Μικρά μαθήματα ελληνικής ιστορίας
Η τελευταία υποστολή της ελληνικής σημαίας στη Σμύρνη, 26 Αυγούστου 1922, μέσα από την αφήγηση του στρατιώτη Κωνσταντίνου Στούρνα :
Σε μένα έλαχεν ο κλήρος να κατεβάσω την ελληνικήν σημαία από το ψηλό κοντάρι για τελευταία φορά… Η σημαία αυτή κυματίζει τρια χρόνια τώρα, αντίκρυ στον τουρκομαχαλά , που απλώνεται ως τον Πάγο….
Και να που έφθασεν η στιγμή που δεν την επεριμέναμεν αληθινά….και να που εγώ θα κατεβάσω την γαλάζια σημαία απ’ το κοντάρι της.
Βγαίνω έξω τάχα αδιάφορος και κοιτάω έναν όμιλον τούρκων που παρακολουθεί απ’ τη γωνιά κάθε κίνηση μας…πρέπει να παίξω το ρόλο μου αδιάφορα, για να μην πάρουν είδηση πως έχομε αποφασίσει να φύγουμε….
Η καρδιά μου είναι βαριά. Κατεβάζω τη γαλάζια ελληνική σημαία σιγά σιγά, όπως γινόταν κάθε δειλινό τρία χρόνια τώρα κι’ αφήνω απάνω στο ψηλό κοντάρι το σημαιόσκηνο για να νομίσουν ότι αύριο πρωί θα ξαναϋψωθεί στη θέση της…..
Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας, Χρήστος Αγγελομάτης, Εστία 2005, σ. 215.
Η τελευταία υποστολή της ελληνικής σημαίας στη Σμύρνη, 26 Αυγούστου 1922, μέσα από την αφήγηση του στρατιώτη Κωνσταντίνου Στούρνα :
Σε μένα έλαχεν ο κλήρος να κατεβάσω την ελληνικήν σημαία από το ψηλό κοντάρι για τελευταία φορά… Η σημαία αυτή κυματίζει τρια χρόνια τώρα, αντίκρυ στον τουρκομαχαλά , που απλώνεται ως τον Πάγο….
Και να που έφθασεν η στιγμή που δεν την επεριμέναμεν αληθινά….και να που εγώ θα κατεβάσω την γαλάζια σημαία απ’ το κοντάρι της.
Βγαίνω έξω τάχα αδιάφορος και κοιτάω έναν όμιλον τούρκων που παρακολουθεί απ’ τη γωνιά κάθε κίνηση μας…πρέπει να παίξω το ρόλο μου αδιάφορα, για να μην πάρουν είδηση πως έχομε αποφασίσει να φύγουμε….
Η καρδιά μου είναι βαριά. Κατεβάζω τη γαλάζια ελληνική σημαία σιγά σιγά, όπως γινόταν κάθε δειλινό τρία χρόνια τώρα κι’ αφήνω απάνω στο ψηλό κοντάρι το σημαιόσκηνο για να νομίσουν ότι αύριο πρωί θα ξαναϋψωθεί στη θέση της…..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου