Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ Τ’ ΑΣΤΡΑ



ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ Τ’ ΑΣΤΡΑ
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Ποιός θα μπορούσε να υψώσει την φωνή του ή καλύτερα την ψυχή του τόσο ψηλά για ν' αγγίξει την προσπάθεια ενός παιδιού να ενταχθεί στον κόσμο...στον κόσμο των άλλων...!

Αλήθεια ποιός;

Το βιβλίο αντικατοπτρίζει με απόλυτο τρόπο την αγωνία των νέων ανθρώπων και το πάθος τους ν' αντιταχθούν σε οτιδήποτε φαίνεται δεδομένο και εύκολο. Χαρακτηριστικά η πορεία και η ανάγκη του πρωταγωνιστή, του Μέλιου να ενταχθεί σε μια κοινωνία που τον αποβάλλει διαρκώς.... ν' αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει απέναντι σ' έναν περίγυρο, που εναντιώνεται ηθικά και κοινωνικά στα δικά του θέλω και πιστεύω....

Ο Μέλιος νιώθει διαφορετικά, όπως διαφορετικά νιώθουν και πάρα πολλοί νέοι ανθρωποι σε μια ασφυκτική εποχή με νεοπλουτισμό και ισοπέδωση ηθικών αξιών και ιδεολογιών.....

Στο τέλος όμως, το μήνυμα ελπίδας, δηλαδή της αγάπης υπερισχύει...οι δρόμοι ανοίγουν και τα άστρα υποτάσσονται στο μέτρημα ...!

Ας αφήσω καλύτερα να μας οδηγήσει ο Λουντέμης με την βαθιά ανθρώπινη γραφή του:

Πήχτωσε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ' τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαμπάδες τ' ουρανού. Όλα ήταν γάλα, γάλα, λουλάκι και σπίθες. Το ποτάμι μουρμούριζε μες στον ύπνο του κρυφά παραμιλητά. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε, ολόκληρο το βράδυ. Έγραφε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι.

Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ' αστρα. Να τα μετρήσει όλα, σιγά-σιγά, ένα-ένα... Όλα.
Και τα βρήκε σωστά.

Δυο χρόνια είναι σα δυο ανάσες. Ώσπου να κλείσεις τα μάτια σου και να τα’ ανοίξεις, ξυπνάς δυο χρόνια μεγαλύτερος. Ναι, έτσι είναι. Σαν είσαι μικρός, κάποιος σε κυνηγάει από πίσω με το καμουτσίκι και σ’ αναγκάζει να μεγαλώνεις γληγορότερα.
Τρως λίγο ψωμί, πίνεις λίγο νερό, μαζεύεις λίγες πίκρες… κι ύστερα, κάνεις έτσι πάνου στο χείλι σου και γιομίζει το χέρι σου χνούδι.
Τα παιδιά δεν μετρούν τα χρόνια τους, τα μετρούν για λογαριασμό τους οι μεγάλοι.

Παρακάτου, πάλι, κάτι προσφυγάκια γυρέψανε το σκυλί του, να το κάνουνε αλογατάκι. Τι τους πείραζε; Το σκυλί, σε κάθε τέτοια περίσταση, χωνότανε με λαχτάρα στα πόδια του φίλου του, για να το προστατέψει. Είχαν δει πολλά τα μάτια του… Κι ύστερα, σου λένε, ο άνθρωπος είναι το "ευγενέστερον ζώον»… Ζώον… μάλιστα, αλλά όχι και ευγενέστερον!... Το αγριώτερον, μάλιστα! Και πάλι, λίγο του πέφτει. Μακάρι να υπήρχε στον κόσμο καμιά αρκουδόπολη ή καμιά λυκόπολη… να πάει να κάτσει κανείς… Τουλάχιστον, εκεί δε θα υπήρχανε αρκούδες ντυμένες κι αρκούδες γυμνές, ούτε λύκοι νηστικοί και λύκοι χορτάτοι.

Στην Τετάρτη τάξη, ήταν αποφασισμένος να φορέσει και γραβάτα. Εύκολο ήταν. Δεν τις πουλούσαν πολύ ακριβά. Ακριβά ήταν τα χρήματα. Εδώ καλά καλά, δεν ήταν σίγουρος για την Τετάρτη. Θα του ‘φτανε το χαρτζιλίκι; Γιατί τα λεφτά μπορεί να μην είχαν φωνή, ψυχή και τα τέτοια… μα είχαν φτερά. Δεν είχαν καπίστρι να τα δέσεις και να τους πεις: «καρτερέψτε» με σεις εδώ, σας θέλω για του χρόνου».
Μπά!...

Ο Μπάλιος κοίταξε το φίλο του στα μάτια. Συμφώνησαν. Κάθισε πρώτα ο Μέλιος, ύστερα και το σκυλί. Μια ώρα έμεινε κει και κάνανε μια όμορφη παρέα. Πότε κουβεντιάζοντας και πότε τρώγοντας. Στο τέλος χωρίσανε σαν παλιοί φίλοι. Την ώρα που δίνανε τα χέρια, ο δραγάτης έδειξε το σκυλί.
-Μέσ’ στην καρδιά μου μπήκε… του λέει, ας είναι φοβιτσιάρης. Τον αγαπάω. Μου τον δίνεις;
-Δεν θα καθίσει… είπε ο Μέλιος, χαϊδεύοντας τα’ αυτιά του φίλου του. Θα φύγει. Θα ‘ρθει να μ’ ανταμώσει.
-Θα τον δέσω.
-Θα ψοφήσει.
-Έχεις δίκιο… είπε σκεφτικά ο δραγάτης. Άιντε, ώρα καλή.

Στο σπίτι της Σέβδως ανάψανε τη λάμπα. Η Ουράνα τα βάζει με το Χάρο, που αργεί. Το παιδί χώνεται μες στα στρωσίδια και κλαίει. Μια καμπάνα χτυπάει σα να πονά. Η Σέβδω δεν μπορεί να κάνει το σταυρό της και οδηγάει το χέρι της το παιδί. «Στο όνομα του πατρός – Του Υιού – Και του Αγίου Πνεύματος – Αμήν». Ύστερα το παιδί γαντζώνεται στο ρούχο της. «Δε θέλω, Σέβδω… της λέει. Μη! Δε θέλω να πεθάνεις!...» Η Σέβδω τον ακούει και παρακαλάει να την αφήσει «ν’ αφουγκραστεί». Μα η Ουράνα καυγαδίζει. Ολοένα καυγαδίζει με το Χάρο. Το σκυλάκι με το πένθος ξαναπερνά για τελευταία φορά απ’ το γεφύρι. Τα μάτια του παιδιού ματώσανε. Ποιοι κάνανε τις Ουράνες; Και τους Χάρους; Και την απονιά; Ποιοι κάνανε την απονιά; Ο Χάρος είναι κακόψυχος, αφού συμφωνάει με την Ουράνα. Κι είναι ψέματα πως τα ποτάμια τραγουδάνε. Τα ποτάμια είναι τα δάκρυα των βουνών. Κι είναι οι ψιχάλες απ’ τα δάκρυα των ανθρώπων, που χάσανε τη χαρά τους. Τα μεσάνυχτα ήρθ’ ο παπάς με το θυμιατό του.
-Τ’ είν’ αυτό; Ρώτησε η Σέβδω και τινάχτηκε.
-Τίποτα, Σέβδω… Είναι η θεία μετάληψις.
-Λεμόνι θέλω! Δεν έχει το αγόρι άλλο λεμόνι; Δε θέλω μετάληψη!
-Είναι τα άχραντα Μυστήρια, Σέβδω… είπε ξανά ο παπάς.
-Θέλω λεμόνι! Πού είναι το παιδί, να μου δώκει λεμόνι; Αυτό θέλω. Το δικό σου στέλνει στον άλλο κόσμο. Δε θέλω!

........Άμα πεινάς, το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου. Άμα κρυώνεις, το ίδιο. Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις; Γιατί: τι είναι αγάπη; Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα. Είπε πως είναι σα φωτιά. Μα είναι; Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα άλλος σα δοξαριά. Τι είναι, τέλος πάντων… Κι αν, πάλι, αγάπη είναι κάτι που το λένε «αγάπη», είναι αυτό η αγάπη;
Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα, αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;
Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ’ ένα έρημο δάσος… Αν δεν τα’ ακούσει κανείς… είναι κελάηδηγμα; Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού;
Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ’ αυτό, και τα κάνανε θάλασσα. Αυτοί, γι’ αγάπη!... Τα μωρά ξέρουν περισσότερα.
Ένα λουλούδι είπε: «Αγάπη; Είμαι εγώ». Τρελένεσαι με τέτοια καμώματα. Ένας «Πέρσης» θα πει αυτό είναι «τρίχα». Ένας βαρκάρης θ’ αφήσει τα κουπιά και θα σκουπίσει το κούτελό του. Δε θα ξέρει να πει τίποτα. Μπορεί αυτό να είναι αγάπη. Μα είναι; Ποιος να του το πει;

Κι έν’ άλλο πράγμα, γιε μου, να προσέχεις. Το καπάκι του ματιού το ‘χει ο άνθρωπος για να σκεπάζει το μάτι του σαν κοιμάται, όχι σαν είναι ξύπνιος! Κοίτα την ανθρωπότη με ξέσκεπο μάτι… και θα σ’ αγαπήσει. Γιατί εσύ, γιε πιο πολύ απ’ το κάθε τι, γεννήθηκες για την Αγάπη. Τώρα φεύγα άξαφνα, και μη γυρνάς πίσω να με δεις!

........................................................................
Ευχαριστώ κι εγώ, Μπίθρο… Ευχαριστώ πολύ, βαθιά, κι εγώ… ο Μέλιος… ο άντρας… το παιδί… ο άνθρωπος… Ευχαριστώ, που μπορείς να διαβάζεις πιο βαθιά απ’ όλους τους σοφούς… να γελάς πιο πλούσια απ’ όλους τους ευτυχισμένους… Να κλαις πιο αληθινά απ’ όλους τους λυπημένους. Και ν’ αγαπάς, Μπίθρο… Ν’ αγαπάς, όπως πρέπει ν’ αγαπηθούν μια μέρα… όλοι οι άνθρωποι. Αμήν!

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Ο ΑΣΤΡΑΠΟΓΙΑΝΝΟΣ


Θα ήθελα να σας μιλήσω για μια ταινία, που είχα τη χαρά να απολαύσω αρκετές φορές:
Τον Αστραπόγιαννο

Παρουσιάστηκε στο 11ο Φεστιβάλ, το οποίο συμπίπτει με την τελευταία χρονιά ευδαιμονίας της ελληνικής ταινίας (Η "υπολοχαγός Νατάσσα" με την Αλίκη Βουγιουκλάκη ξεπερνά τα 751.000 εισιτήρια). Είναι λογικό λοιπόν να κυριαρχούν και πάλι οι ταινίες των μεγάλων εταιρειών παραγωγής, που είναι όλες παρούσες μ' εξαίρεση τον Τζαίημς Πάρις. Ταυτόχρονα υπάρχει και η "Αναπαράσταση" του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μια ταινία που βρίσκεται στους αντίποδες του παραδοσιακού εμπορικού κινηματογράφου και που η επιρροή της στη νέα γενιά των σκηνοθετών θα είναι τόσο μεγάλη, ώστε να θεωρείται το σημείο αφετηρίας του λεγόμενου "Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου". Ενας όρος που θα αμφισβητηθεί αργότερα, αλλά που τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 70, θα έχει μια μαχητική διάσταση, εκφράζοντας τα νέα αισθητικά ρεύματα του ελληνικού κινηματογράφου, που παραγκωνίζουν τις ταινίες των υπό παρακμή εταιρειών παραγωγής και κυριαρχούν στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Το 11ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου έγινε από τις 21-27 Σεπτεμβρίου 1970 στην αίθουσα της Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών. Προβλήθηκαν 18 ταινίες μικρού μήκους (2 εκτός συναγωνισμού) και 6 μεγάλου μήκους, ενώ την τελευταία βραδιά προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού το "Καλημέρα Αθήνα" του Γρηγόρη Γρηγορίου. Στο διεθνές πρόγραμμα προβλήθηκαν 8 ταινίες (η επέμβαση της λογοκρισίας απέτρεψε την προβολή του "Γαλαξία" και του "Υπεράνω πάσης υποψίας", ταυτόχρονα όμως προβλήθηκε απρογραμμάτιστα ο "Ξένοιαστος καβαλάρης"). Στην έναρξη της Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου μίλησαν ο Αν. Γαβριήλογλου, πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής, ο διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Γ. Κιτσόπουλος, που αναφέρθηκε στην προσφορά του Χριστόφορου Νέζερ και ο υφυπουργός Προεδρίας Τσάκωνας, που ανήγγειλε ότι από του χρόνου το Φεστιβάλ θα είναι Διεθνές.

Στην ταινία Ο Αστραπόγιαννος τραγουδά η Καίτη Αμπάβη και ο Μιχάλης Βιολάρης σε μουσική του Μίμη Πλέσσα. Η Ταινία Ο Αστραπόγιαννος πήρε το 1ο βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το 1ο βραβείο ανδρικής ερμηνείας του Νίκου Κούρκουλου.


Ο ΑΣΤΡΑΠΟΓΙΑΝΝΟΣ

ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Φίνος Φίλμ - Γ. Κανδύλης
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νίκος Τζήμας
ΣΕΝΑΡΙΟ: Πέτρος Μακεδών
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Σταμάτης Τρύπος
ΜΟΥΣΙΚΗ: Μίμης Πλέσσας
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Νίκος Κούρκουλος, Νίκη Τριανταφυλλίδη, Νίκος Γαλανός, Σπύρος Καλογήρου, Πόπη Αστεριάδη, Γιάννης Αργύρης
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 80'


Υπόθεση

Το βιβλίο πραγματεύεται την ιστορία του Αστραπόγιαννου, ενός αρματωλού που ήταν τύπος εκρηκτικός, ενστικτώδης, απλός και γνήσιος. Οταν οι Τούρκοι τον εμπόδισαν να παντρευτεί, κλέβοντάς του τη νύφη, ο Αστραπόγιαννος βγήκε στο βουνό και έγινε θρύλος

Ο Νίκος Τζίμας μεταφέρει τον χαρακτήρα του ήρωα(Νίκος Κούρκουλος) μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, οπότε ο Αστραπόγιαννος γυρίζει στο χωριό του. Το όνομα του έχει γίνει θρύλος και τα κατορθώματά του τραγούδια. Η κατάσταση που αντικρύζει τον γεμίζει πίκρα. Ο τσιφλικάς του χωριού έχει αντικαταστήσει τον Τούρκο Αγά και τυραννεί τους χωριανούς. Μια άγρια σύγκρουση ξεσπά μεταξύ των τσιφλικάδων και του Αστραπόγιαννου.

Θρύλος έγιναν τα κατορθώματά του, κλεφτοτράγουδο η παλικαριά του. Ο Αστραπόγιαννος, με τον νταϊφά του, φάνταζε το σκιάχτρο των τσιφλικάδων. Τρόμος στον ύπνο τους, κόμπος στη διψασμένη αχορτασιά τους να ρουφήξουν το αίμα των κολίγων.

Πίστεψε πως του δόθηκε θεόσταλτη εντολή να σώσει τους αδικημένους, πως το χρέος του είναι και το χρέος κάθε ανθρώπου: ν' αντιμάχεται τη βία και την καταπίεση... Αρκετοί θα πουν, πως λάθεψε...Εμείς όμως λέμε πως όχι, αυτή είναι η "αληθινή πίστωση" του άντρα σ΄αυτή τη ζωή ...πιστός στις αρχές και τις αξίες του...! τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο..!

Οι εικόνες εναλλάσονται :

Μετά τον πόλεμο ο Αστραπόγιαννος επιστρέφει στο χωριό του, το οποίο ουσιαστικά ανήκει στον Κωνσταντίνο Βελούση. Από την πρώτη στιγμή αρνείται να σκύψει το κεφάλι και έρχεται σε σύγκρουση με τα πρωτοπαλίκαρα του Βελούση, ενώ πολύ σύντομα θα αναμετρηθεί με το γιό του Γιάγκο και θα τον σκοτώσει. Μη μπορώντας πλέον να μείνει στο χωριό, φεύγει για τα βουνά, όπου συναντάει το φίλο του Φώτη, που και εκείνος έχει γίνει παράνομος. Μαζί με το Φώτη και τους συντρόφους του, θα αρχίσουν τις επιδρομές κατά των πλουσίων του κάμπου. Κάποια στιγμή θα επιστρέψει στο χωριό του και θα κλέψει την κόρη του Βελούση, Πασχαλιά, που ερωτεύθηκε από την πρώτη στιγμή που την είδε....δυνατά τα συναισθήματα...η καρδιά χτυπά και το σκίρτημα μας αγγίζει ...!

Θυμάμαι ξεκάθαρα με τα παιδικά μου μάτια του τότε ....την συγκλονιστική στιγμή:
το παλικάρι, ο λαϊκός αγωνιστής, τραυματισμένος και μόνος βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια απόμακρη, παραμελημένη στάνη. Οι διώκτες του και οι πληρωμένοι μπράβοι του ξενόφερτου δυνάστη και του ντόπιου μεγαλονοικοκύρη, τον έχουν κυκλώσει πάνοπλοι .... τον προκαλούν να βγει έξω να μετρηθεί μαζί τους. Είναι μια καλοστημένη ύπουλη παγίδα δειλών.

Το παλικάρι σιγά-σιγά εμφανίζεται και η μορφή του σχεδόν το καλύπτει όλο το πλάνο. Στέκεται για λίγο ακίνητος και με βήματα και με βήματα σταθερά, παρ' όλο τον τραυματισμό του, ορθόστητος και πλατύστηθος, με τα μαύρα γένια στο όμορφο αρρενωπό του πρόσωπο, αρχίζει να προχωρά προς τους διώκτες του, που είναι κρυμμένοι και ταμπουρωμένοι, γύρω-γύρω, πίσω από τους βράχους και τις φυλλωσιές....ξεκινά ένας ατελείωτος χορός...το σώμα μένει στη γη, μα η ψυχή απογειώνεται...ανεβαίνει τόσο ψηλά που δεν θα μπορούσε περισσότερο...! άκρα σιωπή. .... Η φύση βουβαίνεται και παρακολουθεί..... Ο ήλιος έχει κρυφτεί πίσω από την πρωινή πάχνη....Η καρδιά μας σταματά να κτυπά...!

Ξαφνικά ένας ξερός πυροβολισμός σπάζει την ησυχία και το παλικάρι ο Αστραπόγιαννος, σμίγει τα δυο του χέρια πάνω στο βαρεμένο στήθος του και πέφτει σιγά-σιγά στο μουσκεμένο χώμα, κοιτάζοντας με τα νεκρά σβησμένα μάτια του τον ήλιο που ξεπρόβαλλε για μια στιγμή από μια σχισμάδα τ' ουρανού. Ένα σμήνος μαύρα πουλιά πέταξαν τρομαγμένα ενώ τα παρακείμενα δέντρα έστειλαν το δικό τους πένθιμο θρόισμα. Και από τις πλαγιές των κοντινών βουνών, ο αντίλαλος έφερε το σπαραχτικό μοιρολόι:

«Σκοτώσανε το Σταυραετό και τον Αυγερινό».

Η Ελένη Ζαφειρίου μοναδική στο ρόλο της χαροκαμένης μάνας: Γιάννοοοοοοοο...η σπαρακτική κραυγή ξεσκίζει καθετί...!

Η Νίκη Τριανταφυλλίδη, μας αιχμαλωτίζει με τα εκφραστικά βελούδινα μάτια της...!

Όσο για το Νίκο Κούρκουλο, δεν θα έλεγα τίποτε περισσότερο από το να σας συστήσω να ξαναδείτε την ταινία...στιγμές όπως, ο εκστατικός χορός του Αστραπόγιαννου ή τα κουδούνια που κρεμάει στους πληρωμένους μπράβους του τσιφλικά - αγά ή ακόμα το σμίξιμο με την Πασχαλιά, χρωματίζουν με μια μοναδικότητα τα όρια του αντρίκιου αγώνα και της αληθινής αγάπης. ..!

ΜΟΤΟ: Με λένε Αστραπόγιαννο..!

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Διεθνές Συνέδριο στην Αθήνα, με τον τίτλο Κωνσταντίνος Τσάτσος: ο συγγραφέας, ο φιλόσοφος, ο πολιτικός.



Αθήνα, 6-8 Νοεμβρίου 2009

Με αφορμή τη συμπλήρωση 110 χρόνων από τη γέννηση του Κωνσταντίνου Τσάτσου (1899-2009), το Κέντρο Βυζαντινών, Νεοελληνικών και Κυπριακών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Γρανάδας διοργανώνει από 6 έως 8 Νοεμβρίου 2009 Διεθνές Συνέδριο στην Αθήνα, με τον τίτλο Κωνσταντίνος Τσάτσος: ο συγγραφέας, ο φιλόσοφος, ο πολιτικός. Σκοπός του Συνεδρίου είναι να διερευνηθεί η συμβολή του Κωνσταντίνου Τσάτσου σε όλους τους τομείς της πνευματικής και κοινωνικής ζωής της Ελλάδας, και να αναδειχθούν οι πτυχές του πολιτικού, φιλοσοφικού, νομικού, φιλολογικού και λογοτεχνικού του έργου.

Tο συνέδριο τελεί υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας και έχει την υποστήριξη της Βουλής των Ελλήνων, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, του Παντείου Πανεπιστημίου, της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Νεοελληνικών Σπουδών και της Εταιρείας Φίλων Κωνσταντίνου Τσάτσου.

Η έναρξη του συνεδρίου θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 6 Νοεμβρίου και ώρα 17.00 στην Παλαιά Βουλή, και οι συνεδρίες στην Ακαδημία Αθηνών (Ανατολική αίθουσα) και στην Παλαιά



ΟΛΟ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΙΛΗΤΕΣ ΣΤΟ:

http://www.ekpaideytikos.gr/files/synedria/programma_synedriou_8-11-09.pdf

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

ΤΟΤΕΜ ΚΑΙ ΤΑΜΠΟΥ- Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ



" .......Όταν ένα πνεύμα συμφωνεί να εργαστεί με ένα σαμάνο, αυτό μπορεί να συμβεί για ένα μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα που εξαρτάται από την ανάγκη. Τα πνεύματα μεγάλης διάρκειας είναι κοινώς αντιληπτά κυρίως ως «τοτέμ». Η μακρόχρονη σχέση με ένα τοτέμ έχει ιδιαίτερη σημασία για το σαμάνο.

Περιλαμβάνει σεβασμό και εμπιστοσύνη μεταξύ του πνεύματος και τους σαμάνου. Ένας αρκετά βαθύς δεσμός με ένα τοτέμ εξασφαλίζει στο σαμάνο το δώρο της μεταμόρφωσης. Σε αυτό το σημείο ο σαμάνος δεν μιμείται απλά ή μεταμφιέζεται στη μορφή ενός πνεύματος, αλλά το πνεύμα παραχωρεί στο σαμάνο τις δυνάμεις του. Για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, εκείνη την στιγμή δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ του σαμάνου και του πνεύματος.

Πραγματική αλλαγή της μορφής κυρίως συμβαίνει στον πνευματικό κόσμο, ωστόσο υπάρχουν θρύλοι σε πολλούς πολιτισμούς φυλών, για σαμάνους που υπήρξαν τόσο σπουδαίοι και δυνατοί, που μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε οποιοδήποτε ζώο από το φυσικό βασίλειο........"

".......Ο όρος ταμπού προέρχεται από τις γλώσσες της Πολυνησίας (λ.χ. Τόνγκα ή Φίτζι) και σημαίνει «απαγορευμένος».

Στην πρωταρχική του έννοια, αφορά πρωτόγονους πολιτισμούς, και σημαίνει το πρόσωπο ή το αντικείμενο που απαγορεύεται να πλησιάσει, να αγγίξει, να κατονομάσει ή να χρησιμοποιήσει κανείς, επειδή θεωρείται ιερό ή μιαρό. Το ταμπού θεωρείται μιαρό κι ακάθαρτο, προξενώντας κακό σ' όποιον έρθει σ' επαφή μ' αυτό. Έτσι, λοιπόν ταμπού σε μια γενικότερη σημασία είναι κάτι το απαγορευμένο με έννοια μαγική και δεισιδαιμονική.

Με ευρύτερη έννοια, ο όρος χρησιμοποιείται σήμερα για να δηλώσει οτιδήποτε απαγορευμένο, κυρίως οτιδήποτε αντιμετωπίζεται από την κοινωνία ως μη υπάρχον, για λόγους ηθικής ή κοινωνικών προκαταλήψεων. Συνεκδοχικά, αναφέρεται σε κάθε περιορισμό που επιβάλλει η κοινωνική ηθική, δηλαδή κάθε κοινωνική προκατάληψη. Η λέξη ταμπού χρησιμοποιείται επίσης για οτιδήποτε το τέλειο, που με κανένα τρόπο, δε δέχεται αμφισβήτηση ή τροποποίηση........"

"........Τα όνειρα είναι μία απεικόνιση αυτών που σκέφτεται το μυαλό μας όταν βρίσκεται εκτός του δικού μας ελέγχου και μπορούν να προκληθούν από πολλούς διαφορετικούς παράγοντες. Το είδος των ονείρων που βλέπουμε καθορίζει και την αντίδρασή μας.

Μερικά όνειρα είναι το αποτέλεσμα εξωτερικών ερεθισμάτων (εάν κοιμόμαστε με τον ανεμιστήρα αναμμένο πάνω από το κεφάλι μας, πιθανόν να ονειρευτούμε ελικόπτερο) ή βιολογικών αναγκών (εάν πέσουμε για ύπνο διψασμένοι είναι πιθανόν να ονειρευτούμε πως διασχίζουμε μια άνυδρη έρημο ψάχνοντας νερό). Αυτά τα όνειρα δεν σημαίνουν κάτι φοβερό και το μήνυμά τους ίσως είναι κάτι απλό, όπως να πιούμε ένα ποτήρι νερό ή να βγάλουμε τον ανεμιστήρα πάνω από το κεφάλι μας.

Άλλα όνειρα αποτελούν τη συνέχεια των σκέψεων της ημέρας (ένα πρόβλημα που μας απασχολεί κατά τη διάρκεια της ημέρας, πολλές φορές βρίσκει τη λύση του στο όνειρο της νύχτας) ή μια έκφραση αθέλητων σκέψεων – ζητήματα που μας ταλανίζουν και προσπαθούμε να αποφύγουμε, ξεπροβάλλουν στα όνειρά μας (συχνά ονειρευόμαστε πως αποκαλύπτονται τα κρυφά μας μυστικά ή πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις μεγαλύτερες φοβίες μας). Τα όνειρα αυτά είναι ένα παράθυρο στο υποσυνείδητό μας, μια κλεφτή ματιά στις σκέψεις που απασχολούν το μυαλό μας όταν αυτό χαλαρώνει. Δεν πρέπει να θεωρούνται ως προμήνυμα για το τι θα συμβεί στο μέλλον, αλλά πρόκειται μάλλον για αποκαλύψεις όσων ενεδρεύουν στη σκέψη μας.

Υπάρχει, ωστόσο, ακόμα ένα είδος ονείρων το οποίο μοιάζει να κινείται στα όρια του προφητικού. Σε αντίθεση με τα μπερδεμένα και ακαταλαβίστικα όνειρα που βλέπουμε συνήθως, το παραπάνω είδος χαρακτηρίζεται από τη ζωντάνια. Αν και είναι προτιμότερο να αγνοούμε τα περισσότερα όνειρά μας, τα συγκεκριμένα δεν μπορούν να απορριφθούν ως ασυναρτησίες της τεμπελιάς του μυαλού. Είναι πολύ δυνατά και συγκινητικά για να ξεχαστούν.

Οι Καβαλιστές εξηγούν πως ενώ κοιμόμαστε η ψυχή μας αφήνει το σώμα μας και ανεβαίνει στην ουράνια πηγή της για να ανεφοδιαστεί με ενέργεια. Ενώ ένα μέρος της ψυχής παραμένει με το σώμα για να το κρατά ζωντανό, το μεγαλύτερο κομμάτι της ταξιδεύει σε ανώτερους τόπους. Σε αυτό το εκτός σώματος στάδιο, η ψυχή βιώνει ελεύθερη οράματα και συναπαντήματα που βρίσκονται συνήθως έξω από τα όρια των πλασμάτων αυτού του κόσμου. Η πιθανότητα λοιπόν συνάντησης με άλλες ασώματες ψυχές – κυρίως των αγαπημένων μας προσώπων που έχουν φύγει από κοντά μας - είναι πολύ μεγάλη. Είναι η ευκαιρία τους να μεταβιβάσουν κάποιο μήνυμα σε αυτούς που άφησαν πίσω........"

Φέτος η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ Ι, θα επιχειρήσει ν' αγγίξει τον κόσμο των ονείρων, των τοτέμ και των ταμπού.
Μια ανιχνευτική προσέγγιση σε ένα ιδιαίτερο πολιτισμικό χώρο, από την σκέψη του Sigmund Freud έως και τον Σαμανισμό.
Ανιμισμός, μαγεία και κυρίως η παντοδυναμία των ανθρώπινων σκέψεων...!

Οι παραδόσεις, θα γίνουν στο αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα, ενώ σύντομα θα υπάρξει ενημέρωση για τις ώρες των μαθημάτων.
Α΄εξάμηνο Σπουδών- ακαδ. έτος 2009-2010.