Ας μιλήσουμε για καταιγίδες...! THE PERFECT STORM

Δύσκολοι καιροί με τα πολλά μποφόρ αυτές τις μέρες (22.08.2009), οπότε μια καλή ευκαιρία να μιλήσω για την ταινία: Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ - THE PERFECT STORM

Υπόθεση:
Το Gloucester της Μασαχουσέτης είναι εδώ κι αιώνες ένα από τα κύρια λιμάνια στο Βόρειο Ατλαντικό. Ο Billy Tune είναι καπετάνιος και βετεράνος ψαράς του Andrea Gail, ενός μικρού αλιευτικού σκάφους.Τον τελευταίο όμως καιρό δεν πάει καλά και πείθεται ότι για να πιάσει καλή ψαριά πρέπει να καταφύγει σε μια απομακρυσμένη θαλάσσια περιοχή, γνωστή για τ’ αποθέματά της, προσλαμβάνοντας τους καλύτερους ψαράδες για να τον συνοδέψουν.
Όταν ακούει στον ασύρματο προειδοποιήσεις για μια μικρή καταιγίδα αποφασίζει να συνεχίσει την πορεία του. Οι καιρικές συνθήκες όμως χειροτερεύουν διαρκώς εγκλωβίζοντας το μικρό ψαράδικο στην χειρότερη καταιγίδα στην καταγεγραμμένη ιστορία.

Όλοι οι ψαράδες χάνονται στα κύματα....

Είναι πραγματικά τραγικό να σκέφτεσαι ότι άνθρωποι χάνονται, πόσο μάλλον με τόσο σκληρό τρόπο, στον αγώνα τους για την βιοπάλη...για την επιβίωση.... Η ταινία παραμένει εξαιρετικά δραματική. Μια θαλασσινή ιστορία, όχι της Μυκόνου ή της Ibiza με χλιδάτες αμμουδιές και ξαπλώστρες προπληρωμένες από την προηγούμενη μέρα και καπετάνιους του "γλυκού νερού" και των πολλών ευρώ, που αναπαύονται πίσω από την ασφάλεια των μεγάλων ταχύπλοοων σκαφών...!

Αυτό που υπάρχει μπροστά μας στην ταινία είναι η θάλασσα και οι κλιμακωτές αντιδράσεις της, που επεκτείνονται και στους ψαράδες της ιστορίας μας...αναγκαζόμαστε να τους κρίνουμε, επομένως να ψηλαφίσουμε στον εσωτερικό τους κόσμο. Κατά συνέπεια τις δραματικές στιγμές δεν μπορούμε παρά να ταυτιστούμε μαζί τους.

Να νιώσουμε το φόβο και την αγωνία τους και το πιο σημαντικό την λαχτάρα τη ώρα του τέλους ... να μοιραστούν όσα δεν πρόλαβαν μ’ αυτούς που αγαπούν και βρίσκονται μακριά τους.

Μια καθαρά ανθρωποκεντρική ταινία....μια πραγματικά όμορφη ταινία..!

Θα σταθώ στην τελευταία σκηνή που το Αndrea Gail αναποδογυρίζει και ενώ βυθίζεται, ο καπετάνιος Tune, αφού εξασφαλίσει την έξοδο προς την επιφάνεια του φίλου του ...κοιτάζει ψηλά και παίρνει την μεγάλη απόφαση...επιστρέφει ξανά μέσα στο σκάφος...!

Τι μπορούμε να μάθουμε απ' αυτή την πράξη του;

Την πάλη σαν επανάκτηση της ζωής... η καταιγίδα ξεκινά εκεί που την τελευταία λέξη έχει η προσπάθεια, ο αγώνας...υπέρβαση στο οντολογικό όριο και στην φυσική απαγόρευση...η καταιγίδα μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο (ήσυχο και ασφαλή) που ζούμε...ο κόσμος της φθοράς ξεπερνά τα σύνορα της αφθαρσίας...

Αυτή η αξέχαστη(τουλάχιστον για ορισμένους) σκηνή στο τέλος είναι συ-γκλο-νι-στι-κή με την έννοια , ότι ο καπετάνιος δεν εγκαταλείπει το σκάφος του, δηλαδή το όραμα του ..μένει σε αυτό με κόστος την ίδια του τη ζωή και το αγκαλιάζει και ...αυτό του εξασφαλίζει τη μόνη οδό για την Ανάσταση, την προσωπική Ανάσταση, που μπορεί να διεκδικήσει ο καθέναςε μας..!

Ένα σημείο αγάπης; ίσως..! πάντως το μόνο σίγουρο μια ατμόσφαιρα γεμάτη μαγεία και αισθησιασμό...η θάλασσα ξανα-ιδωμένη με το βλέμμα μιας απόλυτης αθωότητας, που εξαγνίζει ακόμη και τον ίδιο τον θάνατο.. !

Τι συμβολίζει άραγε η πράξη του καπετάνιου; μια εγωπαθή και καθαρά εσωστρεφή άσκηση ή μια διάσπαση και αναμόρφωση του σε κάτι μοναδικό; Αινιγματική η κρίση ...μια θαλασσινή μεταφυσική...ένας αέναος ανθρώπινος αγώνας απέναντι στις αντιξοότητες....

Θα μπορέσει ποτέ ο άνθρωπος να φέρει τον κόσμο σε αρμονία και συνέχεια με τα όνειρα του;
θα μπορέσει ποτέ να απελευθερωθεί από το μανδύα του φθαρτού και άχαρου;

The perfect storm

Πρεμιέρα 30.06.2000

Σκηνοθεσία Wolfgang Petersen

Συγγραφέας: Sebastian Junger(ομώνυμο βιβλίο)

Παίζουν: George Clooney (Captain Billy Tyne), Mark Wahlberg, Diane Lane, John C. Reilly,
William Fichtner, John Hawkes , Allen Payne, Mary Elizabeth Mastrantonio, Karen Allen,
Cherry Jones, Bob Gunton, Christopher म्च्दोनाल्ड

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΣΒΥΝΕΙ.....

Θα ήθελα να παρουσιάσω μια "άγνωστη" για πολλούς ελληνική ταινία: Το φως που σβήνει, μια σύγχρονη δραματική αφήγηση, που εστιάζεται στη βαθιά φιλική σχέση μεταξύ ενός φαροφύλακα και ενός παιδιού με προβλήματα όρασης, το οποίο όμως διαθέτει ένα εκπληκτικό ταλέντο στη μουσική.

Το σενάριο είναι εμπνευσμένο από τη συνέντευξη ενός μικρού μουσικού με πρόβλημα όρασης, όταν κέρδισε το μουσικό βραβείο «Θα βλέπω μέσα από τη μουσική».

Η ταινία αυτή επαναφέρει μια απρόσμενη διάσταση στις ελληνικές παραγωγές.
Οριοθετεί ένα είδος κυνηγιού: κυνηγώντας το φως σημαίνει: κυνηγώ την ελευθερία μου; και αν το φως χάνεται σταδιακά σημαίνει χάνω σταδιακά και την ελευθερία μου;

Όμως η αγάπη, η μεγάλη αγάπη για τη ζωή μπορεί να απελευθερώσει ότι η φύση στερεί;

Η κίνηση των σωμάτων, το ηλιοβασίλεμα, ο παφλασμός των κυμάτων είναι κάτι οικείο που δεν μπορεί να χαθεί τόσο εύκολα...δουλεύω νοητικά όχι το τυχαίο, αλλά το ιδεατό και συνθέτω την γοητεία της αισιοδοξίας και ενός νέου κόσμου, όχι πια σκοτεινού και αφιλό-ξενου, αλλά πιο ζεστού και φω-τεινού...! Τα σύνορα του κόσμου (μου) αλλάζουν...μεταβάλλονται, αλλά ποτέ δεν χάνονται....!

Ζωή που συνεχίζεται και ΑΓΩΝΑΣ συνάμα...η ΖΩΗ είναι εδώ...Το πραγματικό ΦΩΣ δεν μπορεί ποτέ να νικηθεί ποτέ από το σκοτάδι..λάμπει πάντα και καθοδηγεί τον άνθρωπο...τον βασανισμένο, απογοητευμένο άνθρωπο σε μια δυνατή μορφή...ένας ύμνος στην ελεύθερη και αγωνιστική πτυχή της ζωής και της αναζήτησης...

Ο άνθρωπος εξυψώνεται σε μια μεγαλειώδη μορφή...ορίζει την ζωή του...μέσω της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ που ξεπερνά τα όρια μιας μικρότητας και βολέματος ..περισσότερο ΦΩΣ λοιπόν από συν-ανθρώπους που είναι κοντά μας ..το αγαπούν ..το πρεσβεύουν και το ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ......

Tο φως φαντάζει για τον μικρό βιολιστή (και για κάθε μικρό επίδοξο " βιολιστή"), σαν ένα παιγνίδι χωρίς κανόνες…ενώ η χαρά του φωτός είναι δεδομένη για τους πιο πολλούς από εμάς...!

Για άλλους, σαν τον Βλαδίμηρο μετουσιώνεται σε μια ιδέα που είναι αδύνατον να γίνει αντιληπτή, χωρίς μια άκρατη φαντασία……και αυτό είναι το πιο σημαντικό: το φως γίνεται τότε το παν – ένα φως που δεν μπορείς να δεις, αλλά μπορείς.... να αισθανθείς…

Αυτό που σε κάνει να νιώθεις πιο όμορφα…!

EΠΕΤΡΕΨΕ στον εαυτό σου να το ανακαλύψει………όπως ακριβώς και ο μικρός πρωταγωνιστής της ταινίας...!

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Ο μικρός Βλαδίμηρος Γολοσίνσκι πριν επιλεχθεί να πρωταγωνιστήσει στην ταινία, ήταν πλανόδιος μουσικός και έπαιζε βιολί με τη μητέρα του σε ταβέρνες - ένα πολύ σκληρό νυχτοκάματο για ένα ανήλικο παιδί και μια μόνη στη ζωή γυναίκα - για να μπορέσει να επιβιώσει.

ΜΟΤΟ: Θα βλέπω μέσα από τη μουσική....!

Υπόθεση

Η ταινία διαδραματίζεται στη γραφική Χάλκη, όπου ένας δωδεκάχρονος ( ο Χρήστος Μυρισιώτης) ζει με τη χωρισμένη μητέρα του Ελένη. Ο μικρός χάνει την όρασή του, από μία σπάνια αρρώστια, αλλά αναπτύσσει μια ιδιαίτερη ακουστική ευαισθησία ικανή να ξεδιπλώσει το ταλέντο του στη μουσική. Στο πρόσωπο του γέρου Σουρσούμη, φαροφύλακα του νησιού βρίσκει κατανόηση και δημιουργείται μια βαθιά φιλική σχέση μεταξύ τους. Ο φαροφύλακας, αυτοδίδακτος μουσικός ο ίδιος, αντιλαμβάνεται το ταλέντο του μικρού και τον καθοδηγεί και στη ζωή, ως «πνευματικός δάσκαλος». Η μητέρα του αγοριού που είναι αντιμέτωπη με τη δύσκολη καθημερινότητα ενοχλείται από αυτήν την σχέση. Ωστόσο, ο ερχομός στο νησί μιας νέας δασκάλας θα αλλάξει το σκηνικό. Δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τις ικανότητες του μικρού ήρωα και με δική της πρωτοβουλία ο μικρός λαμβάνει μέρος σε ένα μουσικό διαγωνισμό που διοργανώνεται στην Αθήνα.

Σκηνοθέτης Βασίλης Ντούρος
Παραγωγός ΑΤΤΙΚΑ ΑΕ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ
Σενάριο Δέσποινα Τομαζάνη
Πρωταγωνιστούν Αλέκος Αλεξανδράκης
Βίκυ Βολιώτη
Ελισάβετ Νασλίδου
Βλαδίμηρος Γολοσίνσκι Τσερνόφ
Δημήτρης Μαυρόπουλος
Μπάμπης Χατζιδάκης
Στέλλα Γιάννη
Άλκης Κούρκουλος
Πρώτη προβολή 2000
Μουσική Δημήτρης Παπαδημητρίου
Διάρκεια 92 λεπτά
Γλώσσα Ελληνικά


"Αυτοί μιλάν
Αυτοί μιλάν την ώρα που ο ήλιος
έγυρε το χάος ν’ ακουμπήσει
την ώρα που εγώ σε προσκυνούσα απελπισμένος
για ζωή
Και μιλάν την ώρα που άλλος
ένοιωθε το φως που πάει να σβύσει
την ώρα που το χάος την αγάπη του ήλιου
αυτό θα τη χαρεί
Οι συντεταγμένοι, μετέωρη λογική
το χρόνο με σκοτάδι στα υπόγεια μετράνε οι ειδικοί
Αυτοί μιλάν κι εγώ μαθαίνω πως να ψηλαφίζω
το σκοτάδι
Σημείο αναγνώρισης μονάχα θα ‘ναι η σαρκική επαφή
Πριν λουφάξει ο ήλιος, και στο χάος δώσει
το ρόλο του πατέρα
Σε μας να μείνει άγιο κάλεσμα
η ανθρώπινη φωνή
Σκύβει το κεφάλι η σκέψη να οξυνθεί
Η γλώσσα μας απ’ αύριο
σε διάλεκτο θα είναι της σιωπής περισσότερα"

....Το φώς....της μέρας φαίνεται να σβύνει έξω, το φως της ψυχής σβύνει μέσα του. Σ’ αυτή τη σκοτεινιά ο άντρας βρίσκει μπροστά του την αδυναμία της γυναίκας και του παιδιού και τους βουτάει με
το στανιό μες στη ντροπή.
Όλες οι φρικαλεότητες τότε είναι δυνατές. Η απελπισία περιβάλλεται από εύθραυστα
μεσοτοίχια που οδηγούν όλα τους στο βίτσιο ή στο έγκλημα.
Η υγεία, τα νιάτα, η τιμή, οι ιερές και ανυπόταχτες αβρότητες της νεαρής ακόμα σάρκας, η
καρδιά, η παρθενία, η αιδημοσύνη – αυτή η επιδερμίδα της ψυχής – όλα αναμοχλεύονται
απαίσια απ’ αυτό το ψαχούλισμα που αναζητά μέσα πορισμού, που συναντά το αίσχος και
βολεύεται μ’ αυτό. Πατέρες, μητέρες, παιδιά, αδερφές, άντρες, γυναίκες, θυγατέρες, γίνονται
αλληλένδετοι και συσσωματώνονται σχεδόν όπως σε μια μεταλλική ουσία, μέσα σε μια
δυσδιάκριτη σύμμιξη από φύλα, συγγένειες, ηλικίες, ατιμίες, αγνότητες. Διπλοποδιάζονται,
ακουμπώντας ο ένας στον άλλον, σ’ ένα είδος τρωγλοσυμποσίου. Αλληλοκοιτάζονται
αξιοδάκρυτα. Ω, τους κακόμοιρους! Τι χλωμοί που είναι! Πόσο κρυώνουν! Θαρρείς και
βρίσκονται σ’ έναν πλανήτη που απέχει απ’ τον ήλιο πολύ μακρύτερα παρά εμείς».

Victor Hugo, Οι Άθλιοι.