ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΤΑΓΗ 3 Σεπτεμβρίου 1922

Ο κόσμος είναι το αίνιγμα, ο άνθρωπος το μυστήριο και η Ιστορία δίνει (σχεδόν) πάντα τις λύσεις !!!


Παρατήρησαν παγωμένοι τον εκτελεστή των ευζώνων της Σμύρνης, Ύπατο Αρμοστή Αριστείδη Στεργιάδη (που επιβίωσε ως ο εκλεκτός και στα δυο πολιτικά σχήματα της εποχής στην  θέση- κλειδί  της  Ύπατης Αρμοστείας) να απομακρύνεται με ασφάλεια μια μέρα πριν την είσοδο των Τούρκων στη Σμύρνη με πλοίο των ξένων Δυνάμεων, τη βρετανική ναυαρχίδα Σιδηρούς Δουξ  και να παραδίδει ανάλγητα τον άμαχο ελληνισμό στις φλόγες ... τους συναδέλφους τους μαχητές της Α' Γραμμής να θερίζονται στα χώματα της Μικράς Ασίας και διοικητές Μεγάλων Μονάδων μαζί με τον ( νεοπροαχθέντα) Αρχιστράτηγο Νικόλαο Τρικούπη να παραδίδονται τόσο εύκολα μαζί με τις πολεμικές σημαίες των Συνταγμάτων  και τις μονάδες τους στα κεμαλικά στρατεύματα, ενώ οι κατώτεροι αξιωματικοί , υπαξιωματικοί και στρατιώτες να εκτελούνται κατά ομάδες  με φρικτά βασανιστήρια ...


Μέρα μνήμης, θα πει κανείς ...τι τα θες, περασμένα ξεχασμένα θα πει κάποιος άλλος ....

Χρέος και τιμή, ίσως είναι η καλύτερη απάντηση......



Διονύσης Αναστασόπουλος
..................................
 

Big tuna

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Για άλλη  μια φορά η συνάντηση  με την big tuna,  την τελευταία μέρα του Αυγούστου  ακυρώθηκε ..... μποφώρ , διερχόμενα σκάφη , αλλαγή καιρού , αλλαγή θερμοκρασίας στο θερμοκλινές , ένας τυχαίος θόρυβος ...ίσως τίποτα απο αυτά αλλά και όλα μαζί απέτρεψαν την αλλαγή βλεμμάτων ανθρώπου και ψαριού  .....μετά αρκετά πλαναρίσματα στα βαθύ μπλε λίγο πριν τη δύση, μια "σκιά"  πέρασε αρκετά μακριά ...τόσο μακριά  ώστε να μπορέσω να διαισθανθώ και όχι να μορφοποιήσω τον ακαθόριστο όγκο ...να θελήσω να πιστέψω πως ήταν ... η  big tunna .... ο αέρας τέλειωσε και η λεπτή ισορροπία  θηρευτή και θηράματος εύκολα άλλαξε θέση ....το ζευγάρι με τα 18αρια λάστιχα παρέμεινε γαντζωμένο πάνω στο carbon εκηβόλο όπλο,  χωρίς να δοθεί η εντολή εκτόνωσης από τη σκανδάλη .... έστω και μια ματιά από μακριά ...ένα ασήμισμα του επιβλητικού όγκου ...

Τίποτα δεν έμεινε λοιπόν από τη χτεσινή εξόρμηση ;  όχι και τίποτα  αν και η συνάντηση μέσα στο μπλε πεδίο  του μεγάλου θηρευτή ολοκληρώθηκε ...το ταξίδι ...όχι το ταξίδι σαν προορισμός, αλλά σαν στάση ζωής  και διαχείριση συναισθημάτων ...για αυτούς φυσικά που έχουν το ταξίδι μέσα τους , όπως το έθεσε σωστά η φίλη Η.,

Βέβαια η αθωότητα ενός ταξιδιού σήμερα υποφέρεται τόσο δύσκολα και χλευάζεται τόσο εύκολα  που αρκετοί την αποκαλούν απλοϊκότητα, βλακεία και αυταρέσκεια ...όμως  υπάρχει σχεδόν πάντα το "ένστικτο"  μέσα μας - ένα είδος γνώσης που μας καθοδηγεί και την οποία δεν έχουμε αποκτήσει, όπως μια γραμματική ή τεχνική γνώση - να  μπορούμε να  νιώθουμε και ερμηνεύουμε κάθε συστατικό της φυσικής ζωής ...

Η οπτική γωνιά του αθώου είναι η οπτική γωνιά ενός πλάσματος που δέχεται την εμπλοκή  στις "φθορές" των πραγμάτων , όντων και καταστάσεων ....για να ξαναβρεθεί η ελευθερία θα  πρέπει κανείς να "περάσει"  από την παραβίαση των νόμων ...θηρευτής ή θήραμα, ιδού το ερώτημα; 

 Η λύση θα μπορούσε να είναι,  ίσως να γίνει ο καθένας θεματοφύλακας του νόμου, μέσα στη διαδικασία προσέγγισης του ταξιδιού ...!!!

 

Καλό ταξίδι από Δευτέρα και καλημέρα σας


Διονύσης Αναστασόπουλος

Μικρά Μαθήματα Ελληνικής Ιστορίας : Δίστομο 10.06.1943

….Φτάνοντας στο κεφαλόσκαλο το σκυλί μας ο παρδάλης ζυγώνει κλαίγοντας. Με πιάνει από το φουστάνι και με τραβάει.

 Φοβήθηκα μήπως με φάει γιατί ήμουν γεμάτη παγωμένα αίματα.

Τον έδιωχνα : «φύγε Παρδάλη!».

Αυτό πήγε πιο πέρα, κάθισε στα πίσω πόδια και με το ένα μπροστινό μου έκανε νεύμα και με το άλλο σκούπιζε τα δάκρυά του.

Τότε η αδερφή μου Γεωργία λέει : «Πού είναι το κορίτσι η Λουκία μας; Πού έχει πάει η μικρή; Τρέξε, ψάξε να τη βρεις…»

Το σκυλί μπροστά κι εγώ ακολουθώντας φθάσαμε ως την αυλόπορτα.

Εκεί πάλι γύρισε και με κάλεσε με το πόδι του.

 Φεύγει και πάει στέκεται στα κάτω πηγάδια (εκεί που είναι σήμερα το μνημείο μπροστά στη δημαρχία) και μου γνέφει να πάω.

 Όταν έφτασα στην αυλόπορτα βλέπω έξω στους δρόμους ξαπλωμένα σκοτωμένα κορμιά. Λίγο πιο κάτω απ’ το σπίτι μας (εκεί που είναι τώρα η αστυνομία) ήταν σκοτωμένος ο Θανάσης Πανουριάς και η Μαρία Νταή. Πιο κει ο Χρήστος Σκούτας.

Δεν γνώρισα άλλους γιατί το μυαλό μου ήταν στο σκυλί και στη μικρή αδερφή μου.

 Έφτασα στο σκυλί. Τι να δω!

Η μικρή μας η Λουκία η εφτάχρονη ανάσκελα χτυπημένη στο μάτι με μια τρύπα βαθιά κατακίτρινη σαν το λεμόνι.

Προσπαθώ να την πάρω στην αγκαλιά μου.

 Δεν μπορώ να τη σηκώσω.

Την πιάνω από τις πλάτες και τη σέρνω σβαρνώντας την με δυσκολία μέσα από πολλά αγκαθόχορτα.

 Το σκυλί την πιάνει με το στόμα του απ’ το φουστάνι και με βοηθάει.

Την σύραμε ως την αυλόπορτα του σπιτιού και αποκαμωμένη την άφησα εκεί.

Δεν την ξαναείδα…..

Ήταν ένα μέρος αφήγησης της  Παναγούλας Σκούτα (το γένος Μαλάμου), ηλικίας δεκατριών(13) χρονών στις 10.06.1943, ημέρα " σφαγής αμάχων"  στο Δίστομο, από τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής ( 53 παιδιά ηλικίας κάτω των 16 ετών σφαγιάσθησαν σε ένα σύνολο 228 αμάχων νεκρών δολοφονηθέντων).

Ο  ελληνικός ποιμενικός της οικογένειας Σκούτα , ο Παρδάλης  ένας  σκύλος θαρραλέος, αποφασιστικός, πιστός, με υψηλή αίσθηση καθήκοντος και ισχυρό ένστικτο προστασίας του κοινωνικού περιβάλλοντός του συμμετέχει  και αυτός για  να διασωθεί η εφτάχρονη πυροβολημένη από τους ναζί,   Λουκία .

Μα αλήθεια κάποιος εθνοσωτήρας σήμερα δεν θα μπορούσε ν ‘ ακολουθήσει  το παράδειγμα του  Παρδάλη ; μπορεί άραγε να το πράξει ή  χρειάζεται επιπλέον « ειδική εκπαίδευση» στα μεγάλα  πανεπιστήμια  του εξωτερικού,   που η μαμά και ο μπαμπάς του τον έστελναν στα φοιτητικά του χρόνια - απαλλαγμένο "κατάλληλα και νόμιμα" από τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις στην Πατρίδα -  ώστε να προετοιμαστεί να διαχειριστεί την αξιοπρέπεια και την ιστορία αυτού του τόπου ;

Και όμως υπάρχει σήμερα παντού διάχυτη ..η απομόνωση της αίσθησης και η αυταξία της εγκλωβισμένη μέσα αυτή την αιώνια στιγμή …μοιάζει για το μικρό κορίτσι να είναι ο μοναδικός τρόπος που μπορούσε να της δοθεί για να εκφραστεί στο σύνολο της υπόστασης της  κι όχι μονάχα στο μέρος της λογικής της έκτασης …συναντήθηκε με τη φρίκη  και πέρα απ’ αυτό με ολάκερο και αμέριστο πια το αίτημα της επιβίωσης

Μας φοβίζει η ιδέα της φρίκης για το τότε ....σήμερα ;

Πρόκειται για την ταύτιση μας με το μικρό βοιωτικό χωριό,  όπου ο χώρος και ο χρόνος δεν μπορούν να χάσουν την σημασία τους …ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον παρδάλη το σκύλο και τη δεκατριάχρονη Παναγιώτα που μεταφέρουν μέσα στα αίματα το κορμάκι της επτάχρονης Ελένης ; μπορούμε να το νιώσουμε ; έχουμε τη θέληση να  νιώθουμε με ανθρώπινα , πηγαία συναισθήματα  ή όχι ;

Το ζυμάρι της σκόπιμα καλλιεργούμενης λησμονιάς  δεν μας αφήνει …τα λόγια του μικρού κοριτσιού είναι το ξεδίπλωμα της σημαίας στην απέραντη πεδιάδα της ελάχιστης εκείνης στιγμής που χωρίζει τη μνήμη από τη λήθη ….

 

Υ.Γ 

Για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας, ένας από τους επί κεφαλής που θεωρήθηκε υπεύθυνος για την σφαγή στο Δίστομο  ο  Hans Zampel υπολοχαγός των SS ( ss- Obersturmführer ) μετά το τέλος του πολέμου συνελήφθη στην Γαλλία και εκδόθηκε  στην Ελλάδα. Στην πορεία ζητήθηκε η μεταφορά του στη Δυτική Γερμανία για «άλλες υποθέσεις» όπου και παρέμεινε, μια που κανείς  αρμόδιος από την Ελλάδα δεν τον αναζήτησε ποτέ πια.

 Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες ζει ως σήμερα ελεύθερος σε βαθιά γεράματα, ενώ ο επικεφαλής αξιωματικός,  δηλ. ο   Fritz Laufenbach, λοχαγός των SS ( SS-Hauptsturmführer)  του 2ου λόχου του 1ου τάγματος του 7ου τεθωρακισμένου συντάγματος της αστυνομίας SS (Waffen-SS troops of the 4th SS Polizei Panzergrenadier Division)  απολαμβάνει αντίστοιχης ασυλίας και υστεροφημίας.

H Εθνική (μας) Αξιοπρέπεια λοιπόν παραμένει πάντα επίκαιρη δια του «τσαλακώματος & των υποκλίσεων » στα πεδία των  διεθνών  σχέσεων  και  παταγωδώς  δύσμορφη στις εθνικές επετείους , λίγο μετά τη λήξη τους και ταυτόχρονα με  την έναρξη  πολυτελών δεξιώσεων των παρισταμένων ηγετικών πολιτικών και μη φυσιογνωμιών  καθώς και  λοιπών εθνοσωτήρων  …

Διονύσης Αναστασόπουλος

Antonio Gramsi vs Karl Heinrich Marx

 Πραγματικά η διανοητική δραστηριότητα πρέπει να διακρίνεται σε βαθμούς, ακόμη και από εσωτερική άποψη, βαθμούς που σε στιγμές υπερβολικής αντίθεσης, μας δίνουν μιαν αληθινή και ιδιαίτερη ποιοτική χροιά: στην πιο υψηλή βαθμίδα θα τοποθετηθούν οι δημιουργοί των διάφορων επιστημών, της φιλοσοφίας και της τέχνης κλπ, στην πιο χαμηλή οι κατώτεροι «διαχειριστές» και διαφημιστές του συσσωρευμένου και ήδη υπάρχοντος πνευματικού πλούτου»…

Antonio Gramsi

Ο Gramsi εστίασε έτσι στην ιδέα (με την πλατωνική θεώρηση των Ιδεών) της Ιδεολογίας, που ο Marx αποκαλούσε λανθασμένη συνείδηση (οι πολιτισμικοί θεσμοί που  νομίζουμε ότι ρυθμίζουν τη ζωή μας, λανθασμένως βεβαίως κατά τον Marx). Η ιδέα της Ιδεολογίας ορίζεται ως ένα μίγμα αξιών, αντιλήψεων και συμπεριφορών μέσω των οποίων αντιλαμβανόμαστε τον υπάρχοντα κόσμο και συνδεόμαστε μαζί του.

Με την έννοια αυτή ο Gramsi εννοούσε ότι δεν βλέπουμε τον κόσμο με ουδέτερο αντικειμενικό τρόπο,  αλλά υπό την οπτική εκείνη γωνία που καθορίζεται από συμπεριφορές τις οποίες θεωρούμε δεδομένες. Με τη θεωρία αυτή αναδείκνυε το ρόλο του ανθρώπινου παράγοντα, της βούλησης και επιλογής, διατηρώντας παράλληλα ως κέντρο του όλου θεωρητικού του σύμπαντος τη μαρξιστική οπτική της πάλης των τάξεων, εκτρέποντάς την όμως στο πεδίο των ιδεών και όχι της οικονομίας.

 Κατά τον Gramsi η πάλη των τάξεων έπρεπε να λαμβάνει μέρος στο ιδεολογικό πάντοτε πεδίο, με τη θεμελιακή παραδοχή ότι μόνο οι ιδέες δύναντο να επιφέρουν την επανάσταση ή αντιστοίχως, να την αποτρέψουν (ενώ ο Μarx υποστήριζε ότι είναι μια ξαφνική τεχνολογική αλλαγή που αναγκάζει τις κοινωνίες να αλλάξουν το ίδιο ξαφνικά την παραγωγική και οικονομική τους δομή και το ίδιο βίαια τις κοινωνικές τους συνέργειες και παραμέτρους, με αποτέλεσμα επαναστατικές διαδικασίες να λαμβάνουν χώρα).

Με μεγάλη προσοχή παρατηρούμε σήμερα την επιστράτευση των εκπαιδευτικών... επι-στρατεύω, σημαίνει καλώ έφεδρο στην ενεργό στρατιωτική υπηρεσία λόγω πολέμου ή πολεμικής απειλής…

Ας δούμε λοιπόν τον πόλεμο των τάξεων με την περίφημη μνημονιακή πολιτική τη στιγμή, που κομψευόμενοι νεαροί σύμβουλοι και παρατρεχάμενοι περιβάλλοντος έμμισθων συνεργατών Πρωθυπουργού  αρέσκονται σε δηλώσεις τύπου: «μήπως έφαγα πολύ αρνί αυτές τις μέρες ; ».. ή σε φωτογραφικά στιγμιότυπα  των ιδιαίτερων τους στιγμών ηδυπάθειας & ναρκισσισμού τύπου: «καθρέπτη – καθρεπτάκι μου ποιος είναι ο πιο όμορφος στο facebook ;  …»

Φταίνε αυτοί ; Σίγουρα όχι …ένας ανεπάγγελτος νεαρός-ή,  που βρίσκει μόνιμα καταφύγιο σε ακριβοπληρωμένες θέσεις πολιτικών – κυβερνητικών  γραφείων γνωρίζει καλά την τέχνη του «κολακεύειν» ή καλύτερα του «γλύφειν» και την ασκεί Άριστα ….

Εν τω μεταξύ, όλα τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια των  ΜΜΕ επιτίθενται με μίσος στους εκπαιδευτικούς και μιλάνε για το «δικαίωμα των παιδιών» ( ποιος το αρνήθηκε άλλωστε; ) να δώσουν εξετάσεις για να περάσουν στα πανεπιστήμια - που δυστυχώς μετά από πολλά έτη σπουδών & καταλήψεων  - αποδίδουν πτυχία  χωρίς κανένα αντίκρυσμα, ακριβέστερα  πτυχία πιστοποιημένης ανεργίας & εξαθλίωσης.

Τα «δικά μας τα  παιδιά» όμως πάνε στα  ιδιωτικά σχολεία με δίδακτρα που ξεπερνούν κατά πολύ τα 425 ευρώ του βασικού μισθού του έλληνα εργαζόμενου ( περισσότερα χρήματα από τα i phone τους με τα… tweet  και τα …  chat ) και σπουδάζουν άνετα, πλούσια & ευτυχισμένα «εδώ» και μετά «έξω»,  δηλαδή θα απολαύσουν σπουδές στα αγγλοσαξωνικά πανεπιστήμια του εξωτερικού,  γιατί …..δεν καταδέχονται οι σοφοί ταγοί μας να τα στείλουν μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά του λαουτζίκου,  για τα οποία οδύρονται με κλαυθμούς της Μεγάλης Εβδομάδας αυτές τις ημέρες, αν και στην πραγματικότητα τα έχουν γραμμένα στα παλιά τους τα παπούτσια και ακόμα παραπέρα…..

Όταν λοιπόν οι αργυρώνητοι δημοσιογράφοι των 700.000 + ευρώ ετησίως αμοιβόμενοι  (και) από τον κρατικό κορβανά μιας Πατρίδας σε χρεωκοπία,  μας πείσουν ότι οι Δάσκαλοι μας είναι ξεφτίλες, καραγκιόζηδες και θλιβερά ανθρωπάκια,   όπως επιδιώκουν ….τότε …τότε  τελειώσαμε …σαν άνθρωποι …σαν ιδεολογία …σαν κράτος ….

Το σημερινό κράτος είναι «όζον πτωμαίνης». Με τα κοράκια ολόγυρα να "μυρίζονται" το πτώμα και να διαμοιράζονται τα ιμάτια... Και, προ των στιγμών της επιθανάτιας κρίσης, η διασπορά στην κοινωνία της διχόνοιας από τους νυν κυβερνώντες. Με τρόπους πολλούς, καλά αμπαλαρισμένους. Αυτή είναι η αδήριτη πραγματικότητα, η οποία δεν συνειδητοποιείται σ' όλο το εύρος της, παρά  μόνον αφού συντελεσθεί. Όπως δεν είχε συνειδητοποιηθεί το 1897, το 1922 και τις τελευταίες δεκαετίες με την "αλλαγή" και τον "εκσυγχρονισμό" ή την "επανίδρυση" του κράτους.

Αλλά εγώ, όμως εξοχότατε κύριε δημοσιογράφε και επαγγελματία πολιτικέ (χωρίς ένσημα εργασίας και υπηρεσία στην Πατρίδα), που στη ζωή μου, εκτός από τους γονείς μου… την οικογένεια μου… τα παιδιά μου…  δεν αγάπησα κανέναν όσο αγάπησα αυτούς τους μοναδικούς και λατρεμένους Δασκάλους μου… που άνοιξαν τα μάτια μου στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο, στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο …

Άνθρωποι με ψυχή:  η κα Ασπασία ..ο κ. Φώτιος Κόγιας…ο κ.  Γιώργος Κανακάκης, η κα Ρόζυ  Φλωράτου …ο κ. Γιάννης Γιολδάσης, ο  Γιάγκος Ανδρεάδης, ο Κωνσταντίνος και ο Χριστόδουλος Γιαλουρίδης  και πολλοί άλλοι…..  οι οποίοι ευθαρσώς  άνοιξαν πόρτες και παράθυρα στη ζωή μου …μια ζωή που  προσπάθησαν πάρα πολλοί να λερώσουν και μ’ έπεισαν οι καλοί μου Δάσκαλοι,  πως έχω κι εγώ κάποια μικρή αξία σ΄ αυτό τον κόσμο  …ε ναι σε αυτούς είμαι αιώνια ευγνώμων γι’ αυτό …για το μόχθο, την ανιδιοτελή αγάπη  και την προσπάθεια τους !!! 

Οπότε, Antonio Gramsi κάνε το διάλογο σου ανοικτό πλέον με τον Marx  πάνω  σε μια Πατρίδα που ψυχορραγεί….  που δεν άξιζε …δεν την άξιζε τέτοια κατάληξη και τύχη και διαπιστώστε πως η αυτή η πάλη είναι… πάλη μεταξύ των απάτριδων, ανεπάγγελτων  καλοπληρωμένων λακέδων και των τίμιων εργατών της Πατρίδας …είναι πάλη ανάμεσα στο Φως του Ελύτη και στο δικό τους βρωμερό βούρκο …εκεί που θέλουν να ρίξουν την ελπίδα του τόπου αυτού ….


 Περισσότερα χρονογραφήματα στο  http://7culture.blogspot.gr/

- Παρόντες όλοι; κύριε, ο Ευαγόρας λείπει... Παρόντες, λέει ο δάσκαλος.

Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας. Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη που διαβάζει, μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.

- Παρόντες όλοι;

- Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.

- Παρόντες, λέει ο δάσκαλος. Και με φωνή που τρέμει:

- Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.

Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι, αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.

- Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης, συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι, και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.

Τα ‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα’ στα κλαμένα νιάτα, που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία, έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο.  

Ποίηση Φώτη Βαρέλη

 Γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου, στις 28 Φεβρουαρίου 1938. Ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας του Μιλτιάδη. Στην οικογένεια του Ευαγόρα ανήκει – δεύτερος ξάδερφος – και ο Στέλιος Μαυρομμάτης.

Πέρασε τις 6 τάξεις του Δημοτικού σχολείου με άριστα. Την 1η Απριλίου 1953, ο Ευαγόρας πρωταγωνιστεί σε διάφορες διαδηλώσεις κατά των Άγγλων. Συγκεκριμένα, στις 2 Ιουνίου θα γινόταν η στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ. Στην Αγγλία και σε όλες τις αποικίες γίνονταν προετοιμασίες για το μεγάλο γεγονός. Στην Πάφο στο «Ιακώβιο Γυμναστήριο» αναρτάται η αγγλική σημαία, γεγονός που εξοργίζει τους μαθητές.
 
Παραμονή της στέψης, οι μαθητές της Πάφου και οι φοιτητές του Λιασιδίου Κολεγίου οργάνωσαν διαδήλωση με αίτημα να υποσταλεί η αγγλική σημαία και να εκκενωθεί το γήπεδό τους από στρατιώτες και αστυνομικούς. Ο 15χρονος τότε Ευαγόρας αναρριχάται στον ιστό, κατεβάζει και σκίζει την αγγλική σημαία: το γεγονός αυτό έδωσε το έναυσμα για επέκταση των διαδηλώσεων.

Οι μαθητές και το πλήθος συγκρούονται με την αστυνομία, η οποία ενισχύεται από Τούρκους. Ο διοικητής στέλνει διαταγή να αποσυρθούν οι αστυνομικοί, γιατί δεν έπρεπε η στέψη της βασίλισσας να αμαυρωθεί με αίμα. Έτσι οι μαθητές παρέσυραν ό,τι είχε σχέση με τους εορτασμούς για την στέψη. Η Πάφος έγινε το μόνο μέρος όπου δεν γιορτάστηκε η στέψη. Ο Ευαγόρας συνελήφθη, αλλά αφέθηκε ελεύθερος λόγω της μικρής του ηλικίας.

Σε ηλικία 17 χρόνων, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης εγκατέλειψε το σχολείο και εντάχθηκε στις αντάρτικες ομάδες της ΕΟΚΑ. Στις 17 Νοεμβρίου 1955 οι μαθητές του Γυμνασίου συγκεντρώθηκαν και προετοίμαζαν μια διαδήλωση από τις γνωστές που οργάνωνε η ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ) ως αντιπερισπασμό. Οι στρατιώτες είχαν διαταγή να πυροβολήσουν αδιάκριτα τους διαδηλωτές.
 
 Ο Ευαγόρας συλλαμβάνεται και οδηγείται στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι συμμετείχε παράνομα σε οχλαγωγίες. Ο Ευαγόρας δεν παραδέχτηκε την κατηγορία και η δίκη αναβλήθηκε για τις 6 Δεκεμβρίου. Ήταν η αρχή του τέλους. Μια μέρα πριν τη δίκη, μπαίνει κρυφά στο σχολείο και αφήνει στην έδρα ένα σημείωμα:

    Παλιοί συμμαθηταί, Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.

Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 μαζί με άλλους 2 συναγωνιστές του μετέφεραν όπλα και τρόφιμα από την Λυσό. Ξαφνικά βρέθηκαν αντιμέτωποι με αγγλική περίπολο. Οι 2 συναγωνιστές του Ευαγόρα κατάφεραν να διαφύγουν, αλλά ο ίδιος συνελήφθη. Στην κατοχή του είχε ένα οπλοπολυβόλο Μπρεν γρασαρισμένο. Ήταν συνεπώς ανέτοιμο για να χρησιμοποιηθεί. Επίσης κουβαλούσε 3 γεμιστήρες γεμάτες.

Κατηγορήθηκε για κατοχή και διακίνηση οπλισμού και μεταφέρθηκε στη Λευκωσία και η δίκη ορίζεται για τις 25 Φεβρουαρίου. Στη δίκη του ο Παλληκαρίδης δεν άφησε περιθώρια στους δικηγόρους του να τον υπερασπιστούν, αφού παρά τις αντιρρήσεις τους παραδέχθηκε την ενοχή του:

    Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.    

Την επόμενη μέρα της καταδίκης του Παλληκαρίδη, οι μαθητές του Γυμνασίου Πάφου απείχαν από τα μαθήματά του σε ένδειξη διαμαρτυρίας και έστειλαν τηλεγράφημα στον Χάρτινγκ, με το οποίο του ζητούσαν να απονεμηθεί χάρη στον Ευαγόρα. Όλος ο κόσμος αρχίζει μια προσπάθεια να σώσει τον νεαρό μαθητή.
 
Η Ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να αποτρέψει την εκτέλεσή του. Η Κυπριακή αδελφότητα Αθηνών ζητά προσωπική παρέμβαση του βασιλιά Παύλου. Η Βουλή των Ελλήνων στέλνει τηλεγραφήματα προς την Βουλή των Κοινοτήτων και τα Ηνωμένα Έθνη. Ο Αρχιεπίσκοπος Δωρόθεος, ο Χωρεπίσκοπος Σαλαμίνος Γεννάδιος, ο δήμαρχος Λευκωσίας κ. Δέρδης, 40 Εργατικοί Άγγλοι βουλευτές, συντεχνίες, ο Αρχιεπίσκοπος Νοτίου Αφρικής Νικόδημος, ο Αμερικανός Γερουσιαστής Fulton, απλοί πολίτες προσπαθούν να ματαιώσουν αυτή την εκτέλεση. Ο Χάρτινγκ όμως και η Αγγλική διπλωματία απορρίπτει την απονομή χάριτος.

Ο Ευαγόρας στο τελευταίο γράμμα του δηλώνει:

    Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί….

Ο φλογερός αγωνιστής, ο αγνός νέος, ο σπουδαίος ποιητής, ο ζων για ανώτερα ιδανικά, και ελεύθερος στην ψυχή και στο σώμα, Ευαγόρας Παλληκαρίδης, παραμένει ΖΩΝΤΑΝΟΣ  …. Κυματίζει την  εσωτερική μας σημαία και δείχνει το δρόμο του αγώνα,   ως φωτεινός  οδοδείχτης σ' ένα κόσμο διαφθοράς και υποκρισίας ....  

Ήρθα, δάσκαλε, γιατί νοιώθω τόσο ασήμαντος ...

Υπάρχει μια παλιά ιστορία για ένα παιδί που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού: Ήρθα, δάσκαλε, γιατί νοιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πως μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;"
 
  Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει, του είπε: "Πόσο λυπάμαι, αγόρι μου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Μετά, ίσως.." και ύστερα από μια παύση συνέχισε : "Αν θέλεις να με βοηθήσεις εσύ, μπορεί να λύσω γρήγορα το πρόβλημά μου και μετά να μπορέσω να σε βοηθήσω." "Ε.μετά χαράς, δάσκαλε" είπε διστακτικά ο νεαρός, νοιώθοντας ότι τον υποτιμούσαν για άλλη μια φορά και μετέθεταν τις ανάγκες του.
 
 "Ωραία" συνέχισε ο δάσκαλος. Έβγαλε το δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι, λέγοντας :"Πάρε το άλογο που είναι εκεί έξω και τρέξε στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι για να πληρώσω ένα χρέος. Είναι ανάγκη να πάρεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς για αυτό. Και με κανέναν τρόπο μη δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί όσο πιο γρήγορα μπορείς." Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι κι έφυγε.
 
Μόλις έφτασε στην αγορά άρχισε να προσφέρει το δαχτυλίδι στους εμπόρους που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον, ώσπου ο νεαρός έλεγε τι ζητούσε γι' αυτό. Όταν το παιδί έλεγε "ένα χρυσό φλουρί" άλλοι γελούσαν, άλλοι του γύριζαν τις πλάτες και μόνο ένας γέροντας φάνηκε αρκετά ευγενικός για να μπει στον κόπο να του εξηγήσει ότι ένα χρυσό φλουρί ήταν πάρα πολύ για ένα δαχτυλίδι.
 
 Θέλοντας να βοηθήσει, ένας του πρόσφερε ένα ασημένιο νόμισμα κι ένα μπακιρένιο τάσι, όμως, ο νεαρός είχε οδηγίες να μη δεχτεί λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί κι έτσι απέρριψε την προσφορά. Αφού προσπάθησε να πουλήσει το κόσμημα σε όποιον συνάντησε στο δρόμο του στην αγορά - και σίγουρα θα ήταν πάνω από εκατό άτομα - , παραδέχτηκε την αποτυχία του, καβάλησε το άλογο και γύρισε πίσω. Πόσο θα ήθελε ο νεαρός να είχε ένα χρυσό φλουρί για να το δώσει στο δάσκαλο και να τον γλυτώσει από το πρόβλημά του. Έτσι, θα έπαιρνε κι αυτός τη συμβουλή και τη βοήθεια του δασκάλου.
 
  Μπήκε μέσα στην κάμαρη. Δάσκαλε" είπε, "λυπάμαι. Είναι αδύνατο να τα καταφέρω. Ίσως να μπορούσα να πάρω δύο ή τρία ασημένια, όμως, νομίζω ότι δεν μπορώ να γελάσω κανέναν για την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού." "Αυτό που είπες είναι πολύ σημαντικό, νεαρέ μου φίλε" απάντησε χαμογελώντας ο δάσκαλος. "Πρέπει πρώτα να μάθουμε την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού.Καβάλησε πάλι το άλογο και πήγαινε στον κοσμηματοπώλη. Ποιος άλλος θα ξέρει καλύτερα; Πες του ότι θέλεις να το πουλήσεις και ρώτησέ τον πόσα μπορεί να πιάσει. Όμως, μην του το πουλήσεις όσα κι αν σου προσφέρει. Γύρισε πίσω με το δαχτυλίδι." 
 
Ο νεαρός καβάλησε το άλογο κι έφυγε πάλι. Ο κοσμηματοπώλης εξέτασε το δαχτυλίδι στο φως του κεριού, το κοίταξε με το φακό, το ζύγισε και μετά είπε στο παιδί: "Πες στο δάσκαλο, αγόρι μου, ότι αν θέλει να το πουλήσει αμέσως, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από πενήντα οχτώ χρυσά φλουριά για το δαχτυλίδι του." "Πενήντα οχτώ χρυσά;" φώναξε το παιδί. "Ναι" απάντησε ο κοσμηματοπώλης. "Βέβαια, με λίγη υπομονή θα μπορούσαμε να βγάλουμε γύρω στα εβδομήντα χρυσά φλουριά, όμως, αν είναι επείγον."
 
 Ο νεαρός έτρεξε συγκινημένος στο σπίτι του δασκάλου να του πει τα καθέκαστα. "Κάθισε" του είπε ο δάσκαλος αφού τον άκουσε. "Είσαι κι εσύ σαν αυτό το δαχτυλίδι. 'Ένα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα. Και σαν τέτοιο, πρέπει να σ΄ εκτιμήσει ένας αληθινός ειδικός. Γιατί στη ζωή σου γυρίζεις εδώ κι εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία;" Και μ' αυτά τα λόγια, έβαλε πάλι το δαχτυλίδι στο μικρό του δάχτυλο του αριστερού του χεριού. Είσαι φτιαγμένος από ταλέντα, σοφία και αγάπη. Είσαι όλα όσα αναζητάς, τα έχεις όλα μέσα σου. Ποτέ δεν μας χαρακτηρίζει αυτό που μας κάνουν οι άλλοι, μας χαρακτηρίζει αυτό που επιστρέφουμε εμείς στους άλλους. Αν έχω την πεποίθηση ότι δεν αξίζω, τότε το υποσυνείδητό μου θα κάνει τα πάντα για να επιβεβαιώσει αυτή μου την πεποίθηση.
 
Είναι αναγκαίο να αλλάξουμε τις περιοριστικές μας πεποιθήσεις, γιατί μας κοστίζουν πολύ πόνο. Οι πεποιθήσεις μας γίνονται συναισθήματα, τα συναισθήματα γίνονται συμπεριφορές, οι συμπεριφορές φέρνουν αποτελέσματα. Για να αλλάξουμε τα αποτελέσματα που παίρνουμε από τις πράξεις μας, χρειάζεται να αλλάξουμε τις πεποιθήσεις που έχουμε.
 
Αντί να ζητάμε την αποδοχή από τους γύρω μας, χρειάζεται να δώσουμε εμείς οι ίδιοι την αποδοχή στον εαυτό μας, όχι όταν θα αποκτήσουμε χρήματα, όχι όταν θα πετύχουμε εκείνο ή το άλλο, αλλά ΤΩΡΑ έτσι όπως ακριβώς είμαστε αυτή τη στιγμή, να αποδεχτούμε τον εαυτό μας και αν το κάνουμε αυτό, τότε και οι άλλοι γύρω μας θα αρχίσουν να μας δείχνουν την αποδοχή τους.
 
Δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. 
 

Χόρχε Μπουκάι "Να σου πω μια ιστορία"

Χαλάλι για την Πατρίδα ....

«Στην εσχάτην ανάγκην θα αγωνιστώ και θα πεθάνω σαν Έλληνας, αλλά ζωντανόν δεν θα με πιάσουν». Γρηγόρης Αυξεντίου. 

 Έγραψαν εφημερίδες της εποχής:

Τις απογευματινές ώρες τού Σαββάτου, απόσπασμα του Βρεταννικού Στρατού από 60 άνδρες εκινήθη προς την Μονή, την οποία και εκύκλωσε για να συλλάβει τον καταδιωκόμενο Αγωνιστή. Οι Βρεταννοί στρατιώται ανεστάτωσαν κυριολεκτικώς την Μονή και έθεσαν υπό κράτησιν όλους τους μοναχούς, περιλαμβανομένου και του Ηγουμένου, τους οποίους και εκακοποίησαν για να τους αποσπάσουν πληροφορίες περί του ακριβούς σημείου όπου εκρύπτετο ο Αυξεντίου. Κανείς όμως μοναχός δεν είπε τίποτα. Κατά την διάρκεια της ερεύνης στην περιοχή γύρω από το μοναστήρι, οι Βρεταννοί στρατιώται ανεκάλυψαν μια σπηλιά κρυμμένη μέσα σε θάμνους.

Ο επί κεφαλής τού Βρεταννικού αποσπάσματος Ανθυπολοχαγός Middleton πλησίασε την είσοδο της σπηλιάς και εφώναξε: «Ρίξε τα όπλα σου και παραδώσου, αλλιώς θα επιτεθούμε». Κάποιος απήντησε: «Καλά παραδιδόμαστε». Τέσσερες άνδρες βγήκαν έξω, δύο από αυτούς επικηρυγμένοι με 5.000 λίρες, όπως και ο Αυξεντίου. Ο Αυξεντίου δεν ήταν μεταξύ αυτών. Ο Ανθυπολοχαγός Midleton τον εκάλεσε και πάλιν να παραδοθεί, αλλά έλαβε την υπερήφανη απάντησιν «Μολών Λαβέ».

Αμέσως, τέσερες άνδρες όρμησαν μέσα στην σπηλιά. Ο ηρωικός μαχητής τής Κυπριακής Ελευθερίας τούς υπεδέχθη με καταιγισμόν πυρός. Oι τρεις από τους τέσερες Βρεταννούς, οι οποίοι είχαν ελπίσει ότι θα εισέπραττον την επικήρυξιν του Αυξεντίου βγήκαν αμέσως έντρομοι, ενώ ο τέταρτος, τραυματισμένος στο στήθος κατέπεσε στο έδαφος, για να υποκύψει λίγες ώρες αργότερα στα τραύματά του. Ο επί κεφαλής τών Βρεταννικών δυνάμεων Ανθυπολοχαγός Middleton εζήτησε αμέσως ενισχύσεις, οι οποίες και κατέφθασαν με τα ελικόπτερα. Η μάχη συνεχίσθη έτσι επί 10 ολόκληρες ώρες, κατά την διάρκειά της δε οι Βρεταννοί εχρησιμοποίησαν μεταξύ των άλλων δακρυγόνες βόμβες.

Μπροστά στο αλύγιστο θάρρος τού Αυξεντίου και αφού προηγουμένως έκαναν χρήσιν όλων τών ειδών τών όπλων, οι Βρεταννοί στρατιώται έρριψαν μέσα στην σπηλιά βόμβες πετρελαίου. Τεράστιες φλόγες εκάλυψαν το σπήλαιο για να τυλίξουν σε λίγο το κορμί τού Ηρωικού Πατριώτη.

Η μάχη ετελείωσε στις 2 η ώρα την νύκτα. Η σορός τού Αυξεντίου ανευρέθη απηνθρακωμένη. Ο Αυξεντίου ήταν ηλικίας 29 ετών. Στον κατάλογο των καταζητουμένων από τους Άγγλους, ήταν εγγεγραμμένος δεύτερος μετά τον στρατηγό Γρίβα.


Το καρβουνιασμένο πτώμα του αναγνώρισε πρώτος ο πατέρας του στο στρατιωτικό νοσοκομείο Λευκωσίας. «Απ’ τις χοντρές ελληνικές κοκκάλες του», όπως είπε, «κι από κείνο το χρυσό κωσταντινάτο που άχνιζε στον κόρφο του». Βγήκε από το νεκροτομείο χαμογελώντας… Όλοι νόμισαν ότι δεν ήταν ο γιος του.

Όταν απομακρύνθηκε όμως, ξέσπασε σε λυγμούς. Στην εύλογη απορία, γιατί γελούσε πριν κι αν τελικά δεν είναι ο Γρηγόρης, αυτός απάντησε με περηφάνια: «Ναι, ο Γρηγόρης είναι, αλλά να μην μας δούνε αυτά τα σκυλιά να κλαίμε...».

Η μάνα του όταν πληροφορήθηκε το μαύρο μαντάτο, γονάτισε κι αφού έσφιξε το μαύρο της τσεμπέρι κάτω απ' το δυνατό σαγόνι της, είπε ακριβώς τα λόγια που περίμενε ο γιος της: «Είμαι περήφανη για τον γιο μου. Κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη, παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου. Χαλάλι για την πατρίδα. Κι εγώ στη θέση του το ίδιο θα έκανα». Κι αφού κάθησε σε μια καρέκλα, συνέχισε: «Και τώρα θα κάνω το καθήκον μου...» κι άρχισε να κλαίει τον γιο της...

Από φόβο λαϊκών εκδηλώσεων οι Άγγλοι έθαψαν το καμένο σώμα του Αυξεντίου στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στις 4 Μαρτίου 1957, στον χώρο που είναι γνωστός σήμερα ως «Φυλακισμένα Μνήματα».

Έτσι ο Γρηγόρης Αυξεντίου με τη θυσία του επισφράγισε τον αγώνα του για την ελευθερία της Κύπρου, περνώντας στην αθανασία και στην άφθαρτη μνήμη της ιστορίας επονομαζόμενος επάξια ως «ο αετός του Μαχαιρά» από τον κυπριακό λαό. 

Κρατώ ευλαβικά τα λόγια της ΜΑΝΑΣ, της Αντωνούς: ΧΑΛΑΛΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ …
 
Και αναρωτιέμαι  σήμερα βλέποντας τις στρατιές των ανέργων νέων μας και μεγαλύτερων ηλικιακά σ’ αυτή τη χώρα, διαπιστώνοντας καθημερινά την κατάπτυστη έλλειψη αξιοκρατίας , ισονομίας & ισοπολιτείας :

Χαλάλι για ποιά Πατρίδα ;

Μικρά μαθήματα ελληνικής ιστορίας - Σμύρνη 1922

Μικρά μαθήματα ελληνικής ιστορίας

Η τελευταία υποστολή της ελληνικής σημαίας στη Σμύρνη,  26 Αυγούστου 1922, μέσα από την αφήγηση του στρατιώτη Κωνσταντίνου Στούρνα :

 

Σε μένα έλαχεν ο κλήρος να κατεβάσω την ελληνικήν σημαία από το ψηλό κοντάρι για τελευταία φορά… Η σημαία αυτή κυματίζει τρια χρόνια τώρα, αντίκρυ στον τουρκομαχαλά , που απλώνεται ως τον Πάγο….

Και να που έφθασεν η στιγμή που δεν την επεριμέναμεν αληθινά….και  να που εγώ θα κατεβάσω την γαλάζια σημαία απ’ το κοντάρι της.

Βγαίνω έξω τάχα αδιάφορος  και κοιτάω έναν όμιλον τούρκων που παρακολουθεί απ’ τη γωνιά κάθε κίνηση μας…πρέπει να παίξω το ρόλο μου αδιάφορα, για να μην πάρουν είδηση πως έχομε αποφασίσει να φύγουμε….

Η καρδιά μου είναι βαριά. Κατεβάζω τη γαλάζια ελληνική σημαία σιγά σιγά, όπως γινόταν κάθε δειλινό τρία  χρόνια τώρα κι’ αφήνω απάνω στο ψηλό κοντάρι το σημαιόσκηνο για να νομίσουν ότι αύριο πρωί θα ξαναϋψωθεί στη θέση της…..

 

 

 

Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας, Χρήστος Αγγελομάτης, Εστία 2005, σ. 215.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, όχι με ευχές φέτος αλλά με εικόνες !!! για όσους απογοητεύονται από μια δύσκολη φαινομενικά ζωή και όσους θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο .....για όλους εμάς που έχουμε αρτιμέλεια , οικογένεια , σπίτι & ζεστασιά... Η ζωή τελικά είναι ένας κήπος , μια δεύτερη γη που πρέπει να καλλιεργηθεί πολλές φορές αναγκαστικά μετά από μια απρόσμενη καταιγίδα που ξεριζώνει τα πάντα : συναισθήματα ...υλικά αγαθά και ελπίδα !!! Στην ελληνική μυθολογία υπάρχει ένα μικρό κορίτσι η ΑΡΕΤΗ , η οποία πηγαίνει παντού , όπου υπάρχει το κακό και σκορπίζει ακτίνες φωτός μέσα στο σκοτάδι..επανατοποθετεί δηλαδή εξ αρχής τα πράγματα ...μας αποκαλύπτει ένα "μυστήριο" το οποίο πρέπει και οφείλουμε να το συλλάβουμε ολοκληρωτικά και να το προσφέρουμε !!! Η αιμοραγία υπάρχει και θα υπάρξει στη ζωή μας άλλοτε έντονα και αληθινά και άλλοτε υποθετικά και κατά φαντασία ...όμως εμείς στεκόμαστε σαν γνώστες απέναντι στον εσωτερικό πλούτο της ζωής , των συναισθημάτων με ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ και όχι σαν "αφελείς περιηγητές " ενός κόσμου που ... "έτσι τον βρήκαμε και έτσι θα τον αφήσουμε " ... Μια μακρόχρονη σιωπή δεν είναι το καλύτερο δυνατό μέσο έκφρασης μας , αλλά το ουσιώδες σε μια εποχή ΗΘΙΚΗΣ ΜΙΖΕΡΙΑΣ ( και όχι φτώχειας) είναι να δημιουργείς ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ !!! Και αυτό συνέβη σε μένα διαβάζοντας την ιστορία αυτού του ζευγαριού και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας...αυτόν τον ενθουσιασμό τον επέβαλλαν με τη στάση τους οι δυο νέοι και αυτόν τον ενθουσιασμό έχουμε ανάγκη τόσο πολύ σήμερα !!!!

http://www.otherside.gr/2012/09/sygklonistiki-istoria-agapis/