Σήμερα ο «Νόστος» ανέβηκε στο τρέηλερ και στάζοντας αρμύρα, ακολούθησε το στεριανό του σύντομο δρομολόγιο και αποθηκεύθηκε σε μια θέση στο γκαράζ, μέχρι το επόμενο αλιευτικό ταξίδι του. Περνώντας μπροστά στο λιμάνι απ’ τα καφέ με τους φίλους μου, με ρώτησαν:Γιατί Διονύση «Νόστος»;
Μια καλή ερώτηση λοιπόν, που η απάντηση προ-υπήρχε μέσα μου:
Ο Νόστος περνάει μέσα σε μια πλατιά έννοια και δίνει μια μεταφυσική έννοια στις αναζητήσεις μου. Στο Γυμνάσιο έμαθα, ότι από τη μια υπάρχει ο νόστος της Ιφιγένειας για την πατρίδα της, αλλά και ο νόστος του Ορέστη να βρει το ιδεατό του για να κρατηθεί. Λέει η Ιφιγένεια «εμένα ως γνωστό ο πατέρας μου με έσφαξε» και λίγο πιο κάτω «είδα στο όνειρό μου ότι ο αδελφός μου είναι νεκρός». Τον βλέπουμε επίσης να έρχεται, ο οποίος δεν μπορεί να φανταστεί ότι η Ιφιγένεια ζει.
Τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι ίσως λοιπόν, ο θάνατός μας να είναι η γενέθλια γη των ονείρων μας. `Η όπως λέει ο Ηράκλειτος «ο κόσμος των ζωντανών και των νεκρών συνεργούν τα αυτά» ή πιο ποιητικά όπως είπε ο Σεφέρης «η συνωμοσία των κεκειμημένων». Η συγκίνηση όμως προσφέρεται σε τέτοια δοσολογία, ώστε να γίνεται ευχάριστη ή λιγότερο ευχάριστη…. Από την άλλη, δεν ταυτιζόμαστε με το αίσθημα του ρόλου, αλλά ακολουθούμε τη σκέψη του, τη διάνοια του ρόλου.
Τον ίδιο δρόμο ακολουθεί κάθε φορά το σκάφος μου ο «Νόστος» από τη γλίστρα του λιμανιού, ως το γκαράζ του σπιτιού και μαζί και τα όνειρα μου, οι στιγμές και εικόνες του καλοκαιριού ανάκατες με αρμύρα, ήλιο, κύματα, μποφόρ, ανατολές και ηλιοβασιλέματα στην μεγάλη αγάπη …τη θάλασσα…
Ποιο άραγε θα μπορούσε να είναι το λιμάνι του «Νόστου» και κατ’ επέκταση των ονείρων ..πέρα απ΄ το γραφικό λιμανάκι της Αρχαίας Επιδαύρου;
Βαστάει χρόνια αυτή η αναζήτηση, αυτή η διαμάχη εσωτερική και εξωτερική ...ασυνείδητη παλιότερα μα ενσυνείδητη σήμερα με καρπούς δημιουργικούς αναφορικά με την «ταυτοποίηση» της προσωπικής Ιθάκης, η οποία μπορεί να ευνοήσει το πάθος για τη χάραξη των ορίων ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, αποδίδοντας της σχεδόν πάντα μια ευγενική διάσταση.
Είναι όμορφο εκεί που οι πολλοί βλέπουν βουνά, νησάκια και θάλασσες, κάποιοι να μπορούν να «διαβάζουν» τη γεωγραφία, να αναγνωρίζουν την Αστερίδα, το νησάκι όπου συγκεντρώνονταν οι μνηστήρες της Πηνελόπης, ή να συγκρίνουν ως προς το ύψος τον Νήριτο της Ιθάκης με τον Αίνο της Κεφαλονιάς.
Γεγονός είναι ότι σήμερα οι ανασκαφές στην Ιθάκη, δεν σχετίζονται μόνο με τον μύθο, αλλά και με την παρορμητικότητα, δηλαδή για ορισμένους με την πραγματικότητα..! Βλέποντας τα όμορφα τοπία, τα λιμάνια με τις ψαρόβαρκες, δύσκολα φανταζόμαστε τη σημασία του γλυκού συμβολισμού του νόστου…
Εξάλλου, όπως είπε και ο ποιητής, «σημασία έχει το ταξίδι».
Νόστος = Έρχονται στιγμές που θέλω να μείνω με τον εαυτό μου έρχονται στιγμές που θέλω να κλειστώ στο άπειρο και να μιλήσω χωρίς να με βλέπει κανείς.
Κάτι τέτοιες ώρες είναι που επιλέγω μια κουκίδα χαμένη μέσα στο στίγμα του GPS και ξανοίγομαι στο πέλαγος πολύ αργά το βράδυ, σκεπτόμενος με αναμμένα φώτα στον «Νόστο» για όλα αυτά που δεν μπορούμε να αποφύγουμε…. αλλά και για όλα αυτά που δεν θέλουμε να αποβάλουμε από τη ζωή μας…!
Με το τελευταίο ταξίδι του καλοκαιριού αναπόλησα, αναμνήσεις συναισθήματα, έρωτες, μίση, τσακωμούς, σαν να πέρασε όλη μου η ζωή μπροστά από τα μάτια μου. Μου άρεσε… δε λέω αν γινόταν ταινία θα είχε ίσως αρκετό ενδιαφέρον, ίσως να έβγαζε και αυτό το μελό που ποτέ δεν το απαρνήθηκα…. πάντα μου άρεσε…. ειδικά στις ταινίες του Giuseppe Tornatore και των Paolo & Vittorio Taviani…!
Κάτι τέτοιες ώρες, σαν τη σημερινή καταλαβαίνω γιατί τη λατρεύω τη θάλασσα, γιατί αν δεν ήμουν αυτός που είμαι και αν δεν έκανα τη δουλειά που κάνω, θα ήθελα να είμαι ένας μοναχικός ψαράς μέσα στον «Νόστο». Όχι δεν είναι ο λόγος για να γνωρίσω πολλά ψαροχώρια και ακριτικά νησάκια ακόμη (ήδη από μικρός με το φουσκωτό….ανορθόδοξα για τις δυνατότητες του και ακόμη περισσότερα ουτοπικά για τις δικές μου τα ταξίδεψα αναζητώντας την «χίμαιρα» το μεγάλο θηρευτή του μπλε, που όταν τελικά τον έσυρα αιμόφυρτο στην ακτή, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν δοκίμασα την άγρια χαρά του κυνηγού, αλλά μια απροσδιόριστη θλίψη για «κάτι τόσο οικείο» που χάθηκε μετά από μια έντονη πάλη), αλλά για τη διαδρομή μέχρι εκεί και μόνο…
Για το απέραντο μπλε της θάλασσας, που συσχετίζεται με την ανθρώπινη ψυχή….!
Πόσα τελικά τολμούμε και πόσα ακόμα περισσότερα δεν τολμούμε να πούμε….
Πρώτη φορά μετά από χρόνια τα μάτια μου χαράχτηκαν βαθιά, επειδή μου λείπεις ... μου έλειψε η ανάμνηση σου, κι ας ξέρω ότι είσαι πάντα μέσα μου ...!
Ακρογιάλια, μικρονήσια, αέρηδες οργισμένοι και απειλητικοί, η μεγάλη και η μικρή Άρκτος, ο Ωρίων, η Αργώ….τα μάτια μου γεμάτα έκπληξη και θαυμασμό για καθετί νέο που συναντώ μέσα της…ο εαυτός μου, που εξακολουθώ να γνωρίζω …οι αδυναμίες του και οι δυνάμεις του…μια περιπέτεια ακόμη; κι άλλες φουρτούνες να παλέψω;
Δεν έχω παράπονο απ’ τη ζωή …με αντάμειψε με τα παραπάνω….και κυρίως με πολλή αγάπη…λύτρωση και αγάπη συνάμα…
Καλή αντάμωση………….
Αναρτήσεις
