά κρυμμένη στην ψυχή κάθε ανθρώπου, τις στιγμές που το επιζητούμε βουτάμε στο βυθό της και αναγνωρίζουμε χρώματα που ποτέ δεν ξέραμε πως είχαμε δει, μπαίνουμε σ’ ένα παράλληλο σύμπαν που η καρδιά πλέον δεν αγγίζει κ δεν πληγώνεται, μόνο κρατά ότι την ωθεί στα μακρινά της ταξίδια...

Η ταυτότητα του έργου:

Nuovo Cinema Paradiso
Italia/Francia 1988, 123' (155' αυθεντική κόπια) - Δράμα
Σκηνοθεσία: Giuseppe Tornatore
Cast: Philippe Noiret, Jacques Perrin, Salvatore Cascio, Marco Leonardi, Leo Gullotta, Enzo Cannavale, Pupella Maggio, Agnese Nano
Παραγωγή: Cristaldifilm, Les Films Ariane
Πρεμιέρα: 17 Νοεμβρίου 1988

Το σατυρικό δράμα έχει θέση στην καθημερινότητα μας;

Το σατυρικό δράμα έχει θέση στην καθημερινότητα μας;

Οι ιστορικοί του αρχαίου θεάτρου και, ευρύτερα, της ελληνικής γραμματείας δεν συμφωνούν πάντοτε για ποιο ακριβώς πράγμα μιλούν. Για το συγκεκριμένο θεατρικό είδος, με σαφή λίγο πολύ χαρακτηριστικά το οποίο ολοκλήρωνε την κάθε τετραλογία μετά από τρεις τραγωδίες. Παραμένει ένα βάθος που μπορεί να πρέπει να ιδωθεί όχι μόνο από την ιστορική, αλλά επίσης και από την ψυχική και την οντολογική του άποψη.

Το θέατρο του παράλογου μοιάζει με μια έννοια να μας λέει ότι αν μετά το kontzentrationlager Auschwitz- Birgenau της ναζιστικής Γερμανίας, το Katyn (όπου βρήκαν τραγικό θάνατο χιλιάδες πολωνοί αιχμάλωτοι αξιωματικοί) και την Hirοshima μπορεί να υπάρχει θέατρο, αυτό ίσως θα ήταν ένα πρωτόγονο και πρωτοποριακό είδος που θα ισορροπούσε αινιγματικά ανάμεσα στο γέλοιο και τον σπαραγμό.

Το σατυρικό δράμα έχει βαθειά πολιτική διάσταση. Διαφέρει ωστόσο από την αριστοφανική κωμωδία, καθώς η σχέση του με το πολιτικό στοιχείο είναι όχι με τα καθέκαστα της τρέχουσας πολιτικής αλλά γενικότερη, αγγίζοντας σφαίρες όπως το σώμα, η επιθυμία, οι ενορμήσεις του έρωτα και του θανάτου.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα των σατύρων είναι πανταχού παρούσα, χωρίς να αναιρεί τον τρόμο. Οι σάτυροι δεν παίρνουν τίποτε στα σοβαρά, ούτε και τον ίδιο τον θάνατο, κάτι που στην ουσία είναι το πιο ασυμβίβαστα κωμικό. Το δήθεν Υπερεγώ του Σειληνού, που ρητορεύει με λόγια του αέρα, είναι η κατεδάφισή του υπερεγώ. Γι’ αυτό στο σατυρικό δράμα δεν χωρεί η σοβαρή κωμική παράβαση.

Μέσα από τις πολιτικές του αναφορές το σατυρικό δράμα ταυτίζεται σχεδόν με βασικές σταθερές της τραγωδίας, όπως είναι η αντίθεσή με την σοφιστική, ως σκέψη δεσμευμένη στο φαίνεσθαι. Από την άποψη αυτή ο Κύκλωπας ευστοχεί εκεί όπου αποτυγχάνει μοιραία ο Αριστοφάνης στις Νεφέλες. Η περιπλάνηση λοιπόν των σατύρων από και προς τον Διόνυσο είναι ακριβώς και κίνηση από το φαίνεσθαι προς το είναι.

Αν η παραπάνω πρόταση ισχύει, τότε η άποψη ότι το σατυρικό δράμα αποδομεί το έπος και την τραγωδία έχει περιορισμένη αξία. Σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό επιβεβαιώνει και προεκτείνει κεντρικά στοιχεία της τραγωδίας μέσα από μια αρχέγονη όσο και πρωτότυπη σύνθεση του κωμικού με το τραγικό.
Με αυτά τα λόγια ο δάσκαλος Γιάγκος Ανδρεάδης αν-ιχνεύει την πολυδιάστατη ταυτότητα του σατυρικού δράματος.

Κοιτώντας με τα μάτια ενός επίδοξου Ιχνευτή αναζητώ μέσα από μια αβίαστη εσωτερίκευση του υποσυνείδητου….μέσα από καταρράχτες κινήσεων των φοιτητών του Παντείου, ίσως τόσο δυσκολοσύλληπτων για ένα μυαλό πειθαρχημένο στην καθημερινή πεζότητα, την ερμηνεία του έργου του Σοφοκλή….! Μια άποψη που μπορεί να μας ξαφνιάσει στην αρχή, αλλά σιγά-σιγά να μας γοητεύσει και να μας κατακτήσει….!

Το θέατρο αναμορφώνεται από «πολιτιστικό» σε «πολιτικό», μια διαδικασία κατανόησης και αυτοπροσδιορισμού μιας κοινωνίας που είχε αναγάγει τον «λόγον» σε ακρογωνιαίο λίθο του τρόπου ζωής της, εξετάζοντας επίσης τις πράξεις του ατόμου στο πλαίσιο αξιών που είναι κοινές στο κοινωνικό σύνολο(όπως σημειώνει ο Nesselrath) και διαπομπεύοντας τον σήμερα με τόση μεγάλη ευκολία από τα έδρανα ενός κοινοβουλίου, έως τις κερκίδες ενός γηπέδου…. Η «μείξη» του σατυρικού δράματος με την ανθρώπινη φύση. Ένας τρόπος να βελτιώσουμε τις αισθήσεις μας, ένας τρόπος να βλέπουμε, ένας τρόπος να αναρωτιόμαστε ή ακόμη καλύτερα ένας τρόπος να ρωτάμε…!

Για να φτάσουμε όμως στο επίπεδο του «ερωτώ», θα πρέπει πρώτα να νιώσω το ρίγος του έργου…δηλαδή τη συγκίνηση, που ο Σοφοκλής θα ήθελε να μας μεταφέρει στο μοναδικό σωζόμενο σατυρικό του δράμα. Θα συμβεί ή όχι;
Δεν είναι υποχρεωτικό….αλλά αξίζει να το προσπαθήσουμε….!

Ας «δώσουμε» λοιπόν έναν αντίκτυπο βαθύ στο ίδιο το έργο, στους ίδιους τους φοιτητές – Ιχνευτές και τους συντελεστές του δράματος...


Η πρόσκληση παραμένει ανοικτή για όλους και φυσικά δωρεάν για την Δευτέρα 11 Μαΐου, ώρα 21:00 στη ΘΥΡΑ ΤΕΧΝΗΣ, οδός Σαρρή 14 – Ψυρρή..

Marley and me...βαθύς δεσμός ζωής ή μια ακόμη μικροαστική ελαφριά ιστορία;

Marley and me...βαθύς δεσμός ζωής ή μια ακόμη μικροαστική ελαφριά ιστορία;


Θα μπορούσε ίσως να πάει "χειρότερα" για ορισμένους σε ένα επίπεδο ταινιών τύπου Hollywood, όπως ο «Beethoven» και «Chihuahua in Beverly Hills», όπου το κεντρικό πρόσωπο είναι ένας σκύλος (εδώ ένα υπέροχο ξανθό λαμπραντόρ o Μarley) και η συμ-βίωση μαζί του, φανερώνει στιγμές που σου έρχεται να το «εξοντώσεις» για τις σκανδαλιές του …! είναι αλήθεια όμως αυτό; ή πίσω κρύβεται ένα alter ego….ένας μεγάλος και δυνατός δεσμός αγάπης και βαθιάς φιλίας…!

Μια τυπική οικογενειακή ιστορία ενός ζευγαριού δημοσιογράφων( τα ΜΜΕ πάντα παρόντα..!), που παντρεύεται, αποκτά τρία παιδιά, αλλάζει εργασιακό περιβάλλον και ο Marley είναι πάντα εκεί…ανάμεσα τους, σαν ισότιμο μέλος αυτής της οικογένειας…!
Η ταινία βασίζεται και αναλύεται πολύ καλύτερα στις σελίδες του best seller του John Grogan, σαν ένα είδος αυτοβιογραφίας.

Κοινότυπη ελαφριά μικροαστική ιστορία για μαζική κατανάλωση θα μπορούσε να πει κανείς…τι μας αφορά η ιστορία με τα αμερικανάκια, το μεγάλο κήπο και το αντίστοιχο ξύλινο δίπατο σπίτι, με ατσαλάκωτα πρόσωπα (όπως του Owen Wilson και της Jennifer Aniston) και φυσικά με μια ζηλευτή φλόγα έρωτα ακόμα πιο δυνατή μετά από περίπου 15 χρόνια γάμου. Τι διάθεση έχει ένα ζευγάρι σήμερα να ξεκαρδιστεί με τα κατορθώματα του Marley και τις αντιδράσεις του δημοσιογραφικού ζευγαριού;

Καμιά ίσως θα απαντήσω, αλλά μπορεί εύκολα να προσεγγίσει μια συναισθηματική ουτοπία…μια ουτοπία που μπορεί να αντλήσει και όχι να εξαντλήσει την καθημερινότητα μας και να την εμπλουτίσει με μικρές στιγμές που εύκολα και ανέξοδα προσπερνάμε …μαθήματα ζωής με άλλα λόγια...! Και το δράμα, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των ανθρώπων που μπορούν να σκέφτονται, ν’ αναλύουν και να ασκούν κριτική και αυτο-κριτική…!

Στη διάρκεια προβολής αυτής της ταινίας θυμήθηκα τον φίλο μου τον Max, ένα αγγλικό σέττερ …σήμερα δεν υπάρχει παρά μια ασπρόμαυρη κιτρινισμένη από τον καιρό φωτογραφία …αλλά κάποτε ήταν φίλος πιστός και πάντα παρών …από φοιτητής μοιραζόταν, σαν κουτάβι...μια ασπρόμαυρη σάρκινη μπάλα.. το δωμάτιο μου και πολλές φορές μέσα στην νύχτα και το κρεβάτι μου, προξενώντας τον πανικό στη φίλη μου…! μετά πάντα στο βουνό μαζί ….στα χιόνια…παρέα δυνατή και ακούραστη σε όλες τις διαδρομές …στη θάλασσα ….ακόμα και στο στρατό είχα την ζεστή παρέα του, τις μέρες «εμπλοκής» στο φυλάκιο, να μας διασκεδάζει όλους τις ατελείωτες ώρες της μοναξιάς μας…..μέχρι τη στιγμή που ο κτηνίατρος μας ανακοίνωσε, πως ο πολυαγαπημένος μας Max... πρέπει να υποβληθεί σε ευθανασία, διότι το καλαζάρ τον είχε διαλύσει εσωτερικά και δεν υπήρχε περίπτωση θεραπείας και ανάνηψης ….

Η επόμενη μέρα μας βρήκε παρέα στον Υμηττό να τρέχουμε απ' τα χαράματα μέχρι αργά το βράδυ...Ο Max κατέληξε σπίτι με τις πατούσες κόκκινες απ' το αίμα που έτρεχε στα πόδια του...δεν ήθελε να παραδεχτεί την αδυναμία του...την αρρώστια που τον ροκάνιζε...ήθελε να ζήσει....εκείνο το βράδυ τα μάτια μας ...τα όνειρα μας βάφτηκαν κόκκινα...όλες οι επόμενες μέρες για την οικογένεια μας ήταν βαμμένες κόκκινες...κάθε πρωί φεύγοντας για την δουλειά το σκυλόσπιτο του Max έστεκε άδειανό, άψυχο χωρίς τον ιδιοκτήτη του....

Έχουν περάσει σχεδόν δεκαπέντε χρόνια από τότε …το σκυλόσπιτο δεν υπάρχει....αλλά οι συγκινήσεις πάντα παραμένουν το ίδιο δυνατές στη θύμηση του…και όμως δεν ήταν - για πολλούς - παρά ένας σκύλος ….!

Ένας σκύλος όμως, που δεν χρειαζόταν μεγάλα και ακριβά πράγματα: επώνυμα ρολόγια, βαρύτιμα κοσμήματα, διακοπές στην Ελούντα, ακριβά jeep για να μετακινηθεί…ένα κουκουνάρι, που του πετούσες έφτανε…! Ένα χάδι και μια αγκαλιά τον έκαναν να ξεχειλίζει από χαρά και ευγνωμοσύνη και να λαμπυρίζουν τα μάτια του…!

Και φυσικά δεν νοιαζόταν αν ήμουν ένα φτωχαδάκι φοιτητής ή εργάτης μετέπειτα για να βγάλω τον μήνα μου…αργότερα, αν σαν εισόδημα είχα μόνο τον πενιχρό μισθό του στρατού…..αν οδηγούσα το παλιό σκουριασμένο φιατάκι του πατέρα μου, στο οποίο πήδαγε αμέσως στη θέση του συνοδηγού…αν ήμουν άνεργος….ή αν ήμουν σημαντικός για τους άλλους ή τόσο ασήμαντος…!

Ο Max, όπως και ο Marley και ο κάθε Marley…σου έδινε αμέσως μόλις τον κοίταζες ολόκληρη την καρδιά του…άραγε για πόσους ανθρώπους μπορείς να το πεις αυτό;

Τι ζητούν σήμερα οι άνθρωποι για να δώσουν λίγη …έστω ένα μικρό κομματάκι από την καρδιά τους;

Πόσοι άνθρωποι μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις τόσο σπάνιος, όσο αυτά τα υπέροχα τετράποδα…και επιπλέον…ότι είσαι ξεχωριστός και μοναδικός;

Max...Marley ...σας ευχαριστώ..!

Λίγα επιπλέον στοιχεία για την ταινία:

Director:David Frankel
Writers (WGA):Scott Frank (screenplay) and Don Roos (screenplay).
Produce: Gil Netter
Writer: John Grogan
Official Site: http://marleyandmemovie.com/
Distributor: 20th Century Fox
Πρεμιέρα: 5 March 2009 (Greece)
Tagline:Heel the love
Cast
• Owen Wilson ..... John Grogan
• Jennifer Aniston ..... Jenny Grogan
• Eric Dane ..... Sebastian Tunney
• Alan Arkin ..... Arnie Klein
• Haley Hudson ..... Debbie
• Haley Bennett ..... Lisa
• Kathleen Turner ..... Ms. Kornblut
• Nathan Gamble ..... Patrick Grogan (age 10)
• Bryce Robinson ..... Patrick Grogan (age 7)
• Dylan Henry ..... Patrick Grogan (age 3)
• Finley Jacobsen ..... Conor Grogan (age 8)
• Ben Hyland ..... Conor Grogan (age 5)
• Lucy Merriam ..... Colleen Grogan

Ο φίλος μου ο Μax

Γράφτηκε πριν από 11 ώρες · Σχολιάστε · Μου αρέσει!Δεν μου αρέσει

Μου αρέσει.

Γράψτε ένα σχόλιο...

Επισημάνατε άτομα σ' αυτή τη σημείωση

Πληκτρολογήστε ένα όνομα

Άτομα σε αυτή τη σημείωση

Κανένας