Αντί για Χριστουγεννιάτικες ευχές, ένα ...αληθινό διήγημα

Όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν

Η Αγγελικούλα, μόλις άνοιξε τα μάτια της το πρωί, ξαναθυμήθηκε τη χτεσινή κουβέντα της μαμάς τους, ακριβώς όπως τους τα είχε πει αποβραδίς: «…γιορτές και να μη με ζητήσουν μήτε για πλύσιμο…μήτε για άσπρισμα…άλλο πια δεν έχει. Θα πάω να σταθώ στην οδός Αιόλου, να διακονέψω…».
Πάντα της ξενοδούλευε, γιατί ο άντρας της – πλανόδιος ντενεκετζής που ήταν – τι να βγάλει, και πού να φτάσουν, μα τώρα που είχε απομείνει μονάχη, ακόμα χειρότερα. «θα σταθώ στην οδός Αιόλου…και θα σας πάρω και σας. Τα σκολειά κλειστά είναι. Θα χαζέψετε και τον κόσμο…θα δείτε τα πράματα που θα ‘χουν απλωμένα από δω κι από κει…μπορεί να βρεθεί και κανείς χριστιανός να σας δώσει και καμιά δεκάρα…».
- Πότε, μαμά, θα πάμε στην οδός Αιόλου; ρώτησε η Αγγελικούλα.
- Θα λέμε και τα κάλαντα της εξορίας; ρώτησε κι ο Πέτρος τη μαμά του.
- Να τα λέτε.

Κι ο Πέτρος άρχισε να σιγοτραγουδά από κει που ήταν ξαπλωμένος:
Αρχημηνιά-α κι α-αρχή χρο-νιά,
είν’ ο μπαμπάς, χρόνους εννιά
στη μ-στη μαύρην εξορία…
συ ‘σαι αρχό-συ ‘σαι αρχόντισσα κυρία…
- Θ’ αργήσουμε, μαμά, ακόμα;
Η Αγγελικούλα βιαζότανε να φύγουν.
- Εμ τώρα είναι ακόμα πρωί…καλά καλά δεν έφεξε. Θα πάμε άμα σφίξει ο κόσμος.
- Και πότε θα σφίξει ο κόσμος;
- Άμα βγει ο ήλιος.
- Κι αν δε βγει ο ήλιος, δε θα πάμε; ρώτησε ο Πέτρος.
- Τι να κάνουμε από τέτοιαν ώρα; Να ξεπαγιάσουμε άδικα;
- Τα παιχνίδια όμως, ας είναι και πρωί, δεν είναι στα τζάμια; ξανάπε ο Πέτρος. Αν μαζέψεις, μαμά, πολλά λεφτά, και μας δώσουν κι εμάς από τα κάλαντα, θα μου πάρεις, μαμά, κείνο το σιδερόδρομο που σου ‘λεγα;

Ήταν ένας σιδερόδρομος που έπιανε όλη τη βιτρίνα! Τα παιδιά, στα σκολειά, στα διαλείμματα, όλο για το σιδερόδρομο μιλούσαν. Διηγούνταν πώς κάνει γύρους. Πώς ανάβουν και σβήνουν τα ηλεκτρικά του. Πώς έχουν σειρά τα βαγόνια. Ανεβοκατεβαίνει στα βουνά, χωρίς να γκρεμίζεται. Περνάει κι ένα ποτάμι πάνω από μια γέφυρα και ύστερα!... τρυπώνει σ’ ένα τρυπημένο βουνό…και χάνεται!...μα σε λίγο…να σου τον και ξετρυπώνει από την άλλη μεριά της βιτρίνας, και ξαναρχίζει τα ίδια…
- Αυτά τα παιχνίδια είναι ακριβά! Δεν μπορούμε να τα’ αγοράσουμε μεις…
- Άμα πιάσουμε πολλά λεφτά;
- Όσα και να πιάσουμε…δεν μπορούμε.
- Πότε θα μπορέσουμε;
- Άμα έρθει ο μπαμπάς σου.
- Πότε θα ‘ρθει ο μπαμπάς μου;
- Άμα τον αφήσουν οι κακοί ανθρώποι.
- Θα τον αφήσουν πριν από την Πρωτοχρονιά;
- Ναι…ναι…πριν από την Πρωτοχρονιά.
- Κι άμα έρθει, θα μου πάρει το σιδερόδρομο;
- Ναι…ναι…
- Να του το πεις όμως και συ…
- Ναι…ναι…θα του το πω.

Στην οδό Αιόλου κόντεψαν να χαθούν. Ο Πέτρος έψαχνε να βρει το σιδερόδρομο, κι η Αγγελικούλα είδε μια κούκλα, που στεκόταν πίσω από το τζάμι και κουνούσε το κεφάλι της δεξιά κι αριστερά, κι ανοιγόκλεινε τα μάτια της, και σταμάτησε, γιατί ήθελε να τη δει καλά.
- Αν δεν έχετε το νου σας, να το ξέρετε, πως θα χαθούμε. Εγώ θα στέκουμαι εδώ σε τούτη τη γωνιά. Μην ξεμακρύνετε…και να ‘στε πιασμένοι χέρι χέρι…
- Άντε να πάμε να βρούμε το σιδερόδρομο, είπε ο Πέτρος στην Αγγελικούλα, και ύστερα ξαναγυρίζομε.
Μπρος από τη βιτρίνα, που ήταν ο σιδερόδρομος, είχαν μαζευτεί ένα σωρό παιδιά. Κι όλα φώναζαν:
- Κοιτάτε! Τώρα θ’ ανέβει, θα το δείτε, σ’ αυτό το ψηλό βουνό.
- Θα περάσει και το ποτάμι…πάνω από τη γέφυρα…
- Κοίτα το μηχανικό πώς κάνει;
- Τώρα θ’ ανάψει το πράσινο φως και θα σβήσει το κόκκινο.
- Θα μου τον αγοράσει ο μπαμπάς μου, είπε το παιδί ενός καθηγητή, τώρα στις γιορτές, που θα τους δώσουν δυο μισθούς…
- Εγώ θα πω στο νονό μου, είπε ένα αδυνατούλικο, χλομό αγοράκι, να μου τον αγοράσει, που είναι σωφέρης.
- Η θεία μου η μικρή, είπε της μαμάς μου, πως θα βάλουν όλοι τους, ο θείος ο Νικόλας, κι ο θείος μου, που ‘χει το περίπτερο, να μου τον αγοράσουν…, είπε ένα άλλο παιδί.
- Εμάς, ξεθαρρεύτηκε ο Πέτρος, θα μας τον αγοράσει ο μπαμπάς μας…
Τα παιδιά στράφηκαν και πρόσεξαν τα δυο φτωχοντυμένα αδέλφια. Ο Πέτρος φορούσε μαύρο σακάκι μπαλωμένο στους αγκώνες και το γιακά, και στο λαιμό μαύρο κασκόλ, και καφέ γάντια, που βγαίναν όξω τα δυο πρώτα δάχτυλα. Η Αγγελικούλα δε φαινόταν τι φορούσε. Ήταν διπλοτυλιγμένη μέσα σ’ ένα μποξά σκούρο, σφιχτοδεμένο κάτω από τα χέρια, μ’ ένα κορδόνι. Τα παπούτσια τους – αρβυλάκια – ήτανε βουτηγμένα στη λάσπη, καθώς είχαν κάμει πεζή όλο το δρόμο, από του Ζωγράφου ως την οδό Αιόλου.

- Τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς σου;, ρώτησε τον Πέτρο το παιδί του καθηγητή.
- Είναι εξορία, μα θα ‘ρθει πριν από την πρωτοχρονιά.
- Ξέρεις πόσο κάνει ο σιδερόδρομος;, του λέει. Για να μου τον αγοράσει ο μπαμπάς μου, θα δώσει το μισό μισθό, απ’ αυτόν που θα τους δώσουν για τις γιορτές.

Η Αγγελικούλα με τη μαμά και τον Πέτρο πήγαν και την άλλη μέρα στην οδό Αιόλου, και την παράλλη. Ο Πέτρος, κρατώντας την Αγγελικούλα από το χέρι, τραβούσε ίσια για τη βιτρίνα που ήταν ο σιδερόδρομος. Είχε το φόβο μην πάνε καμιά μέρα και βρούνε άδεια τη βιτρίνα. Κ’ ύστερα; Σαν έρθει ο μπαμπάς; Αν είναι πουλημένος ο σιδερόδρομος;
Τα βράδια, άμα χτυπούσε η εξώπορτα της μάντρας, τ’ αδέλφια συνερίζονταν ποιο να προλάβει ν’ ανοίξει πρώτο.
- Πώς θα καταλάβουμε πως είναι ο μπαμπάς μας;
- Από το γέλιο του.
- Εκείνος θα μας γνωρίσει;
- Ναι, ναι...
- Μα αφού δε μας ξέρει;
- Θα σας γνωρίσει από τη φωτογραφία που του στείλαμε.
Μα οι μέρες περνούσαν. Πέρασε και η Πρωτοχρονιά. Κόντευαν τα Φώτα, κι ο μπαμπάς δεν ερχόταν. Ευτυχώς που κι ο σιδερόδρομος δεν είχε φύγει από τη βιτρίνα. Πολλά παιγνιδάκια, που κάνανε συντροφιά στο σιδερόδρομο, χάνονταν μέρα με τη μέρα. Κάτι σερβίτσια του τσαγιού, κάτι επιπλάκια, που στέκαν όρθια από δω κι από κει, μέσα στα κουτιά τους, πουλήθηκαν. Έλειψε κι η αρκούδα, που κοίταζε με τόση προσήλωση τα παιδιά, έφυγε και το αεροπλάνο, που κρεμόταν από ψηλά και, μόλις το κούρντιζαν, έφερνε γύρους. Όμως ο σιδερόδρομος έμενε πάντα στη θέση του. Μόνο πως άμα πέρασε η Πρωτοχρονιά, δεν περπατούσε πια. Είχε σταματήσει ακριβώς πάνω από τη γέφυρα. Και τα φώτα του δεν αναβοσβήνανε. Φαινόταν κι αυτός σα στενοχωρημένος.

- Αν ερχόταν ο μπαμπάς μας από την εξορία, είπε ο Πέτρος, θα μας τον είχε αγοράσει. Κανένας όμως μπαμπάς δεν ήρθε από την εξορία. Δεν τους άφησαν οι κακοί άνθρωποι.

- Εμένα δεν μου τον πήρε ο μπαμπάς, γιατί δεν τους δώσανε τον άλλο μισθό.

- Ο νονός μου, είπε και το αδυνατούλικο αγοράκι, είπε στη μαμά μου πως είναι καλύτερα να μου αγοράσει μια φανέλα, γιατί έχω πλευρίτη. Ξέρεις πώς πονάω, άμα παίρνω ανάσα;

- Η θεία μου η μικρή, κι ο θείος μου ο Νικόλας, κι ο άλλος που ‘χει το περίπτερο, είπε και το άλλο παιδί, μ’ αγόρασαν καλύτερα τούτο το παλτό...γιατί το περσινό μου ήταν λιωμένο, μα και δε με χωρούσε κιόλας.

Κι ο σιδερόδρομος κι αυτός ήταν πολύ στενοχωρημένος. Γιατί αυτός είχε έρθει στον κόσμο, μόνο και μόνο για να δώσει χαρά στα παιδιά, και τώρα αντί χαρά, τους είχε δώσει στενοχώρια.

Για όλους φέτος ήταν πολύ στενόχωρες οι γιορτές.
- Μα του χρόνου, θα δείτε, είπε η μαμά, στα δυο λυπημένα παιδιά της. Όλα θα ‘χουν αλλάξει...θα ‘ χουν φύγει οι κακοί ανθρώποι, κι καλοί μπαμπάδες θα μας έχουν έρθει, θα ‘χουν γεμίσει τα έρημα, τα ορφανεμένα μας τα σπίτια...»


Έλλη Αλεξίου, Προσοχή συνάνθρωποι, (1978).

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Σκέφτηκα, ότι τα φετινά Χριστούγεννα δεν έχουν πια ανάγκη από πολυφωτισμένα σαλόνια και βαρύτιμα σκεύη φορτωμένα με κάθε ειδών καλούδια προς γαστριμαργική απόλαυση, ούτε από χρυσοστολισμένες ευχετήριες κάρτες διαδικτυακές και μη και ανεξάντλητα ξενύχτια στους «ναούς» της νυκτερινής διασκέδασης με τα καλοπληρωμένα «αηδόνια της πίστας» …

Η ελληνική κοινωνία βίωσε το δράμα της ορφάνιας κατά την περίοδο της ελληνικής κατοχής και του εμφυλίου πολέμου… Παιδιά χωρίς γονείς βρέθηκαν μόνα τους, είτε στις παιδουπόλεις, είτε στις τενεκεδένιες παραγκούπολεις του άλλου παραπετάσματος, ή εντελώς μοναχά με τα αδέρφια τους στην ελληνική ύπαιθρο προσπαθώντας να επιβιώσουν χωρίς γονείς ….Και τα περισσότερα το κατάφεραν … επτάχρονα και δωδεκάχρονα έγιναν ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ & ΜΑΝΑΔΕΣ για τα μικρότερα αδέρφια τους…. ξυπόλυτα ή με τα τρύπια παπούτσια στο χέρι πήγαιναν - περπατώντας χιλιόμετρα - στο σχολείο κρατώντας το τενεκεδάκι για το συσσίτιο με το χυλό… και όμως μπόρεσαν να μάθουν γράμματα και να προκόψουν στη ζωή τους…. δεν ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΑΝ τόσο εύκολα…

Δύναμη ψυχής θα πει κανείς …σύμπτωση …τύχη… πολλές οι εκδοχές , όμως η κύρια είναι η θέληση για ζωή …μια ζωή σφυρηλατημένη από τα ευγενέστερα μέταλλα χιλιάδων χρόνων αδιάσπαστης συνέχειας του ελληνισμού… Η αρχαία ΑΡΕΤΗ μπόρεσε να φτάσει παντού, όπου υπήρχε το κακό και να σκορπίσει φωτεινές ακτίνες μέσα στο σκοτάδι…

Η λέξη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ μπόρεσε να στήσει τη σκηνή της επιτυχίας μέσα στον ενάντιο χρόνο …Πόσα πολλά χρωστάμε σε αυτά τα παιδιά του τότε (τους σημερινούς γονείς μας ) …αλήθεια, η ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ αυτών των παιδιών δεν στάθηκε λίγη: μπόρεσε να εξαντλήσει τη διακονία της Ομορφιάς και της Αγνότητας σε ένα αλφάβητο ηθικών αξιών…

Εξάλλου το πιο σημαντικό σε μια εποχή ηθικής μιζέριας(αλλά και οικονομικής) είναι να δημιουργείς με περίσσια γενναιότητα τον… Ενθουσιασμό…

Το (αληθινό) διήγημα της Έλλης Αλεξίου είναι επίκαιρο, όπως επίκαιρη είναι και η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ, η οποία παραμένει ένα μόνιμο σύμπτωμα των καιρών …και φυσικά η σιωπή (όλων αυτών που δέχονται να σιωπούν) σημαίνει: ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΥΝΕΝΟΧΗ….

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ………………….

P.S
Α.. να μην ξεχάσω ν΄ αναφέρω , ότι ισχύει και η παρακάτω σύμβαση (ιστοσελίδα της UNICEF):" Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού είναι ο πρώτος παγκόσμιος νομικά δεσμευτικός κώδικας για τα δικαιώματα που όλα τα παιδιά πρέπει να απολαμβάνουν. Θέτει στοιχειώδεις αρχές για την ευημερία των παιδιών στα διάφορα στάδια εξέλιξής τους και αποτελείται από 54 άρθρα. Η Σύμβαση ξεκίνησε με πρωτοβουλία της Πολωνικής κυβέρνησης και της UNICEF, υιοθετήθηκε ομόφωνα απο τη Γεν. Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμ. 1989 και τέθηκε σε ισχύ το 1990. Μέχρι σήμερα έχει επικυρωθεί σχεδόν από όλες τις χώρες του κόσμου, ενώ στην Ελλάδα επικυρώθηκε το 1992 (ΦΕΚ 192/2.12.92)".
Ποιά είναι αυτά τα δικαιώματα; Μεταξύ άλλων τα παρακάτω:

Δικαιώματα Επιβίωσης που συμπεριλαμβάνουν ένα επαρκές επίπεδο διαβίωσης, στέγη, διατροφή και πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες.

Δικαιώματα Ανάπτυξης Εξέλιξης που συμπεριλαμβάνουν όλα όσα τα παιδιά χρειάζονται για να μπορέσουν να εκμεταλλευθούν στο έπακρο τις δυνατότητές τους. Για παράδειγμα το δικαίωμα της εκπαίδευσης, το παιχνίδι και η αναψυχή, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, η πρόσβαση σε πληροφορίες και η ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας.

Δικαιώματα Προστασίας ,όπου: Aπαιτούν τα παιδιά να προφυλάσσονται από κάθε είδους κακοποίηση, αμέλεια και εκμετάλλευση. Καλύπτουν θέματα όπως ειδική φροντίδα για προσφυγόπουλα, βασανιστήρια, κακοποίηση στο σωφρονιστικό σύστημα, ανάμειξη σε εμπόλεμες διαμάχες, εργασία ανηλίκων, χρήση ναρκωτικών και σεξουαλική εκμετάλλευση.

οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες....

ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ' ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος κι εξουσία η Άνοιξη. Και επειδή σίμωνε η μέρα που το Γένος είχε συνήθιο να γιορτάζει τον άλλο Σηκωμό, τη μέρα πάλι εκείνη ορίσανε για την Έξοδο. Και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σα σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες. Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές, πού 'λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα. Τέτοιας λογής αποκοτιές, ωστόσο, μαθαίνοντες οι Άλλοι, σφόδρα ταράχθηκαν. Και φορές τρεις με το μάτι αναμετρώντας το έχει τους, λάβανε την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες, με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μία πήχη φωτιά κάτω απ' τα σίδερα, με τις μαύρες κάνες και τα δόντια του ήλιου. Όπου μήτε κλώνος μήτε ανθός, δάκρυο ποτέ δεν έβγαλαν. Και χτυπούσανε όπου να 'ναι, σφαλώντας τα βλέφαρα με απόγνωση. Και η Άνοιξη ολοένα τους κυρίευε. Σα να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ' ολάκερη τη γη, για να περάσει η Άνοιξη παρά μονάχα αυτός, και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, πέρ' απ' την άκρη της απελπισιάς, τη Γαλήνη που έμελλαν να γίνουν, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες, και οι άντρες, και οι γυναίκες, και οι λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα. Και θερίσανε πλήθος τα θηρία, και άλλους εμάζωξαν. Και την άλλη μέρα εστήσανε στον τοίχο τριάντα.


ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ..

ΤΑ ΠΑΘΗ - Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ ...Οδυσσέας Ελύτης

ΣΧΟΛΙΟ:

Η επαναγωγή του αθωότερου βλέμματος, ο δικαιότερος επαναπροσδιορισμός είναι η δύναμη των παιδιών μας...και λέω παιδιών μας, διότι φοιτητές & μαθητές είναι παιδιά όλων μας... Η άδοξη χυδαιολογία εναντίον τους αποτελεί απλά και μόνο τη δική μας αιχμαλωσία...Η λέξη "συνείδηση" οφείλει να σταθεί γυμνή απέναντι τους...απέναντι στην οριοθέτηση της αλήθειας ... Η δική μου γενιά - δυστυχώς - απέτυχε ξανά να τους δώσει αυτό που είχαν ανάγκη περισσότερο απ' όλα: αξιοπρέπεια και ελευθερία ...Είμαστε λοιπόν υπόλογοι ή ένοχοι; Φυσικά ΝΑΙ, στη γενναιότητα τους και στην ομορφιά τους ...μα κυρίως στην ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥΣ ...

Η τιμή και η αξιοπρέπεια του πολεμιστή: Patric Leagh Fermor

Η τιμή και η αξιοπρέπεια του πολεμιστή: Patric Leagh Fermor

11/2/1915 - 10/6/2011


Όταν η περιπέτεια και η περιήγηση ανάγεται σε υπέρτατη αρχή και αξία, συνδυασμένη όμως με μια ευρεία πνευματική βάση, τότε σίγουρα βρισκόμαστε στα χνάρια του Patric Leagh Fermor.

Διαβάζοντας γι αυτόν σε παιδική ηλικία, μελετώντας πολύ αργότερα την ιστορία του β΄ παγκοσμίου πολέμου και συνομιλώντας μαζί του στη Μάνη, δεν μου προξένησε καμία έκπληξη ο χαρακτηρισμός του BBC για την πορεία του, σαν «μια συνάντηση του Indiana Jones και του Graham Greene[1]» και δε δυσκολεύεσαι να δεις το γιατί, μιας και τελικά η σύνοψη και μόνο της βιογραφίας του μοιάζει με το μεγαλύτερο ταξίδι όλων: εκείνο που διασχίζει ολόκληρο τον 20ο αιώνα με συμμετοχή στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο.


Ας γνωρίσουμε τι είπε στην δημοσιογράφο Αμαλία Νεγρεπόντη[2]:


«Από μικρό παιδί ήμουν αποφασισμένος να γίνω συγγραφέας· ήταν το μόνο βέβαιο αυτό», θυμάται, για τους φίλους του. «Και αφενός γι' αυτόν τον λόγο - για να συλλέξω εμπειρίες, να γνωρίσω διαφορετικούς ανθρώπους και πράγματα - και αφετέρου επειδή με το σχολείο και το ακαδημαϊκό σύστημα εν γένει δεν τα πήγαινα καλά, ξεκίνησα, όταν ήμουν 18 χρόνων, ένα ταξίδι με προορισμό την Κωνσταντινούπολη το οποίο έμελλε να με σημαδέψει και να μου καθoρίσει τη ζωή».


Ο Patric Leagh Fermor γεννήθηκε το 1915 από γονείς αγγλικής και ιρλανδικής καταγωγής. Ξεφεύγοντας από τα κοινωνικά κατεστημένα και την ασφάλεια των τίτλων της οικογενείας[3] του, το Δεκέμβριο του 1933 ξεκίνησε το Μεγάλο Ταξίδι, με ελάχιστα χρήματα για εφόδια. Από το Hook της Ολλανδίας διέσχισε τη Γερμανία του Hitler, πέρασε από την Τρανσυλβανία, έφτασε μέχρι την Κωνσταντινούπολη (την οποία, να σημειωθεί, πολύ συνειδητά αποκαλούσε έτσι ακριβώς, κι όχι Istanbul), σε ένα ταξίδι μέσα από μια ήπειρο που έβραζε, στο χείλος κοσμογονικής αλλαγής. Οι αναμνήσεις του, οι εμπειρίες του, τα μαθήματα ζωής που πήρε από αυτό το ταξίδια διάρκειας ενός έτους, όλα αυτά θέλησε να τα καταγράψει σε βιβλία…



Ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε ηλικία 18 ετών, σ’ ένα καθοριστικό για τη ζωή του ταξίδι που έκανε σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Έκτοτε πάντα επέστρεφε στη χώρα μας, και έγραφε γι’ αυτήν. Πολέμησε στην Αλβανία, έπειτα από τη συντριβή κατά τη Μάχη της Κρήτης, διέφυγε μαζί με συντρόφους του στην Αλεξάνδρεια, έπειτα στο Cairo και στη Haifa της Παλαιστίνης. Με το μυαλό και την καρδιά του στην Κρήτη, επέστρεψε εκεί το 1942. Μεταμφιεσμένος σε βοσκό με το ελληνικό ψευδώνυμο «Μιχάλης», έζησε πάνω από δυο χρόνια στα βουνά οργανώνοντας την αντίσταση, καθώς και την αιχμαλωσία και τη μεταφορά του Γερμανού Διοικητή Κρήτης Υποστράτηγού Karl Heinrich Georg Ferdinand Kreipe [4](5/6/1895 – 14/6/1976).

Ανήκε στο επίλεκτο βρετανικό σώμα S.O.E[5] με το βαθμό του ταγματάρχη. Στην επιχείρηση απαγωγής του Kreipe[6] συμμετείχαν ο λοχαγός Bill Stanley Moss και ομάδα Κρητών ανταρτών[7]. Το βράδυ της 26/6/1944 οι δυο τους[8], Fermor και Moss, ως υπαξιωματικοί με στολές και διακριτικά της γερμανικής στρατιωτικής αστυνομίας[9] σταμάτησαν το αμάξι του υποστράτηγου για «δήθεν» τυπικό έλεγχο…. Από εκεί ξεκινά η περιπέτεια έως τις 24/6/1943, που φεύγουν με τον όμηρο τους Kreipe από την Κρήτη. Εκτελείται ο οδηγός – σωματοφύλακας[10] και περνούν εικοσιδύο(22) γερμανικά μπλόκα, με τον Fermor χαιρετώντας σαν…. στρατηγός Kreipe….. Μια σύλληψη του από τους ναζί σήμαινε φριχτά βασανιστήρια και τυφεκισμό ….


Προκειμένου να ελαχιστοποιήσουν τα αντίποινα των Γερμανών στον ντόπιο πληθυσμό, άφησαν στο αυτοκίνητο Αγγλικά διακριτικά αλλά και μια επιστολή[11] που έλεγε ότι τον Kreipe, είχαν απαγάγει Άγγλοι κομάντο αποκλειστικά, δίχως την βοήθεια και ανάμιξη κανενός Κρητικού[12].

Παράσημα - Ακαδημαϊκοί τίτλοι – Κατάθεση ζωής


Παρέδωσε βιβλία πλήρη σε σκέψεις, γραμμένα με χιούμορ και οξυδέρκεια, γεμάτα με ουσιαστικές παρατηρήσεις για τα μέρη που ο συγγραφέας είχε επισκεφθεί, για τον τοπικό πολιτισμό, τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις, ακόμα και την ψυχολογία και την ταυτότητα των ντόπια. Αληθινές ηθογραφίες…

Aνακηρύχθηκε το 1990 επίτιμος διδάκτορας της Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κεντ.


Τιμήθηκε με:
■
το Παράσημο[13] Διακεκριμένων Υπηρεσιών το 1944 και το Παράσημο του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας το 1943, ενώ ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης Ηρακλείου Κρήτης.

τη διάκριση OBE (μιααπό τις βαθμίδες ιπποτισμού της βρετανικής αυτοκρατορίας).


■
τη διάκριση του Ανώτερου Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος της Ελλάδας, που απονέμεται σε ανθρώπους της τέχνης και του πνεύματος που ανεβάζουν την εικόνα της χώρας.


Έτσι κύλησε μια περιπετειώδης ζωή, γεμάτη Ελλάδα, τη μεγάλη αγάπη του Patric Leagh Fermor που την απέδειξε με κάθε τρόπο…..



Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟ εξέδωσε το ακόλουθο συλλυπητήριο μήνυμα:

Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού εκφράζει τη βαθειά θλίψη της[14]για την απώλεια του Patrick Leigh Fermor. Ο Patrick Leigh Fermor, ο μεγαλύτερος ίσως σύγχρονος συγγραφέας ταξιδιωτικής λογοτεχνίας, αγάπησε την Ελλάδα σαν δεύτερη πατρίδα του. Απ’ την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν συμμετείχε ενεργά στον αγώνα των ανταρτών στην Κρήτη κατά των Γερμανών κατακτητών, μέχρι σήμερα, που άφησε την τελευταία του πνοή, ο Fermor δεν έπαψε ούτε στιγμή να εμπνέει και να συγκινεί με το συγγραφικό του ταλέντο, την ηθική του ακεραιότητα, την αγάπη του για τη ζωή, τους αγώνες του για τις ανθρωπιστικές αξίες.


Η Ελλάδα, η χώρα που ο ίδιος επέλεξε για να ζήσει και να δημιουργήσει, αποχαιρετά σήμερα ένα από τους πιο αξιόλογους πρεσβευτές του Πολιτισμού της σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μια καλή αρχή λοιπόν και για το Ελληνικό Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, όπου με το πρόγραμμα Διαύγεια, θα μπορούσε να μας ενημερώσει και ποιοι έλληνες πολιτικοί και πνευματικοί « χειραγωγοί & καθοδηγητές - σωτήρες» αυτής της πατρίδας, που αγάπησε και στήριξε ο αγγλο-ιρλανδός έλληνας «Μιχάλης», έχουν στο βιογραφικό τους μια ελάχιστη προσφορά αυτοθυσίας προ αυτήν[15]…


Το ουσιαστικό μήνυμα που παρέδωσε ο Fermor είναι:

η τιμή και αξιοπρέπεια του πολεμιστή …


Όπως ακριβώς η μάχη ήταν ιερή και ο πολεμικός παιάνας συνέγειρε τους Σπαρτιάτες, που αδιαφορούσαν για τους δειλούς και τιμωρούσαν με αμείλικτο τρόπο όσους δεν ακολουθούσαν τα δικά τους πρότυπα και θέσφατα., ο μαχητής Patrick κατέκτησε τα δύσκολα και προστάτευσε την αξιοπρέπεια της ύπαρξης του και της δεύτερης πατρίδας, που γνώρισε στα δεκαεννιά του: «Η αγάπη μου γι’ αυτήν είναι απόλυτη», έλεγε για την Ελλάδα.
«Περίπου το 1936 επέστρεψα στην Αγγλία. Οι μήνες που περνούσαν μακριά από την Ελλάδα μου φαίνονταν αβάσταχτοι. Γι' αυτό και το 1941 που μπήκα στα Ιντέλιτζενς Κορπς (Σώματα Μυστικής Ασφάλειας) ζήτησα να πιστρέψω στους Έλληνες, που εκείνη την περίοδο αγωνίζονταν στην Αλβανία. Έτσι κι έγινε», διηγόταν.

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές
φράσεις του Fermor ήταν πως:

«πατρίδα είναι εκεί όπου έχουμε τα βιβλία μας»……


Έζησε «πολεμικά» σε όλη του τη ζωή, άρα για πολλούς ξεκάθαρα, έντιμα και ενάρετα…σύντροφος του ο «πεσόντας, ακρωτηριασμένος και αρτιμελής», που τίμησε και δόξασε τα όπλα τα ιερά, στις πόλεις, στα χωριά, στα βουνά και στα φαράγγια, έχοντας σαν μόνη παρηγοριά, ότι υπάκουε στη φωνή της κινδυνεύουσας πατρίδας και έπεσε μαχόμενος, εκπληρώνοντας στο ακέραιο το υπέρτατο χρέος. Σύντροφος του, αυτός που προστάτευσε με ποικίλους τρόπους την Ελλάδα κάθε ώρα και κάθε στιγμή για να την παραδώσει σε όλους εμάς ελεύθερη και ισχυρή(μια που ορισμένοι κύκλοι προσπαθούν να την παραδώσουν αδιαπραγμάτευτα τόσο φτηνά και ξεδιάντροπα, ενώ κάποιοι άλλοι κύκλοι με «λεονταρισμούς» κάνουν «αντίσταση» στα σαλόνια των χλιδάτων ξενοδοχείων και εστιατορίων).


Ξέρουν αλήθεια πόσοι αγώνες χρειάσθηκαν για να κατοχυρωθεί η

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, η ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ σ΄ αυτόν τον αιματοβαμμένο τόπο; σίγουρα ΟΧΙ…..


Ο Fermor όμως ΝΑΙ, διότι υπήρξε ένας άνθρωπος ελεύθερος…ελεύθερος, γιατί δεν φοβόταν το θάνατο και είναι λογικό αυτό αφού, όταν είσαι ηττημένος από τον εαυτό σου …..τότε τι αξία έχει να νικήσεις οποιοδήποτε αντίπαλο;


Στάθηκε υπεράνω πολιτικών προσώπων και κομμάτων…. για αυτόν υπήρξε η ελληνική Πατρίδα, μοναδική αγαπημένη ………αυτή ήταν που ανέδειξε την τιμή και αξιοπρέπεια του σαν πολεμιστή……


Καλό ταξίδι να έχεις Μιχάλη - Patrick και καλή αντάμωση …..




Υποσημειώσεις




[1] BBC channel αφιέρωμα . Ο Henry Graham Greene,(2/10/1904 – 3/4/ 1991) υπήρξε σημαντικός άγγλος συγγραφέας και κριτικός.
[2] Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» την 07-09-1998.
[3] Ο πατέρας του, Sir Lewis Leigh Fermor, ήταν διευθυντής του Γεωλογικού Κέντρου Ερευνών της Ινδίας.
[4]Κάτοχου Σιδηρού Σταυρού των Ιπποτών (Knight's Cross of the Iron Cross) - απονομή στις 13/10/1941 για τις επιχειρήσεις κατά της Σοβιετικής Ένωσης – operation Barbarossa.
[5] Special Operations Executive: Δημιουργήθηκε από τον πρωθυπουργό της Αγγλίας, Winston Churchill στις 22/07/1940 με κύριο στόχο την κατασκοπεία(espionage) και την δολιοφθορά(sabotage) πίσω από τις εχθρικές γραμμές.
[6] Ο υποστράτηγος Kreipe αντικατέστησε το στρατηγό Friedrich-Wilhelm Müller (29/8/1897 – 20/5/ 1947) στη διοίκηση της επίλεκτης 22ας Μεραρχίας πεζικού(αερομεταφερόμενη – αλεξιπτωτιστές βλ. 22nd Air Landing Infantry Division). Ο στρατηγός Muller ή «χασάπης της Κρήτης», καταδικάστηκε από ελληνικό δικαστήριο και εκτελέστηκε δια τυφεκισμού στις 20/05/1947, για εγκλήματα πολέμου κατά αμάχου πληθυσμού, μαζί με το στρατηγό Bruno Bräuer, κατά την επέτειο της γερμανικής εισβολής στην Κρήτη(επιχείρηση Mercury).
[7] Η ομάδα Κρητών που συμμετείχε στην αποστολή ήταν: Φραγκιός Μαράκης, Δημήτρης Μπαλαχούτης, Μιχάλης Ακουμιανάκης, Τυράκης, Σαβιολάκης, Πατεράκης, Ζωιδάκης, Χναράκης, Κόμης, Παπαλεωνίδας, Τζατζάς, Ζωγραφιστός και αναμφισβήτητα όλοι οι κάτοικοι των χωριών, που προστάτεψαν και περιέλθαψαν τις ομάδες, ενώ δεν είπαν ούτε μία λέξη, παρά τα σκληρά αντίποινα και βασανιστήρια των γερμανικών στρατιωτικών αρχών.
[8] Μαζί με την ομάδα κρούσης των κρητών ανταρτών.
[9] Τις στολές και τα χαρακτηριστικά διακριτικά «πέταλα» της γερμανικής στρατιωτικής αστυνομίας(Feldgendarmerie) προμήθευσε ο πατριώτης Δημήτρης Μπαλαχούτης.
[10] Πρόκειται για τον υπαξιωματικό Alfred Fenske ή κατά άλλες πηγές Hans Funze, οποίος είχε συγγενική σχέση με τον υποστράτηγο και προσπάθησε ν’ αντισταθεί.
[11] Ολόκληρη η επιστολή έχει ως εξής:

April 26

"To the German Authorities in Crete

"Gentlemen:

"Your Divisional Commander Kreipe was"We would like to point out most"Any reprisals against the local

captured a short time ago by a British raiding force under our command. By the
time you read this he and we will be on our way to Cairo.

emphatically that this operation has been carried out without help of Cretans
or Cretan Partisans. . . .

population will be wholly unwarranted and unjust.

"Auf ein baldiges Wiedersehen."
(See you soon.)

"P.S. We are very sorry to leave this motorcar
behind."

[12] Παρ’ όλες τις κινήσεις τους αυτές για αποφυγή αντιποίνων, 176 έλληνες κρητικοί πατριώτες εκτελέστηκαν. Στις 22 Αυγούστου οι Γερμανοί χτύπησαν ακόμη επτά χωριά των επαρχιών Αμαρίου και Αγίου Βασιλείου: τα Γερακάρι, Καρδάκι, Κρύα Βρύση,Γοργούθοι, Βρύσες, Άνω Μέρος και Σαχτούρια. Ήταν ολοφάνερο πως η καταστροφή αυτών των χωριών και οι εκτελέσεις αρκετών αντιστασιακών αποτελούσαν αντίποινα για την απαγωγή του υποστράτηγου Kreipe, αφού (όπως αναφέρει και ο Janusz Piekalkiewicz στο βιβλίο του ‘Σπιούνοι – Πράκτορες –Στρατιώτες’) το Γερμανικό Φρουραρχείο εξέδωσε διαταγή, όπου γινόταν αναφορά στα Ανώγεια ως κέντρο της αγγλικής κατασκοπείας και των κατοίκων τους, που τους έκρινε υπεύθυνους για την δολοφονία της φρουράς του Γενί-Γκαβέ (Νέα Αξιός σήμερα) και του σαμποτάζ στην Δαμάστα. Η διαταγή τόνιζε επίσης ότι από την κωμόπολη των Ανωγείων διήλθαν και οι απαγωγείς με τον υποστράτηγο Kreipe και όριζε, εκτός από την ισοπέδωσή της, την εκτέλεση κάθε άρρενος που θα βρισκόταν μέσα ή σε απόσταση ενός χιλιομέτρου!
[13] Όταν η ελληνική πολιτεία αντάμειψε «γενναιόδωρα» επί υπουργίας Υπουργού Εθνικής
Άμυνας - αστράτευτου νομίμως - με μαζικά φωτοτυπημένα χαρτιά και αντίστοιχα ευτελή μπρούτζινα χαλκώματα - Παράσημα σε έλληνες πατριώτες και μη, γεννημένους και αγέννητους, αντιστασιακούς και μη αντιστασιακούς….καταλαβαίνουμε την αντιστοιχία κάλυψης των δυο Πατρίδων απέναντι σε όσους ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑΝ …και τα μηνύματα που αφήνουν, ως παρακαταθήκη οι δυο πατρίδες στις επόμενες γενιές…μια Πατρίδα χρεωκοπεί και άλλη μια ευημερεί !!!!!
[14] Δυστυχώς, έως εκεί βέβαια μπορούν να φτάσουν οι ικανότητες των λογογράφων αυτού του Υπουργείου…θα περιμέναμε όμως κάτι πιο ουσιαστικό, με παρέμβαση του κ. Γερουλάνου - ο οποίος έχει και την ικανότητα και την ευαισθησία - γι’ αυτό το σπάνιο δείγμα ΦΙΛ-ΕΛΛΗΝΑ…
[15] Πέρα από τα αναδρομικά των βουλευτικών αποζημιώσεων από συγκεκριμένους συνταξιούχους επαγγελματίες βουλευτές και υπουργούς….εκτός εάν ισχύει το ανεπανάληπτο: ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό ….για «αντιστασιακούς της πλάκας» και κομματικούς του φραπόγαλου στα ασφαλή γραφεία των παρατάξεων…















Patric Leagh Fermor και Stanley Moss με γερμανικές στολές κατά τη διάρκεια της επιχείρησης"απαγωγή Kreipe

Ανάσταση 2011 , ποιό μπορεί να είναι το νόημα της τελικά;

Δοξολογίες, επίσημοι με φρουρές και μεγαλεία... αλλά και ανεπίσημοι στην μικρή καθημερινότητα της επιβίωσης πια, αρνιά από το χωριό, σουβλίσματα στην εξοχή και στα πεζοδρόμια της γκρίζας πόλης, κόκκινα αυγά, ρακές, ευχές και πάλι ευχές…!!!

Αλήθεια τι υπέροχα και ειδυλλιακά δείγματα σε μια χώρα που κατά ορισμένους ξε-πουλιέται .....που οι μικροσυνταξιούχοι παλαίμαχοι στερούνται καθημερινά το αίσθημα της αξιοπρέπειας, ενώ τα νέα παιδιά – το μέλλον όλων μας – τσαλακώνονται για μια εφήμερη θέση μερικής απασχόλησης …..που στις συναντήσεις γνωστών και φίλων κυριαρχεί η ερώτηση: ποιος απολύθηκε παιδιά σήμερα…!!!


Πέρυσι είχα φέρει το παράδειγμα του Κώστα Περρίκου….τη θυσία του και την αξιοπρέπεια του να σταθεί μπροστά στο θάνατο…και κυρίως στην ευχή του για έναν άλλο καλύτερο κόσμο...!!http://7culture.blogspot.com/2010/03/blog-post.html

Φέτος όμως τι απομένει σε ένα κόσμο με υποσχέσεις, με πολέμους, με τόσα ψέματα πάλι ξανά …..

Τι απομένει λοιπόν παρά μια ματιά απόψε το βράδυ……
Μια ματιά μέσα μας, αλλά και γύρω μας…γιατί είναι σημαντικό να μπορούμε να κοιτάζουμε πίσω χωρίς καμιά νοσταλγία !!!

Εξάλλου η νοσταλγία - που μπορεί να εκφράζεται με πλούσια σαλέ, πολλούς «φίλους», οικονομικά μπόνους ή πρόσωπα που λείπουν απ' τη ζωή μας, δεν είναι παρά ένα φίλτρο που δεν πρόκειται να σε αφήσει ποτέ να δεις καθαρά που έχεις κάνει και εσύ, αλλά και οι άλλοι τα λάθη….

Που εντοπίζεται η βία, η εξαπάτηση, το ψέμα !!! Που μας έχουν κοροϊδέψει και γιατί όχι - εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας - που έχουμε εμείς κοροϊδέψει……
Με αυτό τον τρόπο μόνο μπορούμε να επιχειρήσουμε να φωτίσουμε αυτά τα ..σκοτεινά, απροσπέλαστα σημεία σε πολιτικό, κοινωνικό αλλά και προσωπικό, ανθρώπινο επίπεδο….

Πρέπει να δούμε που τέμνονται τελικά αυτές οι γραμμές και να πράξουμε ανάλογα, φυσικά με ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ !!!!

Σε καμμιά περίπτωση δεν πρέπει να ξεχάσουμε την σημασία και τη δύναμη των Θεσμών και κατά συνέπεια την αξία της Δημοκρατίας...το να είμαστε συνειδητοί πολίτες, που οφείλουμε να κατανοούμε επαρκώς τις αρχές της Δημοκρατίας και να αποσκοπούμε σε μια υψηλής ποιότητας ηγεσία, η οποία να μπορεί να κατευθύνει ορθολογικά το κράτος και όχι απλά να διαχειρίζεται το δημόσιο πλούτο - έχοντας το χάρισμα να πείθει τεκμηριωμένα, να εμπνέει και να διδάσκει....

Εκτιμώ, ότι το κεντρικό χαρακτηριστικό της Δημοκρατίας είναι η βήμα προς βήμα εξέλιξη της ...δηλαδή ο προγραμματισμός μέτρων για την καταπολέμηση συγκεκριμένων "καυτών"προβλημάτων ουσίας, παρά οι ενθουσιώδεις «ολιστικές» αλλαγές (αιματηρές επαναστάσεις, βίαιες πολιτικές ανατροπές, κοινωνική αναρχία και ανταρσία ... κλπ), με στόχο την άμεση εγκαθίδρυση κάποιου θολού και απροσδιόριστου "ιδανικού" για την μετατροπή των πολιτών σε όχλο ....

Κατάλυση των Θεσμών ποτέ..ουδέποτε συμφώνησα ή άγγιξα ένα τέτοιο ζήτημα....
Κλείνοντας,κατά τον γράφοντα, οι Πολίτες είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την μη τήρηση των νόμων εκ μέρους των εκάστοτε κυβερνήσεων – αφού μπορούν σχετικά εύκολα να επιβάλλουν το Δίκαιο, με τη βοήθεια των απεργιών, των διαδηλώσεων και τόσων άλλων ειρηνικών μεθόδων, τις οποίες έχουν στη διάθεση τους, χωρίς να οδηγούνται στην ανομία, στην λεηλασία, στην καταστροφή της Δημόσιας περιουσίας και στην κατάλυση των Θεσμών .......



Αυτούς τους είδα, τους άκουσα, τους ένιωσε το πετσί μου,

προτιμώ τα καρφιά που με κρατάνε στο σταυρό,

αυτοί πουλήσαν ακριβά τη γέννηση μου
αυτοί φυλάνε το σκοτάδι θησαυρό….


Στίχοι: Active Member

Ένα γράμμα στον φίλο μου τον Θανάση....

Αγαπημένε μου Θανάση,



Εσύ που κάνεις τα παιδιά όλου του κόσμου να γελάνε, έτσι που τρέχεις σαν παλαβός και κάνεις αυτές τις αστείες γκριμάτσες και πηδάς τριγύρω και στριφογυρίζεις γύρω απ’ τον εαυτό σου χτυπώντας τα δάκτυλα σου γελώντας διάπλατα …..



Πάρε με μαζί σου σ’ ένα ποδήλατο, να πάμε να μοιράσουμε γάλα και να σπάσουμε τα μπουκάλια, πάμε να χορέψουμε στην φωτιά των αναστενάρηδων, πάμε ν’ ανεβούμε στο μύλο του Λούνα Πάρκ, πάμε να ντυθούμε τσιγγάνοι, πάμε να ταΐσουμε τα φτωχά παιδιά, πάμε να γίνουμε πράκτορες ΘΟΥ – ΒΟΥ και να βαράμε με τα πιστόλια στο γάμο του καραγκιόζη και οι σφαίρες μας να μην μπορούν να κάνουν κακό σε κανέναν…..



Ακόμα να γίνουμε και αστροναύτες να φέρουμε περισσότερο φως και ελπίδα στον κόσμο μας … ίσως εκεί Θανάση, οι εξωγήινοι να μπορέσουν να μας καταλάβουν καλλίτερα από τους δικούς μας πολιτικούς και να μας βοηθήσουν πραγματικά …….



Θανάση τους βλέπω που μιλάνε στην τηλεόραση και η γλώσσα τους είναι σκληρή και ψεύτικη…. εγώ είμαι μοναχά ένα μικρό παιδί και όμως μπορώ να καταλαβαίνω ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέματα ….



Να πάμε Θανάση με το «μεγάλο κανόνι» να ρίξουμε στην Γερμανία που μας πονά τόσο, ξέρεις πολλοί φίλοι μου δεν έχουν ρεύμα να ζεσταθούν και να μαγειρέψουν και οι γονείς τους απολύονται και μένουν άνεργοι ….. να τους πάρουμε μαζί μας να φάμε ατελείωτες μακαρονάδες, όπως στις ταινίες σου και να είμαστε όλοι χορτάτοι ….



Να πάρουμε τη βέσπα σου και να τους πειράζουμε όλους και να φωνάζουμε: «καλέ μου άνθρωπε ξέρεις από βέσπα ……» και να γελάμε όλοι Θανάση... μαζί και η φίλη μου η Ιωάννα με τον Κωστάκη, που δεν έχουν πια γονείς και τους μεγαλώνει μια γριά γιαγιά στο Πέραμα….



Έλα να με πάρεις σε παρακαλώ πολύ Θανάση, γιατί δεν αντέχω άλλο αυτόν τον κόσμο….. κανείς δεν κάνει γκριμάτσες, κανείς δεν χοροπηδά χαρούμενος και όλοι είναι σοβαροί και σκυθρωποί….. και μου λένε συνέχεια ψέματα ……..



Σήμερα με χτυπήσαν πάλι ….με πλήγωσαν βαθιά ….. Δεν έκλαψα όμως Θανάση… Οι πράκτορες μου έχεις πει, ότι δεν κλαίνε… έτσι και γω δεν έκλαψα……



Σε περιμένω Θανάση….. μην με αφήσεις πια άλλο μόνο μου …….όβερ ….



Υπογραφή

Ένας μικρός φίλος σου από τα παλιά….. από το χαμόγελο του παιδιού Θανάση....



Για την αντιγραφή

Δ.Α