Κυριακή 16 Αυγούστου 2009

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΣΒΥΝΕΙ.....


Θα ήθελα να παρουσιάσω μια "άγνωστη" για πολλούς ελληνική ταινία: Το φως που σβήνει, μια σύγχρονη δραματική αφήγηση, που εστιάζεται στη βαθιά φιλική σχέση μεταξύ ενός φαροφύλακα και ενός παιδιού με προβλήματα όρασης, το οποίο όμως διαθέτει ένα εκπληκτικό ταλέντο στη μουσική.

Το σενάριο είναι εμπνευσμένο από τη συνέντευξη ενός μικρού μουσικού με πρόβλημα όρασης, όταν κέρδισε το μουσικό βραβείο «Θα βλέπω μέσα από τη μουσική».

Η ταινία αυτή επαναφέρει μια απρόσμενη διάσταση στις ελληνικές παραγωγές.
Οριοθετεί ένα είδος κυνηγιού: κυνηγώντας το φως σημαίνει: κυνηγώ την ελευθερία μου; και αν το φως χάνεται σταδιακά σημαίνει χάνω σταδιακά και την ελευθερία μου;

Όμως η αγάπη, η μεγάλη αγάπη για τη ζωή μπορεί να απελευθερώσει ότι η φύση στερεί;

Η κίνηση των σωμάτων, το ηλιοβασίλεμα, ο παφλασμός των κυμάτων είναι κάτι οικείο που δεν μπορεί να χαθεί τόσο εύκολα...δουλεύω νοητικά όχι το τυχαίο, αλλά το ιδεατό και συνθέτω την γοητεία της αισιοδοξίας και ενός νέου κόσμου, όχι πια σκοτεινού και αφιλό-ξενου, αλλά πιο ζεστού και φω-τεινού...! Τα σύνορα του κόσμου (μου) αλλάζουν...μεταβάλλονται, αλλά ποτέ δεν χάνονται....!

Ζωή που συνεχίζεται και ΑΓΩΝΑΣ συνάμα...η ΖΩΗ είναι εδώ...Το πραγματικό ΦΩΣ δεν μπορεί ποτέ να νικηθεί ποτέ από το σκοτάδι..λάμπει πάντα και καθοδηγεί τον άνθρωπο...τον βασανισμένο, απογοητευμένο άνθρωπο σε μια δυνατή μορφή...ένας ύμνος στην ελεύθερη και αγωνιστική πτυχή της ζωής και της αναζήτησης...

Ο άνθρωπος εξυψώνεται σε μια μεγαλειώδη μορφή...ορίζει την ζωή του...μέσω της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ που ξεπερνά τα όρια μιας μικρότητας και βολέματος ..περισσότερο ΦΩΣ λοιπόν από συν-ανθρώπους που είναι κοντά μας ..το αγαπούν ..το πρεσβεύουν και το ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ......

Tο φως φαντάζει για τον μικρό βιολιστή (και για κάθε μικρό επίδοξο " βιολιστή"), σαν ένα παιγνίδι χωρίς κανόνες…ενώ η χαρά του φωτός είναι δεδομένη για τους πιο πολλούς από εμάς...!

Για άλλους, σαν τον Βλαδίμηρο μετουσιώνεται σε μια ιδέα που είναι αδύνατον να γίνει αντιληπτή, χωρίς μια άκρατη φαντασία……και αυτό είναι το πιο σημαντικό: το φως γίνεται τότε το παν – ένα φως που δεν μπορείς να δεις, αλλά μπορείς.... να αισθανθείς…

Αυτό που σε κάνει να νιώθεις πιο όμορφα…!

EΠΕΤΡΕΨΕ στον εαυτό σου να το ανακαλύψει………όπως ακριβώς και ο μικρός πρωταγωνιστής της ταινίας...!

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Ο μικρός Βλαδίμηρος Γολοσίνσκι πριν επιλεχθεί να πρωταγωνιστήσει στην ταινία, ήταν πλανόδιος μουσικός και έπαιζε βιολί με τη μητέρα του σε ταβέρνες - ένα πολύ σκληρό νυχτοκάματο για ένα ανήλικο παιδί και μια μόνη στη ζωή γυναίκα - για να μπορέσει να επιβιώσει.

ΜΟΤΟ: Θα βλέπω μέσα από τη μουσική....!

Υπόθεση

Η ταινία διαδραματίζεται στη γραφική Χάλκη, όπου ένας δωδεκάχρονος ( ο Χρήστος Μυρισιώτης) ζει με τη χωρισμένη μητέρα του Ελένη. Ο μικρός χάνει την όρασή του, από μία σπάνια αρρώστια, αλλά αναπτύσσει μια ιδιαίτερη ακουστική ευαισθησία ικανή να ξεδιπλώσει το ταλέντο του στη μουσική. Στο πρόσωπο του γέρου Σουρσούμη, φαροφύλακα του νησιού βρίσκει κατανόηση και δημιουργείται μια βαθιά φιλική σχέση μεταξύ τους. Ο φαροφύλακας, αυτοδίδακτος μουσικός ο ίδιος, αντιλαμβάνεται το ταλέντο του μικρού και τον καθοδηγεί και στη ζωή, ως «πνευματικός δάσκαλος». Η μητέρα του αγοριού που είναι αντιμέτωπη με τη δύσκολη καθημερινότητα ενοχλείται από αυτήν την σχέση. Ωστόσο, ο ερχομός στο νησί μιας νέας δασκάλας θα αλλάξει το σκηνικό. Δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τις ικανότητες του μικρού ήρωα και με δική της πρωτοβουλία ο μικρός λαμβάνει μέρος σε ένα μουσικό διαγωνισμό που διοργανώνεται στην Αθήνα.

Σκηνοθέτης Βασίλης Ντούρος
Παραγωγός ΑΤΤΙΚΑ ΑΕ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ
Σενάριο Δέσποινα Τομαζάνη
Πρωταγωνιστούν Αλέκος Αλεξανδράκης
Βίκυ Βολιώτη
Ελισάβετ Νασλίδου
Βλαδίμηρος Γολοσίνσκι Τσερνόφ
Δημήτρης Μαυρόπουλος
Μπάμπης Χατζιδάκης
Στέλλα Γιάννη
Άλκης Κούρκουλος
Πρώτη προβολή 2000
Μουσική Δημήτρης Παπαδημητρίου
Διάρκεια 92 λεπτά
Γλώσσα Ελληνικά


"Αυτοί μιλάν
Αυτοί μιλάν την ώρα που ο ήλιος
έγυρε το χάος ν’ ακουμπήσει
την ώρα που εγώ σε προσκυνούσα απελπισμένος
για ζωή
Και μιλάν την ώρα που άλλος
ένοιωθε το φως που πάει να σβύσει
την ώρα που το χάος την αγάπη του ήλιου
αυτό θα τη χαρεί
Οι συντεταγμένοι, μετέωρη λογική
το χρόνο με σκοτάδι στα υπόγεια μετράνε οι ειδικοί
Αυτοί μιλάν κι εγώ μαθαίνω πως να ψηλαφίζω
το σκοτάδι
Σημείο αναγνώρισης μονάχα θα ‘ναι η σαρκική επαφή
Πριν λουφάξει ο ήλιος, και στο χάος δώσει
το ρόλο του πατέρα
Σε μας να μείνει άγιο κάλεσμα
η ανθρώπινη φωνή
Σκύβει το κεφάλι η σκέψη να οξυνθεί
Η γλώσσα μας απ’ αύριο
σε διάλεκτο θα είναι της σιωπής περισσότερα"

....Το φώς....της μέρας φαίνεται να σβύνει έξω, το φως της ψυχής σβύνει μέσα του. Σ’ αυτή τη σκοτεινιά ο άντρας βρίσκει μπροστά του την αδυναμία της γυναίκας και του παιδιού και τους βουτάει με
το στανιό μες στη ντροπή.
Όλες οι φρικαλεότητες τότε είναι δυνατές. Η απελπισία περιβάλλεται από εύθραυστα
μεσοτοίχια που οδηγούν όλα τους στο βίτσιο ή στο έγκλημα.
Η υγεία, τα νιάτα, η τιμή, οι ιερές και ανυπόταχτες αβρότητες της νεαρής ακόμα σάρκας, η
καρδιά, η παρθενία, η αιδημοσύνη – αυτή η επιδερμίδα της ψυχής – όλα αναμοχλεύονται
απαίσια απ’ αυτό το ψαχούλισμα που αναζητά μέσα πορισμού, που συναντά το αίσχος και
βολεύεται μ’ αυτό. Πατέρες, μητέρες, παιδιά, αδερφές, άντρες, γυναίκες, θυγατέρες, γίνονται
αλληλένδετοι και συσσωματώνονται σχεδόν όπως σε μια μεταλλική ουσία, μέσα σε μια
δυσδιάκριτη σύμμιξη από φύλα, συγγένειες, ηλικίες, ατιμίες, αγνότητες. Διπλοποδιάζονται,
ακουμπώντας ο ένας στον άλλον, σ’ ένα είδος τρωγλοσυμποσίου. Αλληλοκοιτάζονται
αξιοδάκρυτα. Ω, τους κακόμοιρους! Τι χλωμοί που είναι! Πόσο κρυώνουν! Θαρρείς και
βρίσκονται σ’ έναν πλανήτη που απέχει απ’ τον ήλιο πολύ μακρύτερα παρά εμείς».

Victor Hugo, Οι Άθλιοι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου