Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Περί "Τέχνης".




H "Τέχνη" κάθε ανθρώπου μπορεί να λειτουργήσει μόνο μέσω της αγάπης του γι' αυτή....
Και φυσικά μόνο εμείς μπορούμε να οικοδομήσουμε αυτή την μοναδική τέχνη, στο βαθμό που...την εμπιστευόμαστε....!

Με μια τέτοια πίστη λοιπόν είναι ανάγκη να βαδίσουμε, όχι τόσο έχοντας ως άλλοθι(πρώτα για τον εαυτό μας και ύστερα για τους άλλους) τη μοίρα όσο την πεποίθεσή, πως μπορούμε να προχωρήσουμε το δικό μας μοναδικό δρόμο, πως μπορούμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να πράξουμε αυτό που πρέπει..δηλαδή το σωστό...!

Με άλλα λόγια μπορούμε να παρέμβουμε στην τέχνη μας μόνο όταν είμαστε έτοιμοι ν' αναγνωρίσουμε ότι το διφορούμενο νεύμα είναι αυτό που μπορεί να μας αλλάξει από ερασιτέχνες σε αληθινούς "τεχνίτες"...!

Έρχεται λοιπόν η στιγμή του "θαύματος", δηλαδή η ανταπόκριση στο νεύμα, που σημαίνει την εξισορρόπηση των αντιθέτων, που σημαίνει την πραγμάτωση της μεταμόρφωσης... είναι με απλά λόγια η άνοδος, η ύψωση της τέχνης μας σε δημιουργία...ένα άκρατο συναίσθημα ..πηγή σοφίας, που έρχεται κατευθείαν από τα βάθη της ψυχής μας....

Ναι.. για μένα αυτό θα μπορούσε να οριστεί ως "Τέχνη"...μ' αυτό τον τρόπο θα μπορούσαμε να έχουμε αισθητή την παρουσία της πάνω και ανεξάρτητα απ' το χρόνο...!.




Generals roman ring - legions commander.
Roman Empire (31 BC - AD 476).

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Η δύναμη των ονείρων...!!!


Ναι έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι ....να μουτζουρώσω ένα κομμάτι χαρτί με όνειρα, σκέψεις, επιθυμίες, απογοητεύσεις, λύπες και χαρές…


Εκτίθεσαι Διονύση με συμβουλεύουν συχνά οι φίλοι…τι κάθεσαι και γράφεις και ξενυχτάς …τι θα λένε για σένα αυτοί που τα διαβάζουν;

Μμμ… τι θα λένε για μένα οι άλλοι, έξυπνο το ερώτημα αλλά εδώ και πολλά – πολλά χρόνια το έχω ξεπεράσει....εξάλλου η πορεία του χρόνου είναι μια αλυσίδα αιτίων και αποτελεσμάτων, οπότε το να προσπαθείς ν’ αποκρύψεις μια δυνατή σκέψη ή επιθυμία είναι σαν παραδέχεσαι ότι ένας κρίκος της αλυσίδας αυτής έχει σπάσει…

Ο κρίκος δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την ελευθερία της ανθρώπινης βούλησης, άρα μοναδική και πολύτιμη για τον δεσμό της ζωής, επομένως μπορώ σε αυτή την όμορφη ζωή να δίνω…. ότι ονειρεύομαι ότι δίνω…!

Έζησα μια στιγμή ξεχωριστή, όταν στις διαδηλώσεις της περασμένης εβδομάδας βρέθηκα σταματημένος με τη μηχανή μου αμέσως μετά τις στήλες του Ολυμπίου Διός, στo φανάρι των οδών βασ. Αμαλίας & βασ. Όλγας.

Με ένα αναίτιο άγχος να προλάβω...τι άραγε; Υπακούοντας στον κόκκινο σηματοδότη ακούμπησα το πόδι στην άσφαλτο να στηρίξω την μηχανή, ανασήκωσα το κράνος για να δω καλύτερα και τότε μέσα από το πουθενά ένας απίστευτος ράστα τύπος με κοντομάνικο ξεπηδά σούζα στη μια ρόδα με το μαύρο ποδήλατο του, ακολουθεί συνοδευτικά στα πλάγια το τραμ χωρίς να χάσει την ισορροπία και την ψυχραιμία του, ενώ από το διπλανό αμάξι ξεχύνονταν οι στίχοι του Κιάμου: «ως τον ουρανό είναι λίγο ακόμα και τ’ αστέρια είναι κοντά….».

Ο τυπάς μπόρεσε και το έκανε…ξέφυγε απ’ όλα: από το πλήθος των σταματημένων αυτοκινήτων και μηχανών, από το βλέμμα του τροχονόμου, από τον κόκκινο σηματοδότη, από τις ράγες του τραμ…. ανέβηκε πολύ ψηλά σ’ ένα δικό του κόσμο…

Η σκέψη σπάνια ξεφεύγει από τα «πρέπει», ώστε να συλλάβει και ν’ αποδώσει τις αφηρημένες δομές και τα μοτίβα που αρκετοί δεν είναι σε θέση να διακρίνουν τη χρησιμότητά τους στη γκριζωπή ζωή της πρωινής Αθήνας.

Αναρωτήθηκα τελικά μέσα στις εικόνες που μου προσφέρει η μεγάλη πόλη, ποιος μπορεί να είναι ο νικητής και ποιος ο χαμένος στο αγώνα τερματισμού; το παιδί με το ράστα μαλλί, το ξεχαρβαλωμένο μαύρο ποδήλατο και το σακίδιο στον ώμο που προσπερνά την μανία της πόλης, τον κόκκινο σηματοδότη, περιπαίζει με τις πεταλιές του την προτεραιότητα του απειλητικού τραμ, κυριολεκτικά το περιφρονεί σαν ένα ανόητο & αδύναμο αντίπαλο, ενώ συνεχίζει άνετος μπροστά με τη δύναμη των ονείρων του....

Και μετά εμείς πιο πίσω ή καλύτερα «εγώ»: με τη βαριά γυαλιστερή μαύρη μηχανή, το κράνος, τα σκοτεινά γυαλιά, το προστατευτικό τζάκετ…ποιος είναι άραγε ο προορισμός μας στην πόλη και ποιος θα τερματίσει πρώτος;

Ποιος ζει πιο αληθινά τα όνειρα του; ποιος μπορεί ν’ αποτρέψει τα νέα αυτά παιδιά από το να κάνουν αληθινά όνειρα και να τα απολαμβάνουν;
Ποιος μπορεί ν’ αναλάβει το δικαίωμα να σκοτώσει τα όνειρα τους;

Να νιώσουμε εμείς οι «σταθεροποιημένοι οικονομικά» υπερηφάνεια για τους άνεργους νέους, γι’ αυτούς που καθημερινά βλέπουν τα όνειρα τους να λιγοστεύουν και να συνθλίβονται στις «ανάγκες» υπαρκτές και μη μιας υπερ-καταναλωτικής απεραντοσύνης;

Όμως…. να…. ίσως δεν πρέπει να μπούμε στο να κάνουμε το ίδιο λάθος που έκαναν στον παρελθόν όλοι όσοι θέλησαν να σκοτώσουν τα όνειρα και τα οράματα των πολλών και δυνατών, δηλαδή των νέων ανθρώπων.

Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι τα όνειρα πολύ σύντομα εκδικούνται και η εκδίκησή τους είναι το ότι τελικά όταν το θελήσουν οι πολλοί και δυνατοί στην ψυχή … ναι … τότε γίνονται πραγματικότητα…!

Χαρακτήρες και ζωές παράλληλες βρίσκονται σε διαφορετικές χρονικές στιγμές – άλλοι βρίσκονται στο όνειρο του άλλου ή αντίστροφα, πριν συγκλίνουν στα τελευταία κεφάλαια μιας γοητευτικής επαναφοράς στη μεσολάβηση της αναγκαίας πραγματικότητας.

Μπορούμε να τους κάνουμε ν’ ανησυχούν κάνοντας συνέχεια καινούργια όνειρα και δείχνοντάς τους το δικό μας όραμα που δεν είναι μόνο απέναντι από το δικό τους, αλλά είναι και πιο όμορφο γιατί είναι πιο αληθινό και πιο ανθρώπινο σε μια κοινωνία που αναζητά πρόσωπο δικαιοσύνης, αξιοκρατίας και αγάπης….

Όπου θα σταματήσει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο και η αποξένωσή του από το προϊόν του μόχθου του • για έναν άνθρωπο, που θα ολοκληρώνεται πνευματικά και πολιτιστικά και θα έχει τις ευκαιρίες ν’ αναπτύσσει δημιουργικά τις πρωτοβουλίες του σε μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία…! ουτοπία, όνειρο θα πείτε; Εμείς όμως το παλεύουμε το όνειρο και μπορούμε ν’ αγωνιστούμε γι’ αυτό…!

Ένας γνώστης της σχετικής παράδοσης της αμοιβαίας επίδρασης ζωής και ονείρου(που δεν είναι παρά ο κοινός λογοτεχνικός τόπος από τον Όμηρο έως τον υπερρεαλισμό), εύκολα θα μπορούσε να μυθιστορηματοποιήσει την περι-λάλητη φράση του Πρόσπερου: «Είμαστε φτιαγμένοι από την ύλη των ονείρων».

Η «μεθοδική» και «τακτική» συνέχεια καταργείται, ο χρόνος και ο χώρος ανατρέπονται, οι χαρακτήρες διαπερνούν ο ένας τον άλλον, η λογική ενίοτε διαρρηγνύεται, ..προστασία, αποτροπή ή καθοδήγηση;

Όπως θα επιχειρούσε να (με) διδάξει ο Jorge Luis Borges, πιο σημαντικό από το να βγεις μέσα από το λαβύρινθο είναι να παραδεχτείς (πότε χρονικά και κυρίως πως) ότι χάθηκες…!



Febr. 2010.