ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ Τ’ ΑΣΤΡΑ

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ Τ’ ΑΣΤΡΑ
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Ποιός θα μπορούσε να υψώσει την φωνή του ή καλύτερα την ψυχή του τόσο ψηλά για ν' αγγίξει την προσπάθεια ενός παιδιού να ενταχθεί στον κόσμο...στον κόσμο των άλλων...!

Αλήθεια ποιός;

Το βιβλίο αντικατοπτρίζει με απόλυτο τρόπο την αγωνία των νέων ανθρώπων και το πάθος τους ν' αντιταχθούν σε οτιδήποτε φαίνεται δεδομένο και εύκολο. Χαρακτηριστικά η πορεία και η ανάγκη του πρωταγωνιστή, του Μέλιου να ενταχθεί σε μια κοινωνία που τον αποβάλλει διαρκώς.... ν' αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει απέναντι σ' έναν περίγυρο, που εναντιώνεται ηθικά και κοινωνικά στα δικά του θέλω και πιστεύω....

Ο Μέλιος νιώθει διαφορετικά, όπως διαφορετικά νιώθουν και πάρα πολλοί νέοι ανθρωποι σε μια ασφυκτική εποχή με νεοπλουτισμό και ισοπέδωση ηθικών αξιών και ιδεολογιών.....

Στο τέλος όμως, το μήνυμα ελπίδας, δηλαδή της αγάπης υπερισχύει...οι δρόμοι ανοίγουν και τα άστρα υποτάσσονται στο μέτρημα ...!

Ας αφήσω καλύτερα να μας οδηγήσει ο Λουντέμης με την βαθιά ανθρώπινη γραφή του:

Πήχτωσε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ' τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαμπάδες τ' ουρανού. Όλα ήταν γάλα, γάλα, λουλάκι και σπίθες. Το ποτάμι μουρμούριζε μες στον ύπνο του κρυφά παραμιλητά. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε, ολόκληρο το βράδυ. Έγραφε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι.

Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ' αστρα. Να τα μετρήσει όλα, σιγά-σιγά, ένα-ένα... Όλα.
Και τα βρήκε σωστά.

Δυο χρόνια είναι σα δυο ανάσες. Ώσπου να κλείσεις τα μάτια σου και να τα’ ανοίξεις, ξυπνάς δυο χρόνια μεγαλύτερος. Ναι, έτσι είναι. Σαν είσαι μικρός, κάποιος σε κυνηγάει από πίσω με το καμουτσίκι και σ’ αναγκάζει να μεγαλώνεις γληγορότερα.
Τρως λίγο ψωμί, πίνεις λίγο νερό, μαζεύεις λίγες πίκρες… κι ύστερα, κάνεις έτσι πάνου στο χείλι σου και γιομίζει το χέρι σου χνούδι.
Τα παιδιά δεν μετρούν τα χρόνια τους, τα μετρούν για λογαριασμό τους οι μεγάλοι.

Παρακάτου, πάλι, κάτι προσφυγάκια γυρέψανε το σκυλί του, να το κάνουνε αλογατάκι. Τι τους πείραζε; Το σκυλί, σε κάθε τέτοια περίσταση, χωνότανε με λαχτάρα στα πόδια του φίλου του, για να το προστατέψει. Είχαν δει πολλά τα μάτια του… Κι ύστερα, σου λένε, ο άνθρωπος είναι το "ευγενέστερον ζώον»… Ζώον… μάλιστα, αλλά όχι και ευγενέστερον!... Το αγριώτερον, μάλιστα! Και πάλι, λίγο του πέφτει. Μακάρι να υπήρχε στον κόσμο καμιά αρκουδόπολη ή καμιά λυκόπολη… να πάει να κάτσει κανείς… Τουλάχιστον, εκεί δε θα υπήρχανε αρκούδες ντυμένες κι αρκούδες γυμνές, ούτε λύκοι νηστικοί και λύκοι χορτάτοι.

Στην Τετάρτη τάξη, ήταν αποφασισμένος να φορέσει και γραβάτα. Εύκολο ήταν. Δεν τις πουλούσαν πολύ ακριβά. Ακριβά ήταν τα χρήματα. Εδώ καλά καλά, δεν ήταν σίγουρος για την Τετάρτη. Θα του ‘φτανε το χαρτζιλίκι; Γιατί τα λεφτά μπορεί να μην είχαν φωνή, ψυχή και τα τέτοια… μα είχαν φτερά. Δεν είχαν καπίστρι να τα δέσεις και να τους πεις: «καρτερέψτε» με σεις εδώ, σας θέλω για του χρόνου».
Μπά!...

Ο Μπάλιος κοίταξε το φίλο του στα μάτια. Συμφώνησαν. Κάθισε πρώτα ο Μέλιος, ύστερα και το σκυλί. Μια ώρα έμεινε κει και κάνανε μια όμορφη παρέα. Πότε κουβεντιάζοντας και πότε τρώγοντας. Στο τέλος χωρίσανε σαν παλιοί φίλοι. Την ώρα που δίνανε τα χέρια, ο δραγάτης έδειξε το σκυλί.
-Μέσ’ στην καρδιά μου μπήκε… του λέει, ας είναι φοβιτσιάρης. Τον αγαπάω. Μου τον δίνεις;
-Δεν θα καθίσει… είπε ο Μέλιος, χαϊδεύοντας τα’ αυτιά του φίλου του. Θα φύγει. Θα ‘ρθει να μ’ ανταμώσει.
-Θα τον δέσω.
-Θα ψοφήσει.
-Έχεις δίκιο… είπε σκεφτικά ο δραγάτης. Άιντε, ώρα καλή.

Στο σπίτι της Σέβδως ανάψανε τη λάμπα. Η Ουράνα τα βάζει με το Χάρο, που αργεί. Το παιδί χώνεται μες στα στρωσίδια και κλαίει. Μια καμπάνα χτυπάει σα να πονά. Η Σέβδω δεν μπορεί να κάνει το σταυρό της και οδηγάει το χέρι της το παιδί. «Στο όνομα του πατρός – Του Υιού – Και του Αγίου Πνεύματος – Αμήν». Ύστερα το παιδί γαντζώνεται στο ρούχο της. «Δε θέλω, Σέβδω… της λέει. Μη! Δε θέλω να πεθάνεις!...» Η Σέβδω τον ακούει και παρακαλάει να την αφήσει «ν’ αφουγκραστεί». Μα η Ουράνα καυγαδίζει. Ολοένα καυγαδίζει με το Χάρο. Το σκυλάκι με το πένθος ξαναπερνά για τελευταία φορά απ’ το γεφύρι. Τα μάτια του παιδιού ματώσανε. Ποιοι κάνανε τις Ουράνες; Και τους Χάρους; Και την απονιά; Ποιοι κάνανε την απονιά; Ο Χάρος είναι κακόψυχος, αφού συμφωνάει με την Ουράνα. Κι είναι ψέματα πως τα ποτάμια τραγουδάνε. Τα ποτάμια είναι τα δάκρυα των βουνών. Κι είναι οι ψιχάλες απ’ τα δάκρυα των ανθρώπων, που χάσανε τη χαρά τους. Τα μεσάνυχτα ήρθ’ ο παπάς με το θυμιατό του.
-Τ’ είν’ αυτό; Ρώτησε η Σέβδω και τινάχτηκε.
-Τίποτα, Σέβδω… Είναι η θεία μετάληψις.
-Λεμόνι θέλω! Δεν έχει το αγόρι άλλο λεμόνι; Δε θέλω μετάληψη!
-Είναι τα άχραντα Μυστήρια, Σέβδω… είπε ξανά ο παπάς.
-Θέλω λεμόνι! Πού είναι το παιδί, να μου δώκει λεμόνι; Αυτό θέλω. Το δικό σου στέλνει στον άλλο κόσμο. Δε θέλω!

........Άμα πεινάς, το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου. Άμα κρυώνεις, το ίδιο. Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις; Γιατί: τι είναι αγάπη; Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα. Είπε πως είναι σα φωτιά. Μα είναι; Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα άλλος σα δοξαριά. Τι είναι, τέλος πάντων… Κι αν, πάλι, αγάπη είναι κάτι που το λένε «αγάπη», είναι αυτό η αγάπη;
Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα, αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;
Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ’ ένα έρημο δάσος… Αν δεν τα’ ακούσει κανείς… είναι κελάηδηγμα; Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού;
Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ’ αυτό, και τα κάνανε θάλασσα. Αυτοί, γι’ αγάπη!... Τα μωρά ξέρουν περισσότερα.
Ένα λουλούδι είπε: «Αγάπη; Είμαι εγώ». Τρελένεσαι με τέτοια καμώματα. Ένας «Πέρσης» θα πει αυτό είναι «τρίχα». Ένας βαρκάρης θ’ αφήσει τα κουπιά και θα σκουπίσει το κούτελό του. Δε θα ξέρει να πει τίποτα. Μπορεί αυτό να είναι αγάπη. Μα είναι; Ποιος να του το πει;

Κι έν’ άλλο πράγμα, γιε μου, να προσέχεις. Το καπάκι του ματιού το ‘χει ο άνθρωπος για να σκεπάζει το μάτι του σαν κοιμάται, όχι σαν είναι ξύπνιος! Κοίτα την ανθρωπότη με ξέσκεπο μάτι… και θα σ’ αγαπήσει. Γιατί εσύ, γιε πιο πολύ απ’ το κάθε τι, γεννήθηκες για την Αγάπη. Τώρα φεύγα άξαφνα, και μη γυρνάς πίσω να με δεις!

........................................................................
Ευχαριστώ κι εγώ, Μπίθρο… Ευχαριστώ πολύ, βαθιά, κι εγώ… ο Μέλιος… ο άντρας… το παιδί… ο άνθρωπος… Ευχαριστώ, που μπορείς να διαβάζεις πιο βαθιά απ’ όλους τους σοφούς… να γελάς πιο πλούσια απ’ όλους τους ευτυχισμένους… Να κλαις πιο αληθινά απ’ όλους τους λυπημένους. Και ν’ αγαπάς, Μπίθρο… Ν’ αγαπάς, όπως πρέπει ν’ αγαπηθούν μια μέρα… όλοι οι άνθρωποι. Αμήν!

Ο ΑΣΤΡΑΠΟΓΙΑΝΝΟΣ

Θα ήθελα να σας μιλήσω για μια ταινία, που είχα τη χαρά να απολαύσω αρκετές φορές:
Τον Αστραπόγιαννο

Παρουσιάστηκε στο 11ο Φεστιβάλ, το οποίο συμπίπτει με την τελευταία χρονιά ευδαιμονίας της ελληνικής ταινίας (Η "υπολοχαγός Νατάσσα" με την Αλίκη Βουγιουκλάκη ξεπερνά τα 751.000 εισιτήρια). Είναι λογικό λοιπόν να κυριαρχούν και πάλι οι ταινίες των μεγάλων εταιρειών παραγωγής, που είναι όλες παρούσες μ' εξαίρεση τον Τζαίημς Πάρις. Ταυτόχρονα υπάρχει και η "Αναπαράσταση" του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μια ταινία που βρίσκεται στους αντίποδες του παραδοσιακού εμπορικού κινηματογράφου και που η επιρροή της στη νέα γενιά των σκηνοθετών θα είναι τόσο μεγάλη, ώστε να θεωρείται το σημείο αφετηρίας του λεγόμενου "Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου". Ενας όρος που θα αμφισβητηθεί αργότερα, αλλά που τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 70, θα έχει μια μαχητική διάσταση, εκφράζοντας τα νέα αισθητικά ρεύματα του ελληνικού κινηματογράφου, που παραγκωνίζουν τις ταινίες των υπό παρακμή εταιρειών παραγωγής και κυριαρχούν στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Το 11ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου έγινε από τις 21-27 Σεπτεμβρίου 1970 στην αίθουσα της Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών. Προβλήθηκαν 18 ταινίες μικρού μήκους (2 εκτός συναγωνισμού) και 6 μεγάλου μήκους, ενώ την τελευταία βραδιά προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού το "Καλημέρα Αθήνα" του Γρηγόρη Γρηγορίου. Στο διεθνές πρόγραμμα προβλήθηκαν 8 ταινίες (η επέμβαση της λογοκρισίας απέτρεψε την προβολή του "Γαλαξία" και του "Υπεράνω πάσης υποψίας", ταυτόχρονα όμως προβλήθηκε απρογραμμάτιστα ο "Ξένοιαστος καβαλάρης"). Στην έναρξη της Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου μίλησαν ο Αν. Γαβριήλογλου, πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής, ο διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Γ. Κιτσόπουλος, που αναφέρθηκε στην προσφορά του Χριστόφορου Νέζερ και ο υφυπουργός Προεδρίας Τσάκωνας, που ανήγγειλε ότι από του χρόνου το Φεστιβάλ θα είναι Διεθνές.

Στην ταινία Ο Αστραπόγιαννος τραγουδά η Καίτη Αμπάβη και ο Μιχάλης Βιολάρης σε μουσική του Μίμη Πλέσσα. Η Ταινία Ο Αστραπόγιαννος πήρε το 1ο βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το 1ο βραβείο ανδρικής ερμηνείας του Νίκου Κούρκουλου.


Ο ΑΣΤΡΑΠΟΓΙΑΝΝΟΣ

ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Φίνος Φίλμ - Γ. Κανδύλης
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νίκος Τζήμας
ΣΕΝΑΡΙΟ: Πέτρος Μακεδών
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Σταμάτης Τρύπος
ΜΟΥΣΙΚΗ: Μίμης Πλέσσας
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Νίκος Κούρκουλος, Νίκη Τριανταφυλλίδη, Νίκος Γαλανός, Σπύρος Καλογήρου, Πόπη Αστεριάδη, Γιάννης Αργύρης
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 80'


Υπόθεση

Το βιβλίο πραγματεύεται την ιστορία του Αστραπόγιαννου, ενός αρματωλού που ήταν τύπος εκρηκτικός, ενστικτώδης, απλός και γνήσιος. Οταν οι Τούρκοι τον εμπόδισαν να παντρευτεί, κλέβοντάς του τη νύφη, ο Αστραπόγιαννος βγήκε στο βουνό και έγινε θρύλος

Ο Νίκος Τζίμας μεταφέρει τον χαρακτήρα του ήρωα(Νίκος Κούρκουλος) μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, οπότε ο Αστραπόγιαννος γυρίζει στο χωριό του. Το όνομα του έχει γίνει θρύλος και τα κατορθώματά του τραγούδια. Η κατάσταση που αντικρύζει τον γεμίζει πίκρα. Ο τσιφλικάς του χωριού έχει αντικαταστήσει τον Τούρκο Αγά και τυραννεί τους χωριανούς. Μια άγρια σύγκρουση ξεσπά μεταξύ των τσιφλικάδων και του Αστραπόγιαννου.

Θρύλος έγιναν τα κατορθώματά του, κλεφτοτράγουδο η παλικαριά του. Ο Αστραπόγιαννος, με τον νταϊφά του, φάνταζε το σκιάχτρο των τσιφλικάδων. Τρόμος στον ύπνο τους, κόμπος στη διψασμένη αχορτασιά τους να ρουφήξουν το αίμα των κολίγων.

Πίστεψε πως του δόθηκε θεόσταλτη εντολή να σώσει τους αδικημένους, πως το χρέος του είναι και το χρέος κάθε ανθρώπου: ν' αντιμάχεται τη βία και την καταπίεση... Αρκετοί θα πουν, πως λάθεψε...Εμείς όμως λέμε πως όχι, αυτή είναι η "αληθινή πίστωση" του άντρα σ΄αυτή τη ζωή ...πιστός στις αρχές και τις αξίες του...! τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο..!

Οι εικόνες εναλλάσονται :

Μετά τον πόλεμο ο Αστραπόγιαννος επιστρέφει στο χωριό του, το οποίο ουσιαστικά ανήκει στον Κωνσταντίνο Βελούση. Από την πρώτη στιγμή αρνείται να σκύψει το κεφάλι και έρχεται σε σύγκρουση με τα πρωτοπαλίκαρα του Βελούση, ενώ πολύ σύντομα θα αναμετρηθεί με το γιό του Γιάγκο και θα τον σκοτώσει. Μη μπορώντας πλέον να μείνει στο χωριό, φεύγει για τα βουνά, όπου συναντάει το φίλο του Φώτη, που και εκείνος έχει γίνει παράνομος. Μαζί με το Φώτη και τους συντρόφους του, θα αρχίσουν τις επιδρομές κατά των πλουσίων του κάμπου. Κάποια στιγμή θα επιστρέψει στο χωριό του και θα κλέψει την κόρη του Βελούση, Πασχαλιά, που ερωτεύθηκε από την πρώτη στιγμή που την είδε....δυνατά τα συναισθήματα...η καρδιά χτυπά και το σκίρτημα μας αγγίζει ...!

Θυμάμαι ξεκάθαρα με τα παιδικά μου μάτια του τότε ....την συγκλονιστική στιγμή:
το παλικάρι, ο λαϊκός αγωνιστής, τραυματισμένος και μόνος βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια απόμακρη, παραμελημένη στάνη. Οι διώκτες του και οι πληρωμένοι μπράβοι του ξενόφερτου δυνάστη και του ντόπιου μεγαλονοικοκύρη, τον έχουν κυκλώσει πάνοπλοι .... τον προκαλούν να βγει έξω να μετρηθεί μαζί τους. Είναι μια καλοστημένη ύπουλη παγίδα δειλών.

Το παλικάρι σιγά-σιγά εμφανίζεται και η μορφή του σχεδόν το καλύπτει όλο το πλάνο. Στέκεται για λίγο ακίνητος και με βήματα και με βήματα σταθερά, παρ' όλο τον τραυματισμό του, ορθόστητος και πλατύστηθος, με τα μαύρα γένια στο όμορφο αρρενωπό του πρόσωπο, αρχίζει να προχωρά προς τους διώκτες του, που είναι κρυμμένοι και ταμπουρωμένοι, γύρω-γύρω, πίσω από τους βράχους και τις φυλλωσιές....ξεκινά ένας ατελείωτος χορός...το σώμα μένει στη γη, μα η ψυχή απογειώνεται...ανεβαίνει τόσο ψηλά που δεν θα μπορούσε περισσότερο...! άκρα σιωπή. .... Η φύση βουβαίνεται και παρακολουθεί..... Ο ήλιος έχει κρυφτεί πίσω από την πρωινή πάχνη....Η καρδιά μας σταματά να κτυπά...!

Ξαφνικά ένας ξερός πυροβολισμός σπάζει την ησυχία και το παλικάρι ο Αστραπόγιαννος, σμίγει τα δυο του χέρια πάνω στο βαρεμένο στήθος του και πέφτει σιγά-σιγά στο μουσκεμένο χώμα, κοιτάζοντας με τα νεκρά σβησμένα μάτια του τον ήλιο που ξεπρόβαλλε για μια στιγμή από μια σχισμάδα τ' ουρανού. Ένα σμήνος μαύρα πουλιά πέταξαν τρομαγμένα ενώ τα παρακείμενα δέντρα έστειλαν το δικό τους πένθιμο θρόισμα. Και από τις πλαγιές των κοντινών βουνών, ο αντίλαλος έφερε το σπαραχτικό μοιρολόι:

«Σκοτώσανε το Σταυραετό και τον Αυγερινό».

Η Ελένη Ζαφειρίου μοναδική στο ρόλο της χαροκαμένης μάνας: Γιάννοοοοοοοο...η σπαρακτική κραυγή ξεσκίζει καθετί...!

Η Νίκη Τριανταφυλλίδη, μας αιχμαλωτίζει με τα εκφραστικά βελούδινα μάτια της...!

Όσο για το Νίκο Κούρκουλο, δεν θα έλεγα τίποτε περισσότερο από το να σας συστήσω να ξαναδείτε την ταινία...στιγμές όπως, ο εκστατικός χορός του Αστραπόγιαννου ή τα κουδούνια που κρεμάει στους πληρωμένους μπράβους του τσιφλικά - αγά ή ακόμα το σμίξιμο με την Πασχαλιά, χρωματίζουν με μια μοναδικότητα τα όρια του αντρίκιου αγώνα και της αληθινής αγάπης. ..!

ΜΟΤΟ: Με λένε Αστραπόγιαννο..!

Διεθνές Συνέδριο στην Αθήνα, με τον τίτλο Κωνσταντίνος Τσάτσος: ο συγγραφέας, ο φιλόσοφος, ο πολιτικός.

Αθήνα, 6-8 Νοεμβρίου 2009

Με αφορμή τη συμπλήρωση 110 χρόνων από τη γέννηση του Κωνσταντίνου Τσάτσου (1899-2009), το Κέντρο Βυζαντινών, Νεοελληνικών και Κυπριακών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Γρανάδας διοργανώνει από 6 έως 8 Νοεμβρίου 2009 Διεθνές Συνέδριο στην Αθήνα, με τον τίτλο Κωνσταντίνος Τσάτσος: ο συγγραφέας, ο φιλόσοφος, ο πολιτικός. Σκοπός του Συνεδρίου είναι να διερευνηθεί η συμβολή του Κωνσταντίνου Τσάτσου σε όλους τους τομείς της πνευματικής και κοινωνικής ζωής της Ελλάδας, και να αναδειχθούν οι πτυχές του πολιτικού, φιλοσοφικού, νομικού, φιλολογικού και λογοτεχνικού του έργου.

Tο συνέδριο τελεί υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας και έχει την υποστήριξη της Βουλής των Ελλήνων, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, του Παντείου Πανεπιστημίου, της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Νεοελληνικών Σπουδών και της Εταιρείας Φίλων Κωνσταντίνου Τσάτσου.

Η έναρξη του συνεδρίου θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 6 Νοεμβρίου και ώρα 17.00 στην Παλαιά Βουλή, και οι συνεδρίες στην Ακαδημία Αθηνών (Ανατολική αίθουσα) και στην Παλαιά



ΟΛΟ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΙΛΗΤΕΣ ΣΤΟ:

http://www.ekpaideytikos.gr/files/synedria/programma_synedriou_8-11-09.pdf

ΤΟΤΕΜ ΚΑΙ ΤΑΜΠΟΥ- Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

" .......Όταν ένα πνεύμα συμφωνεί να εργαστεί με ένα σαμάνο, αυτό μπορεί να συμβεί για ένα μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα που εξαρτάται από την ανάγκη. Τα πνεύματα μεγάλης διάρκειας είναι κοινώς αντιληπτά κυρίως ως «τοτέμ». Η μακρόχρονη σχέση με ένα τοτέμ έχει ιδιαίτερη σημασία για το σαμάνο.

Περιλαμβάνει σεβασμό και εμπιστοσύνη μεταξύ του πνεύματος και τους σαμάνου. Ένας αρκετά βαθύς δεσμός με ένα τοτέμ εξασφαλίζει στο σαμάνο το δώρο της μεταμόρφωσης. Σε αυτό το σημείο ο σαμάνος δεν μιμείται απλά ή μεταμφιέζεται στη μορφή ενός πνεύματος, αλλά το πνεύμα παραχωρεί στο σαμάνο τις δυνάμεις του. Για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, εκείνη την στιγμή δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ του σαμάνου και του πνεύματος.

Πραγματική αλλαγή της μορφής κυρίως συμβαίνει στον πνευματικό κόσμο, ωστόσο υπάρχουν θρύλοι σε πολλούς πολιτισμούς φυλών, για σαμάνους που υπήρξαν τόσο σπουδαίοι και δυνατοί, που μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε οποιοδήποτε ζώο από το φυσικό βασίλειο........"

".......Ο όρος ταμπού προέρχεται από τις γλώσσες της Πολυνησίας (λ.χ. Τόνγκα ή Φίτζι) και σημαίνει «απαγορευμένος».

Στην πρωταρχική του έννοια, αφορά πρωτόγονους πολιτισμούς, και σημαίνει το πρόσωπο ή το αντικείμενο που απαγορεύεται να πλησιάσει, να αγγίξει, να κατονομάσει ή να χρησιμοποιήσει κανείς, επειδή θεωρείται ιερό ή μιαρό. Το ταμπού θεωρείται μιαρό κι ακάθαρτο, προξενώντας κακό σ' όποιον έρθει σ' επαφή μ' αυτό. Έτσι, λοιπόν ταμπού σε μια γενικότερη σημασία είναι κάτι το απαγορευμένο με έννοια μαγική και δεισιδαιμονική.

Με ευρύτερη έννοια, ο όρος χρησιμοποιείται σήμερα για να δηλώσει οτιδήποτε απαγορευμένο, κυρίως οτιδήποτε αντιμετωπίζεται από την κοινωνία ως μη υπάρχον, για λόγους ηθικής ή κοινωνικών προκαταλήψεων. Συνεκδοχικά, αναφέρεται σε κάθε περιορισμό που επιβάλλει η κοινωνική ηθική, δηλαδή κάθε κοινωνική προκατάληψη. Η λέξη ταμπού χρησιμοποιείται επίσης για οτιδήποτε το τέλειο, που με κανένα τρόπο, δε δέχεται αμφισβήτηση ή τροποποίηση........"

"........Τα όνειρα είναι μία απεικόνιση αυτών που σκέφτεται το μυαλό μας όταν βρίσκεται εκτός του δικού μας ελέγχου και μπορούν να προκληθούν από πολλούς διαφορετικούς παράγοντες. Το είδος των ονείρων που βλέπουμε καθορίζει και την αντίδρασή μας.

Μερικά όνειρα είναι το αποτέλεσμα εξωτερικών ερεθισμάτων (εάν κοιμόμαστε με τον ανεμιστήρα αναμμένο πάνω από το κεφάλι μας, πιθανόν να ονειρευτούμε ελικόπτερο) ή βιολογικών αναγκών (εάν πέσουμε για ύπνο διψασμένοι είναι πιθανόν να ονειρευτούμε πως διασχίζουμε μια άνυδρη έρημο ψάχνοντας νερό). Αυτά τα όνειρα δεν σημαίνουν κάτι φοβερό και το μήνυμά τους ίσως είναι κάτι απλό, όπως να πιούμε ένα ποτήρι νερό ή να βγάλουμε τον ανεμιστήρα πάνω από το κεφάλι μας.

Άλλα όνειρα αποτελούν τη συνέχεια των σκέψεων της ημέρας (ένα πρόβλημα που μας απασχολεί κατά τη διάρκεια της ημέρας, πολλές φορές βρίσκει τη λύση του στο όνειρο της νύχτας) ή μια έκφραση αθέλητων σκέψεων – ζητήματα που μας ταλανίζουν και προσπαθούμε να αποφύγουμε, ξεπροβάλλουν στα όνειρά μας (συχνά ονειρευόμαστε πως αποκαλύπτονται τα κρυφά μας μυστικά ή πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις μεγαλύτερες φοβίες μας). Τα όνειρα αυτά είναι ένα παράθυρο στο υποσυνείδητό μας, μια κλεφτή ματιά στις σκέψεις που απασχολούν το μυαλό μας όταν αυτό χαλαρώνει. Δεν πρέπει να θεωρούνται ως προμήνυμα για το τι θα συμβεί στο μέλλον, αλλά πρόκειται μάλλον για αποκαλύψεις όσων ενεδρεύουν στη σκέψη μας.

Υπάρχει, ωστόσο, ακόμα ένα είδος ονείρων το οποίο μοιάζει να κινείται στα όρια του προφητικού. Σε αντίθεση με τα μπερδεμένα και ακαταλαβίστικα όνειρα που βλέπουμε συνήθως, το παραπάνω είδος χαρακτηρίζεται από τη ζωντάνια. Αν και είναι προτιμότερο να αγνοούμε τα περισσότερα όνειρά μας, τα συγκεκριμένα δεν μπορούν να απορριφθούν ως ασυναρτησίες της τεμπελιάς του μυαλού. Είναι πολύ δυνατά και συγκινητικά για να ξεχαστούν.

Οι Καβαλιστές εξηγούν πως ενώ κοιμόμαστε η ψυχή μας αφήνει το σώμα μας και ανεβαίνει στην ουράνια πηγή της για να ανεφοδιαστεί με ενέργεια. Ενώ ένα μέρος της ψυχής παραμένει με το σώμα για να το κρατά ζωντανό, το μεγαλύτερο κομμάτι της ταξιδεύει σε ανώτερους τόπους. Σε αυτό το εκτός σώματος στάδιο, η ψυχή βιώνει ελεύθερη οράματα και συναπαντήματα που βρίσκονται συνήθως έξω από τα όρια των πλασμάτων αυτού του κόσμου. Η πιθανότητα λοιπόν συνάντησης με άλλες ασώματες ψυχές – κυρίως των αγαπημένων μας προσώπων που έχουν φύγει από κοντά μας - είναι πολύ μεγάλη. Είναι η ευκαιρία τους να μεταβιβάσουν κάποιο μήνυμα σε αυτούς που άφησαν πίσω........"

Φέτος η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ Ι, θα επιχειρήσει ν' αγγίξει τον κόσμο των ονείρων, των τοτέμ και των ταμπού.
Μια ανιχνευτική προσέγγιση σε ένα ιδιαίτερο πολιτισμικό χώρο, από την σκέψη του Sigmund Freud έως και τον Σαμανισμό.
Ανιμισμός, μαγεία και κυρίως η παντοδυναμία των ανθρώπινων σκέψεων...!

Οι παραδόσεις, θα γίνουν στο αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα, ενώ σύντομα θα υπάρξει ενημέρωση για τις ώρες των μαθημάτων.
Α΄εξάμηνο Σπουδών- ακαδ. έτος 2009-2010.

«Νόστος» vs Nόστος

Σήμερα ο «Νόστος» ανέβηκε στο τρέηλερ και στάζοντας αρμύρα, ακολούθησε το στεριανό του σύντομο δρομολόγιο και αποθηκεύθηκε σε μια θέση στο γκαράζ, μέχρι το επόμενο αλιευτικό ταξίδι του. Περνώντας μπροστά στο λιμάνι απ’ τα καφέ με τους φίλους μου, με ρώτησαν:
Γιατί Διονύση «Νόστος»;

Μια καλή ερώτηση λοιπόν, που η απάντηση προ-υπήρχε μέσα μου:

Ο Νόστος περνάει μέσα σε μια πλατιά έννοια και δίνει μια μεταφυσική έννοια στις αναζητήσεις μου. Στο Γυμνάσιο έμαθα, ότι από τη μια υπάρχει ο νόστος της Ιφιγένειας για την πατρίδα της, αλλά και ο νόστος του Ορέστη να βρει το ιδεατό του για να κρατηθεί. Λέει η Ιφιγένεια «εμένα ως γνωστό ο πατέρας μου με έσφαξε» και λίγο πιο κάτω «είδα στο όνειρό μου ότι ο αδελφός μου είναι νεκρός». Τον βλέπουμε επίσης να έρχεται, ο οποίος δεν μπορεί να φανταστεί ότι η Ιφιγένεια ζει.

Τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι ίσως λοιπόν, ο θάνατός μας να είναι η γενέθλια γη των ονείρων μας. `Η όπως λέει ο Ηράκλειτος «ο κόσμος των ζωντανών και των νεκρών συνεργούν τα αυτά» ή πιο ποιητικά όπως είπε ο Σεφέρης «η συνωμοσία των κεκειμημένων». Η συγκίνηση όμως προσφέρεται σε τέτοια δοσολογία, ώστε να γίνεται ευχάριστη ή λιγότερο ευχάριστη…. Από την άλλη, δεν ταυτιζόμαστε με το αίσθημα του ρόλου, αλλά ακολουθούμε τη σκέψη του, τη διάνοια του ρόλου.

Τον ίδιο δρόμο ακολουθεί κάθε φορά το σκάφος μου ο «Νόστος» από τη γλίστρα του λιμανιού, ως το γκαράζ του σπιτιού και μαζί και τα όνειρα μου, οι στιγμές και εικόνες του καλοκαιριού ανάκατες με αρμύρα, ήλιο, κύματα, μποφόρ, ανατολές και ηλιοβασιλέματα στην μεγάλη αγάπη …τη θάλασσα…

Ποιο άραγε θα μπορούσε να είναι το λιμάνι του «Νόστου» και κατ’ επέκταση των ονείρων ..πέρα απ΄ το γραφικό λιμανάκι της Αρχαίας Επιδαύρου;

Βαστάει χρόνια αυτή η αναζήτηση, αυτή η διαμάχη εσωτερική και εξωτερική ...ασυνείδητη παλιότερα μα ενσυνείδητη σήμερα με καρπούς δημιουργικούς αναφορικά με την «ταυτοποίηση» της προσωπικής Ιθάκης, η οποία μπορεί να ευνοήσει το πάθος για τη χάραξη των ορίων ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, αποδίδοντας της σχεδόν πάντα μια ευγενική διάσταση.

Είναι όμορφο εκεί που οι πολλοί βλέπουν βουνά, νησάκια και θάλασσες, κάποιοι να μπορούν να «διαβάζουν» τη γεωγραφία, να αναγνωρίζουν την Αστερίδα, το νησάκι όπου συγκεντρώνονταν οι μνηστήρες της Πηνελόπης, ή να συγκρίνουν ως προς το ύψος τον Νήριτο της Ιθάκης με τον Αίνο της Κεφαλονιάς.

Γεγονός είναι ότι σήμερα οι ανασκαφές στην Ιθάκη, δεν σχετίζονται μόνο με τον μύθο, αλλά και με την παρορμητικότητα, δηλαδή για ορισμένους με την πραγματικότητα..! Βλέποντας τα όμορφα τοπία, τα λιμάνια με τις ψαρόβαρκες, δύσκολα φανταζόμαστε τη σημασία του γλυκού συμβολισμού του νόστου…
Εξάλλου, όπως είπε και ο ποιητής, «σημασία έχει το ταξίδι».

Νόστος = Έρχονται στιγμές που θέλω να μείνω με τον εαυτό μου έρχονται στιγμές που θέλω να κλειστώ στο άπειρο και να μιλήσω χωρίς να με βλέπει κανείς.
Κάτι τέτοιες ώρες είναι που επιλέγω μια κουκίδα χαμένη μέσα στο στίγμα του GPS και ξανοίγομαι στο πέλαγος πολύ αργά το βράδυ, σκεπτόμενος με αναμμένα φώτα στον «Νόστο» για όλα αυτά που δεν μπορούμε να αποφύγουμε…. αλλά και για όλα αυτά που δεν θέλουμε να αποβάλουμε από τη ζωή μας…!

Με το τελευταίο ταξίδι του καλοκαιριού αναπόλησα, αναμνήσεις συναισθήματα, έρωτες, μίση, τσακωμούς, σαν να πέρασε όλη μου η ζωή μπροστά από τα μάτια μου. Μου άρεσε… δε λέω αν γινόταν ταινία θα είχε ίσως αρκετό ενδιαφέρον, ίσως να έβγαζε και αυτό το μελό που ποτέ δεν το απαρνήθηκα…. πάντα μου άρεσε…. ειδικά στις ταινίες του Giuseppe Tornatore και των Paolo & Vittorio Taviani…!

Κάτι τέτοιες ώρες, σαν τη σημερινή καταλαβαίνω γιατί τη λατρεύω τη θάλασσα, γιατί αν δεν ήμουν αυτός που είμαι και αν δεν έκανα τη δουλειά που κάνω, θα ήθελα να είμαι ένας μοναχικός ψαράς μέσα στον «Νόστο». Όχι δεν είναι ο λόγος για να γνωρίσω πολλά ψαροχώρια και ακριτικά νησάκια ακόμη (ήδη από μικρός με το φουσκωτό….ανορθόδοξα για τις δυνατότητες του και ακόμη περισσότερα ουτοπικά για τις δικές μου τα ταξίδεψα αναζητώντας την «χίμαιρα» το μεγάλο θηρευτή του μπλε, που όταν τελικά τον έσυρα αιμόφυρτο στην ακτή, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν δοκίμασα την άγρια χαρά του κυνηγού, αλλά μια απροσδιόριστη θλίψη για «κάτι τόσο οικείο» που χάθηκε μετά από μια έντονη πάλη), αλλά για τη διαδρομή μέχρι εκεί και μόνο…

Για το απέραντο μπλε της θάλασσας, που συσχετίζεται με την ανθρώπινη ψυχή….!

Πόσα τελικά τολμούμε και πόσα ακόμα περισσότερα δεν τολμούμε να πούμε….

Πρώτη φορά μετά από χρόνια τα μάτια μου χαράχτηκαν βαθιά, επειδή μου λείπεις ... μου έλειψε η ανάμνηση σου, κι ας ξέρω ότι είσαι πάντα μέσα μου ...!

Ακρογιάλια, μικρονήσια, αέρηδες οργισμένοι και απειλητικοί, η μεγάλη και η μικρή Άρκτος, ο Ωρίων, η Αργώ….τα μάτια μου γεμάτα έκπληξη και θαυμασμό για καθετί νέο που συναντώ μέσα της…ο εαυτός μου, που εξακολουθώ να γνωρίζω …οι αδυναμίες του και οι δυνάμεις του…μια περιπέτεια ακόμη; κι άλλες φουρτούνες να παλέψω;

Δεν έχω παράπονο απ’ τη ζωή …με αντάμειψε με τα παραπάνω….και κυρίως με πολλή αγάπη…λύτρωση και αγάπη συνάμα…

Καλή αντάμωση………….

Ας μιλήσουμε για καταιγίδες...! THE PERFECT STORM

Δύσκολοι καιροί με τα πολλά μποφόρ αυτές τις μέρες (22.08.2009), οπότε μια καλή ευκαιρία να μιλήσω για την ταινία: Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ - THE PERFECT STORM

Υπόθεση:
Το Gloucester της Μασαχουσέτης είναι εδώ κι αιώνες ένα από τα κύρια λιμάνια στο Βόρειο Ατλαντικό. Ο Billy Tune είναι καπετάνιος και βετεράνος ψαράς του Andrea Gail, ενός μικρού αλιευτικού σκάφους.Τον τελευταίο όμως καιρό δεν πάει καλά και πείθεται ότι για να πιάσει καλή ψαριά πρέπει να καταφύγει σε μια απομακρυσμένη θαλάσσια περιοχή, γνωστή για τ’ αποθέματά της, προσλαμβάνοντας τους καλύτερους ψαράδες για να τον συνοδέψουν.
Όταν ακούει στον ασύρματο προειδοποιήσεις για μια μικρή καταιγίδα αποφασίζει να συνεχίσει την πορεία του. Οι καιρικές συνθήκες όμως χειροτερεύουν διαρκώς εγκλωβίζοντας το μικρό ψαράδικο στην χειρότερη καταιγίδα στην καταγεγραμμένη ιστορία.

Όλοι οι ψαράδες χάνονται στα κύματα....

Είναι πραγματικά τραγικό να σκέφτεσαι ότι άνθρωποι χάνονται, πόσο μάλλον με τόσο σκληρό τρόπο, στον αγώνα τους για την βιοπάλη...για την επιβίωση.... Η ταινία παραμένει εξαιρετικά δραματική. Μια θαλασσινή ιστορία, όχι της Μυκόνου ή της Ibiza με χλιδάτες αμμουδιές και ξαπλώστρες προπληρωμένες από την προηγούμενη μέρα και καπετάνιους του "γλυκού νερού" και των πολλών ευρώ, που αναπαύονται πίσω από την ασφάλεια των μεγάλων ταχύπλοοων σκαφών...!

Αυτό που υπάρχει μπροστά μας στην ταινία είναι η θάλασσα και οι κλιμακωτές αντιδράσεις της, που επεκτείνονται και στους ψαράδες της ιστορίας μας...αναγκαζόμαστε να τους κρίνουμε, επομένως να ψηλαφίσουμε στον εσωτερικό τους κόσμο. Κατά συνέπεια τις δραματικές στιγμές δεν μπορούμε παρά να ταυτιστούμε μαζί τους.

Να νιώσουμε το φόβο και την αγωνία τους και το πιο σημαντικό την λαχτάρα τη ώρα του τέλους ... να μοιραστούν όσα δεν πρόλαβαν μ’ αυτούς που αγαπούν και βρίσκονται μακριά τους.

Μια καθαρά ανθρωποκεντρική ταινία....μια πραγματικά όμορφη ταινία..!

Θα σταθώ στην τελευταία σκηνή που το Αndrea Gail αναποδογυρίζει και ενώ βυθίζεται, ο καπετάνιος Tune, αφού εξασφαλίσει την έξοδο προς την επιφάνεια του φίλου του ...κοιτάζει ψηλά και παίρνει την μεγάλη απόφαση...επιστρέφει ξανά μέσα στο σκάφος...!

Τι μπορούμε να μάθουμε απ' αυτή την πράξη του;

Την πάλη σαν επανάκτηση της ζωής... η καταιγίδα ξεκινά εκεί που την τελευταία λέξη έχει η προσπάθεια, ο αγώνας...υπέρβαση στο οντολογικό όριο και στην φυσική απαγόρευση...η καταιγίδα μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο (ήσυχο και ασφαλή) που ζούμε...ο κόσμος της φθοράς ξεπερνά τα σύνορα της αφθαρσίας...

Αυτή η αξέχαστη(τουλάχιστον για ορισμένους) σκηνή στο τέλος είναι συ-γκλο-νι-στι-κή με την έννοια , ότι ο καπετάνιος δεν εγκαταλείπει το σκάφος του, δηλαδή το όραμα του ..μένει σε αυτό με κόστος την ίδια του τη ζωή και το αγκαλιάζει και ...αυτό του εξασφαλίζει τη μόνη οδό για την Ανάσταση, την προσωπική Ανάσταση, που μπορεί να διεκδικήσει ο καθέναςε μας..!

Ένα σημείο αγάπης; ίσως..! πάντως το μόνο σίγουρο μια ατμόσφαιρα γεμάτη μαγεία και αισθησιασμό...η θάλασσα ξανα-ιδωμένη με το βλέμμα μιας απόλυτης αθωότητας, που εξαγνίζει ακόμη και τον ίδιο τον θάνατο.. !

Τι συμβολίζει άραγε η πράξη του καπετάνιου; μια εγωπαθή και καθαρά εσωστρεφή άσκηση ή μια διάσπαση και αναμόρφωση του σε κάτι μοναδικό; Αινιγματική η κρίση ...μια θαλασσινή μεταφυσική...ένας αέναος ανθρώπινος αγώνας απέναντι στις αντιξοότητες....

Θα μπορέσει ποτέ ο άνθρωπος να φέρει τον κόσμο σε αρμονία και συνέχεια με τα όνειρα του;
θα μπορέσει ποτέ να απελευθερωθεί από το μανδύα του φθαρτού και άχαρου;

The perfect storm

Πρεμιέρα 30.06.2000

Σκηνοθεσία Wolfgang Petersen

Συγγραφέας: Sebastian Junger(ομώνυμο βιβλίο)

Παίζουν: George Clooney (Captain Billy Tyne), Mark Wahlberg, Diane Lane, John C. Reilly,
William Fichtner, John Hawkes , Allen Payne, Mary Elizabeth Mastrantonio, Karen Allen,
Cherry Jones, Bob Gunton, Christopher म्च्दोनाल्ड

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΣΒΥΝΕΙ.....

Θα ήθελα να παρουσιάσω μια "άγνωστη" για πολλούς ελληνική ταινία: Το φως που σβήνει, μια σύγχρονη δραματική αφήγηση, που εστιάζεται στη βαθιά φιλική σχέση μεταξύ ενός φαροφύλακα και ενός παιδιού με προβλήματα όρασης, το οποίο όμως διαθέτει ένα εκπληκτικό ταλέντο στη μουσική.

Το σενάριο είναι εμπνευσμένο από τη συνέντευξη ενός μικρού μουσικού με πρόβλημα όρασης, όταν κέρδισε το μουσικό βραβείο «Θα βλέπω μέσα από τη μουσική».

Η ταινία αυτή επαναφέρει μια απρόσμενη διάσταση στις ελληνικές παραγωγές.
Οριοθετεί ένα είδος κυνηγιού: κυνηγώντας το φως σημαίνει: κυνηγώ την ελευθερία μου; και αν το φως χάνεται σταδιακά σημαίνει χάνω σταδιακά και την ελευθερία μου;

Όμως η αγάπη, η μεγάλη αγάπη για τη ζωή μπορεί να απελευθερώσει ότι η φύση στερεί;

Η κίνηση των σωμάτων, το ηλιοβασίλεμα, ο παφλασμός των κυμάτων είναι κάτι οικείο που δεν μπορεί να χαθεί τόσο εύκολα...δουλεύω νοητικά όχι το τυχαίο, αλλά το ιδεατό και συνθέτω την γοητεία της αισιοδοξίας και ενός νέου κόσμου, όχι πια σκοτεινού και αφιλό-ξενου, αλλά πιο ζεστού και φω-τεινού...! Τα σύνορα του κόσμου (μου) αλλάζουν...μεταβάλλονται, αλλά ποτέ δεν χάνονται....!

Ζωή που συνεχίζεται και ΑΓΩΝΑΣ συνάμα...η ΖΩΗ είναι εδώ...Το πραγματικό ΦΩΣ δεν μπορεί ποτέ να νικηθεί ποτέ από το σκοτάδι..λάμπει πάντα και καθοδηγεί τον άνθρωπο...τον βασανισμένο, απογοητευμένο άνθρωπο σε μια δυνατή μορφή...ένας ύμνος στην ελεύθερη και αγωνιστική πτυχή της ζωής και της αναζήτησης...

Ο άνθρωπος εξυψώνεται σε μια μεγαλειώδη μορφή...ορίζει την ζωή του...μέσω της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ που ξεπερνά τα όρια μιας μικρότητας και βολέματος ..περισσότερο ΦΩΣ λοιπόν από συν-ανθρώπους που είναι κοντά μας ..το αγαπούν ..το πρεσβεύουν και το ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ......

Tο φως φαντάζει για τον μικρό βιολιστή (και για κάθε μικρό επίδοξο " βιολιστή"), σαν ένα παιγνίδι χωρίς κανόνες…ενώ η χαρά του φωτός είναι δεδομένη για τους πιο πολλούς από εμάς...!

Για άλλους, σαν τον Βλαδίμηρο μετουσιώνεται σε μια ιδέα που είναι αδύνατον να γίνει αντιληπτή, χωρίς μια άκρατη φαντασία……και αυτό είναι το πιο σημαντικό: το φως γίνεται τότε το παν – ένα φως που δεν μπορείς να δεις, αλλά μπορείς.... να αισθανθείς…

Αυτό που σε κάνει να νιώθεις πιο όμορφα…!

EΠΕΤΡΕΨΕ στον εαυτό σου να το ανακαλύψει………όπως ακριβώς και ο μικρός πρωταγωνιστής της ταινίας...!

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Ο μικρός Βλαδίμηρος Γολοσίνσκι πριν επιλεχθεί να πρωταγωνιστήσει στην ταινία, ήταν πλανόδιος μουσικός και έπαιζε βιολί με τη μητέρα του σε ταβέρνες - ένα πολύ σκληρό νυχτοκάματο για ένα ανήλικο παιδί και μια μόνη στη ζωή γυναίκα - για να μπορέσει να επιβιώσει.

ΜΟΤΟ: Θα βλέπω μέσα από τη μουσική....!

Υπόθεση

Η ταινία διαδραματίζεται στη γραφική Χάλκη, όπου ένας δωδεκάχρονος ( ο Χρήστος Μυρισιώτης) ζει με τη χωρισμένη μητέρα του Ελένη. Ο μικρός χάνει την όρασή του, από μία σπάνια αρρώστια, αλλά αναπτύσσει μια ιδιαίτερη ακουστική ευαισθησία ικανή να ξεδιπλώσει το ταλέντο του στη μουσική. Στο πρόσωπο του γέρου Σουρσούμη, φαροφύλακα του νησιού βρίσκει κατανόηση και δημιουργείται μια βαθιά φιλική σχέση μεταξύ τους. Ο φαροφύλακας, αυτοδίδακτος μουσικός ο ίδιος, αντιλαμβάνεται το ταλέντο του μικρού και τον καθοδηγεί και στη ζωή, ως «πνευματικός δάσκαλος». Η μητέρα του αγοριού που είναι αντιμέτωπη με τη δύσκολη καθημερινότητα ενοχλείται από αυτήν την σχέση. Ωστόσο, ο ερχομός στο νησί μιας νέας δασκάλας θα αλλάξει το σκηνικό. Δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τις ικανότητες του μικρού ήρωα και με δική της πρωτοβουλία ο μικρός λαμβάνει μέρος σε ένα μουσικό διαγωνισμό που διοργανώνεται στην Αθήνα.

Σκηνοθέτης Βασίλης Ντούρος
Παραγωγός ΑΤΤΙΚΑ ΑΕ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ
Σενάριο Δέσποινα Τομαζάνη
Πρωταγωνιστούν Αλέκος Αλεξανδράκης
Βίκυ Βολιώτη
Ελισάβετ Νασλίδου
Βλαδίμηρος Γολοσίνσκι Τσερνόφ
Δημήτρης Μαυρόπουλος
Μπάμπης Χατζιδάκης
Στέλλα Γιάννη
Άλκης Κούρκουλος
Πρώτη προβολή 2000
Μουσική Δημήτρης Παπαδημητρίου
Διάρκεια 92 λεπτά
Γλώσσα Ελληνικά


"Αυτοί μιλάν
Αυτοί μιλάν την ώρα που ο ήλιος
έγυρε το χάος ν’ ακουμπήσει
την ώρα που εγώ σε προσκυνούσα απελπισμένος
για ζωή
Και μιλάν την ώρα που άλλος
ένοιωθε το φως που πάει να σβύσει
την ώρα που το χάος την αγάπη του ήλιου
αυτό θα τη χαρεί
Οι συντεταγμένοι, μετέωρη λογική
το χρόνο με σκοτάδι στα υπόγεια μετράνε οι ειδικοί
Αυτοί μιλάν κι εγώ μαθαίνω πως να ψηλαφίζω
το σκοτάδι
Σημείο αναγνώρισης μονάχα θα ‘ναι η σαρκική επαφή
Πριν λουφάξει ο ήλιος, και στο χάος δώσει
το ρόλο του πατέρα
Σε μας να μείνει άγιο κάλεσμα
η ανθρώπινη φωνή
Σκύβει το κεφάλι η σκέψη να οξυνθεί
Η γλώσσα μας απ’ αύριο
σε διάλεκτο θα είναι της σιωπής περισσότερα"

....Το φώς....της μέρας φαίνεται να σβύνει έξω, το φως της ψυχής σβύνει μέσα του. Σ’ αυτή τη σκοτεινιά ο άντρας βρίσκει μπροστά του την αδυναμία της γυναίκας και του παιδιού και τους βουτάει με
το στανιό μες στη ντροπή.
Όλες οι φρικαλεότητες τότε είναι δυνατές. Η απελπισία περιβάλλεται από εύθραυστα
μεσοτοίχια που οδηγούν όλα τους στο βίτσιο ή στο έγκλημα.
Η υγεία, τα νιάτα, η τιμή, οι ιερές και ανυπόταχτες αβρότητες της νεαρής ακόμα σάρκας, η
καρδιά, η παρθενία, η αιδημοσύνη – αυτή η επιδερμίδα της ψυχής – όλα αναμοχλεύονται
απαίσια απ’ αυτό το ψαχούλισμα που αναζητά μέσα πορισμού, που συναντά το αίσχος και
βολεύεται μ’ αυτό. Πατέρες, μητέρες, παιδιά, αδερφές, άντρες, γυναίκες, θυγατέρες, γίνονται
αλληλένδετοι και συσσωματώνονται σχεδόν όπως σε μια μεταλλική ουσία, μέσα σε μια
δυσδιάκριτη σύμμιξη από φύλα, συγγένειες, ηλικίες, ατιμίες, αγνότητες. Διπλοποδιάζονται,
ακουμπώντας ο ένας στον άλλον, σ’ ένα είδος τρωγλοσυμποσίου. Αλληλοκοιτάζονται
αξιοδάκρυτα. Ω, τους κακόμοιρους! Τι χλωμοί που είναι! Πόσο κρυώνουν! Θαρρείς και
βρίσκονται σ’ έναν πλανήτη που απέχει απ’ τον ήλιο πολύ μακρύτερα παρά εμείς».

Victor Hugo, Οι Άθλιοι.

Η φρίκη έχει όνομα: Faroe islands

Ενας μικρός όρμος। Ενα χωριό μπροστά στη θάλασσα। Πίσω του πράσινες πλαγιές। Η θάλασσα όμως δεν είναι γαλάζια, ούτε μπλε। Κατακόκκινη είναι। Κατακόκκινη από το αίμα। Των δελφινιών। Μακελειό। Μαζική σφαγή δελφινιών-φαλαινών। Αυτό το έγκλημα συμβαίνει τέτοιαν εποχή κάθε χρόνο. Πού; Στα νησιά Φερόες(Faroe islands ή Færøerne ή Føroyar,που σημαίνει Νησιά των Προβάτων, είναι ένα σύμπλεγμα 18 νησιών, 17 κατοικήσιμα, που αποτελούν ομώνυμο αρχιπέλαγος στον βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό ανάμεσα στην Σκωτία, την Νορβηγία και την Ισλανδία με συνολική έκταση 1.399 τ.χλμ. και πληθυσμό 48.668 κατοίκους, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2008. Τα νησιά αποτελούν αυτόνομη επαρχία του βασιλείου της Δανίας).
Μια σειρά από φωτογραφίες, η μία πιο φρικτή από την άλλη -δύσκολα αντέχει κανείς να τις δει- καταγράφουν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες την ανθρώπινη θηριωδία. Τα δελφίνια στην περιοχή των νησιών Φερόες ανήκουν στην ποικιλία Calderon. Είναι από τα πιο έξυπνα και τους αρέσει πολύ να «πλησιάζουν» και να «ακολουθούν» τους ανθρώπους. Τι βλέπουμε όμως στις φρικτές φωτογραφίες; Οι ψαράδες με τις βάρκες έχουν παρασύρει και παγιδέψει τα δελφίνια στα αβαθή του όρμου, σχεδόν στην παραλία. Δεκάδες δελφίνια. Και εκεί, στα ρηχά, οι ψαράδες μαζί με άλλους «εθελοντές», όλοι πολύ νέοι, αρχίζουν το μακελειό. Δελφινοκτονία. Με γάντζους και λοστούς κομματιάζουν τα έρημα Calderon. Οργιο σφαγής. Στην κατακόκκινη ρηχή θάλασσα, δύσκολα ξεχωρίζεις τα σφαγιαζόμενα δελφίνια από τους σφαγείς τους. Ο άνθρωπος επιβεβαιώνει (άλλη μία φορά) τη φήμη του: στα χειρότερα τίποτε δεν συγκρίνεται με αυτόν. Το μακελειό όμως έχει και θεατές! Πολλούς μάλιστα. Κόσμος συγκεντρωμένος στην παραλία παρακολουθεί το έγκλημα, σχεδόν το απολαμβάνει. Οι φωτογραφίες έχουν απαθανατίσει οικογένειες, μη χειρότερα, μαζί τα μικρά παιδιά τους! Οι γονείς τα πήραν από το χέρι για να τους δείξουν και να μαθαίνουν. Θα μεγαλώσουν και πρέπει να ξέρουν, για να πάρουν σειρά... Η «δικαιολογία» της σφαγής των δελφινιών; Χαλάνε τα δίχτυα των ψαράδων. Μην ακούω βλακείες. Ωραίο πρόσχημα. Αυτό που συμβαίνει στις Φερόες της Δανίας είναι ένα ξέφρενο killers' πάρτι.

Εφ,"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ",17/10.2008

ΓΡΑΠΤΗ ΕΡΩΤΗΣΗ υποβολή: Jörg Leichtfried (PSE) προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή


Θέμα: Φρικτή σφαγή δελφινιών και φαλαινών στη Δανία

Εδώ και χρόνια, στη Δανία, κράτος μέλος της ΕΕ, βασανίζονται και θανατώνονται με τον πιο επαίσχυντο τρόπο μαυροδέλφινα, ζιφιίδες και δελφίνια. Αυτό συμβαίνει ιδίως στις Νήσους Φερόε με πρόσχημα μια παράδοση των Βίκινγκ. Πολλές φορές προσελκύονται εκατοντάδες από αυτά τα ζώα σε έναν κόλπο, όπου τους ανοίγουν την κοιλιά όσο είναι ακόμα ζωντανά, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν αργά από την αιμορραγία. Με τον τρόπο αυτόν θανατώνονται ολόκληρες οικογένειες, πράγμα που θέτει σε μεγάλο κίνδυνο και το απόθεμα γονιδίων των ειδών αυτών.
Οι Νήσοι Φερόε ανήκουν στο Βασίλειο της Δανίας και η Δανία τους χορηγεί επιδοτήσεις αντί να δώσει τέλος σε αυτήν τη σφαγή. Μολονότι οι κάτοικοι των νήσων αυτών είναι Δανοί και ζουν υπό τη δανική κυριαρχία, η Δανία παραπέμπει στην αυτοδιοίκηση και την πολιτισμική αυτονομία των εν λόγω νήσων ισχυριζόμενη ότι δεν πρόκειται για χώρα της ΕΕ και ως εκ τούτου δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια.
1. Γνωρίζει η Επιτροπή την κατάσταση που περιγράφηκε ανωτέρω;
2. Είναι λογικό οι Νήσοι Φερόε να αντιμετωπίζονται ως τρίτη χώρα εκτός ΕΕ, ότι δηλαδή η ΕΕ δεν μπορεί να κάνει κάτι ούτε δυνάμει της Σύμβασης της Βέρνης ούτε δυνάμει της Σύμβασης της Βόννης για να αντιμετωπιστεί αυτή η απαράδεκτη κατάσταση;
3। Πώς προτίθεται να ενεργήσει η Επιτροπή για την αντιμετώπιση αυτών των βασανιστήριων ζώων που πραγματοποιούνται στη Δανία;

Παρατήρηση :

“Κάθε χρόνο οι κάτοικοι των νησιών αυτών σκοτώνουν φάλαινες και άλλα μικρά κητοειδή. Τις οδηγούν με βάρκες σε κάποιο κόλπο μετά από μακρύ κυνήγι. Οι εξουθενωμένες, πανικόβλητες και μπερδεμένες φάλαινες καταλήγουν στα αβαθή όπου αρχίζει το λουτρό αίματος. Με γάντζους 2.2 κιλών χτυπάνε συνεχώς τα αβοήθητα ζώα. Μετά με ένα μαχαίρι 15 εκατοστών τρυπάνε μέσα στην σπονδυλική στήλη. Το αίμα ρέει και ο κόλπος γεμίζει με νεκρές φρικτά κτυπημένες φάλαινες.
Οι κάτοικοι των νησιών αυτών το θεωρούν μεγάλο φεστιβάλ και το διασκεδάζουν. Μέχρι και τα σχολεία κλείνουν για να παρακολουθήσουν τα παιδιά το θέαμα!! Συνήθως τρέχουν στην παραλία και σκαρφαλώνουν στα άψυχα κουφάρια των φαλαινών.
Κάθε χρόνο περίπου 2000 φάλαινες θανατώνονται.
Αυτό το είδος φάλαινας (North Atlantic long-finned pilot whales) είναι αυστηρά προστατευόμενο. Σκοτώνοντας 100 φάλαινες τη φορά, οι «άνθρωποι» αυτοί σκοτώνουν ανεξέλεκτα ολόκληρες οικογένειες ζώων καταστρέφοντας την φυσική ισσοροπία του βόρειου Ατλαντικού.
Παλαιότερα και άλλα κράτη (Ισλανδία, Νορβηγία) ακολουθούσαν την ίδια πρακτική αλλά εκεί έχει πλέον σταματήσει। Οι κάτοικοι των νησιών δεν έχουν ανάγκη από το κρέας των φαλαινών και πολλές από αυτές σαπίζουν και πετιούνται। Δεν μπορούν να εξάγουν το κρέας αφού είναι μολυσμένο από βαριά μέταλλα και τοξίνες (λόγω ανθρώπων και αυτό) και δεν ικανοποιούν τις προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ευτυχώς) για φαγητό”

Αξιοσημείωτο είναι ότι

Τα ζώα αυτά είναι ευαίσθητα… κοινωνικά με υψηλά ανεπτυγμένο νευρικό σύστημα। Έχουν την δυνατότητα να νιώσουν θλίψη, πανικό και πόνο.

Περισσότερα στο: http://www।youtube।com/watch?v=8qHtn2rM4Hs

Αλήθεια ή ψέματα ; Hemingway ή Donne ;

Αλήθεια ή ψέματα ; Hemingway ή Donne ; Η αρχαία ελληνική λέξη «ήθος», στην πρώτη σημασία της, που τη συναντά κανείς και στον Ηρόδοτο και στον Ηράκλειτο, σημαίνει απλά «τόπος», «ενδιαίτημα», «διαμονή». Και είναι πολύ ενδιαφέρον, το πώς αυτή η λέξη από την τοπική και ποσοτική έννοιά της, πήρε ποιοτική σημασία και άρχισε να σημαίνει τρόπο και συμπεριφορά. Ένας τόπος όμως που καθορίζεται και περιγράφεται από τη γεωγραφική θέση του, το κλίμα του, τη γραπτή και άγραφη, την κτισμένη και άκτιστη ιστορία του, μπορεί να έχει ήθος; Και αντίστροφα το ήθος, το συλλογικό ήθος, στη διαμόρφωση του οποίου σίγουρα συμβάλλουν οι πολιτισμοί και οι καταγωγές των τοπικών μικροκοινωνιών μπορεί να γεννήσει τον χαρακτήρα ενός τόπου, μιας πόλης ή ενός συνόλου έστω χωριών;

Αυτά σκεφτόμουν, αντικρίζοντας τα περίπτερα των εθελοντικών οργανώσεων στην Διεθνή Έκθεση www.Interaigis.gr, στο Πανελλήνιο Συνέδριο Πολιτικής Προστασίας & Τοπικής Αυτοδιοίκησης - MEC Παιανίας. Όχι…! Δεν μου αρέσουν πάντα οι εκθέσεις και τα συνέδρια ..ειδικά ένα ηλιόλουστο Σαββατοκύριακο με ελκτικές προσκλήσεις για την απολαυστική θάλασσα…όμως από τη βαρβαρότητα της γκρίζας πόλης που ζω ..ενός συν-χνωτισμού με τους ανθρώπους…έμεινα ν' αφουγκρασθώ αυτές τις φωνές που μπορεί να μας… ή να μη μας αφορούν…!

Αφιέρωσε λίγο από τον ελεύθερο χρόνο σου για να ανακαλύψεις την πατρίδα σου και συγχρόνως να βοηθήσεις τους άλλους. Αυτό το μήνυμα μου πέρασαν οι εθελοντές, τα νέα παιδιά, τα ακόμη πιο μεγάλα παιδιά και τα «παιδιά» με τα λευκά μαλλιά…η εμπιστοσύνη την οποία έδειχνα πάντα στα παιδιά είναι ένα σημείο επαφής μου με αυτόν τον πολύχρωμο και πολύμορφο στις στολές του κόσμο…Πολύμορφο, γιατί ο εθελοντισμός είναι ένα δυναμικό σύστημα όπου η ατομική ολοκλήρωση συναντιέται με τη συλλογική ευημερία. Οι μορφές που παίρνει η εθελοντική προσφορά σήμερα διευρύνονται διαρκώς και εκτείνονται σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής από την παροχή υπηρεσιών φροντίδας ως τις οργανωμένες δράσεις για την προστασία του περιβάλλοντος, κι από τη δραστηριοποίηση ομάδων πολιτών για την πρόληψη ή την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών ως την παροχή εκπαίδευσης σε κοινωνικά αποκλεισμένα άτομα ή ομάδες.

Η εθελοντική δράση, από την άλλη πλευρά, αποτελεί η ίδια μια μαθησιακή εμπειρία, αναπτύσσοντας τις κοινωνικές, επικοινωνιακές και επαγγελματικές δεξιότητες του εθελοντή. Ο ίδιος ο εθελοντής δεν είναι μόνο πομπός, αλλά και δέκτης των ωφελειών που απορρέουν από την εθελοντική του δράση.Υποστηρίζουμε & ενισχύουμε τον εθελοντισμό ως στάση ζωής... Το άκουσα και αυτό και μάλλον το «άκουσα» για τα καλά..!Ο εθελοντισμός είναι ένα θέμα που μας αγγίζει όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης και επαγγελματικής ιδιότητας. Οι εθελοντές προέρχονται από οποιοδήποτε κοινωνικό-οικονομικό στρώμα της κοινωνίας. Αν λάβουμε υπόψη ότι ένας εθελοντής μπορεί να είναι οποιασδήποτε ηλικίας, οικονομικής κατάστασης, ακαδημαϊκού υπόβαθρου, τότε μπορούμε εύκολα να ισχυριστούμε, ότι σχεδόν όλοι οι πολίτες μπορούν να είναι υποψήφιοι εθελοντές.

Με απλά λόγια ανεξαρτήτως Rolex ή Folex στον καρπό του χεριού…Μercedes ή Zastava στο γκαράζ …. διδακτορικού ή απολυτηρίου δημοτικού σχολείου στο βιογραφικό….Εθελοντής είναι ο πολίτης εκείνος που προσφέρει ανιδιοτελώς τον ελεύθερο του χρόνο ή τη γνώση του για χρήσιμες δράσεις προς όφελος άλλων, χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα. Με αυτή την έννοια ο εθελοντισμός ταυτίζεται με τη φιλανθρωπία, όπως χρησιμοποιήθηκε κατά την κλασική εποχή κυρίως για να αποδώσει μια καινούργια αρετή, την αγάπη για το συνάνθρωπο. Η διαφορά ανάμεσα στον εκπαιδευμένο εθελοντή και στην παλιά έννοια της φιλανθρωπίας είναι, ότι ο εθελοντής αντιμετωπίζει τα άτομα στα οποία προσφέρει εθελοντική εργασία, όχι με οίκτο αλλά σαν άτομα ισότιμα τα οποία περνούν δυσκολίες και στα οποία μπορεί να προσφέρει.

Συνιστά μια εξαιρετικά επιμορφωτική λειτουργία που ενδυναμώνει την κοινωνική αλληλεγγύη, ενισχύει την ενεργό συμμετοχή και τη συνύπαρξη, προσδίδοντας νέο περιεχόμενο στη ζωή μας. Συνδυάζει «τον έρωτα του ερασιτέχνη, τη συνέπεια του επαγγελματία, την πειθαρχία του στρατιώτη και την ανιδιοτέλεια του ανώτερου ανθρώπου», όπως υποστηρίζει σωστά και ο Δήμαρχος Αθήνας κ. Νικήτας Κακλαμάνης.Πως μπορούμε όμως να πετύχουμε την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά και τη συνοχή που όλοι οραματιζόμαστε και αξίζουμε…! αυτό τον καλύτερο κόσμο που οι «αρχηγοί» κόπτονται να μας επιδείξουν και ενίοτε «αποδείξουν», ότι υπάρχει και μπορούν αυτοί να μας εξασφαλίσουν..chic..!

Όμως ξεχνούν όλοι τους, ότι ο εθελοντισμός διαμορφώνεται ως επιλογή ζωής, αυτή της αλληλέγγυας προσφοράς που αντιστέκεται στο ρεύμα της απαξίωσης των ιδεών και των αξιών..!Όπως είναι γνωστό οι καταστροφές (φυσικές ή από ανθρώπινες αιτίες) αποτελούν σοβαρές διαταραχές λειτουργίας μιας κοινωνίας και προκαλούν ευρείες ανθρώπινες υλικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές απώλειες. Χαρακτηριστικό των καταστροφών είναι, ότι δημιουργούν προβλήματα που δεν μπορούν να επιλυθούν άμεσα με τις υπάρχουσες πηγές βοήθειας. Έτσι λοιπόν προσδιορίζουμε τη βοήθεια με ανεξαρτησία, αμεροληψία και ουδετερότητα. Στόχο έχει την δημιουργία ενεργών, κοινωνικά ευαίσθητων και περιβαλλοντικά υπεύθυνων πολιτών.

Υπηρετώντας την ανάγκη του συνανθρώπου μας, προστατεύοντας το περιβάλλον και μεταφέροντας μηνύματα ανθρωπιάς, κατανόησης, προσφοράς και αγάπης…Θεωρούμε την εθελοντική δράση ως προέκταση της προσωπικότητας και μέσο κατανόησης και μάθησης της λειτουργίας της κοινωνίας μας.Θα ήταν φυσικά, ανόητος κανείς να πιστέψει πως μπορούμε όλοι εμείς οι εθελοντές να λύσουμε έτσι, μόνοι μας, τα μεγάλα περιβαλλοντικά προβλήματα. Δεν μπορούμε όμως και να καθόμαστε αμέτοχοι. Οι δράσεις μας αποτελούν άλλωστε μια άμεση υπενθύμιση των προβλημάτων και πίεση για την αντιμετώπισή τους.Ας δούμε τον εθελοντισμό και ως μια μορφή κοινωνικού ελέγχου απέναντι σε όσους λαμβάνουν κρίσιμες αποφάσεις, μια συνεισφορά στην προστασία του περιβάλλοντος, ως δημόσιο και κοινωνικό αγαθό.(Αναφορικά στην έκθεση InterAigis πολιτικοί ταγοί, αρχηγοί, υπαρχηγοί και πολιτικάντηδες «έλαμψαν δια της απουσίας τους», όπως θα έγραφε και ο ημερήσιος τύπος, λόγω «ανειλημμένων υποχρεώσεων» very chic…, ας μην ξεχάσουμε ποτέ τον «στρατηγό άνεμο» και τις «ασύμμετρες απειλές» παλαιότερα στα χείλη καρναβαλιστών, πολιτικάντηδων, ψευτοφιλόσοφων, «γραμματέων και φαρισαίων», που με την βλακεία, μπαρουφολογία και εγκληματική ανικανότητα τους επιβάρυναν με φόρο αίματος τον τόπο, ενώ ανέδειξαν για άλλη μια φορά την «δύναμη» των δουλικών κρατικοδίαιτων αυλικών και φυσικά την πλήρη ασυδοσία και ασυλία τους).

Ο αγαπημένος μου ποιητής Ελύτης έγραψε: «Το καίριο κείται πέραν του ατόμου…»Δράσεις πολύπλευρες και συμμετοχικές, που υπερβαίνουν τα όρια μιας απλής «απλήρωτης εργασίας». Δράσεις που μας χωρούν όλους και όλες που έχουν τη διάθεση να προσφέρουν, ανεξάρτητα από ηλικία ή μόρφωση, καταγωγή ή γλώσσα. Και θ΄ αγκαλιάζουν πάντα και πάνω απ’ όλα το ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ με ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ.Θα ήθελα να ολοκληρώσω με την «ηθική» διάσταση του προβλήματος. Εξάλλου με την «ηθική» ξεκίνησα τον προβληματισμό μου…θα παρουσιάσω ένα απόσπασμα του Άγγλου ποιητή και ιερωμένου John Donne (1572 - 1631). Με τις δυο φράσεις του ξεκίνησα ..φράσεις που λίγο-πολύ όλοι θαεπ-αναλάβουμε κάποια στιγμή στην πορεία της ζωής μας. …όμως το τέλος έπεται της αρχής και ο λόγος του Donne είναι εδώ καταλυτικός:No man is an island, entire of itself; every man is a piece of the continent, a part of the main; if a clod be washed away by the sea, Europe is the less, as well as if a promontory were, as well as if a manor of thy friends or of thine own were; any man's death diminishes me, because I am involved in mankind; and therefore never send to know for whom the bell tolls; it tolls for thee.Μτφ: "Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, πλήρες και αυτάρκες. Κάθε άνθρωπος είναι ένα τμήμα της ηπείρου, ένα κομμάτι της στεριάς. Αν ένας σβώλος χώμα παρασυρθεί από την θάλασσα, η Ευρώπη μικραίνει, σαν να είχε καταβυθιστεί ένα ακρωτήρι, σαν να χανόταν το αρχοντικό των φίλων σου ή το δικό σου. Ο θάνατος κάθε ανθρώπου με ελαττώνει, γιατί ανήκω στην ανθρωπότητα.Και γι’ αυτό μην στέλνεις να ρωτήσεις για ποιόν χτυπάει η καμπάνα - χτυπάει για σένα."

Αυτή τη φράση την έκανε διάσημη ο Ε. Hemingway, επιγράφοντας με αυτή το μυθιστόρημά του για τον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας και μου την υπενθύμισε καίρια ο συγγραφέας Ν. Δήμου. Δεν έσπευσαν εκεί μόνο κόμματα και οργανώσεις, αλλά και ανεξάρτητα και αδέσμευτα άτομα όπως ο Malraux, ο Koestler, ο Orwell, ο Hemingway, ο Pamblo και εκατοντάδες άλλοι διανοούμενοι και δημιουργοί από όλο τον κόσμο. Όλοι αυτοί πίστεψαν στην ηθική αρχή ότι "κανένας δεν είναι νησί"…. Ίσως ακούγεται πιο εύηχα τώρα…!Αυτή είναι η ηθική αρχή που βρίσκεται στην βάση κάθε ανθρωπιστικής ενέργειας. Ο βασανισμός, ο θάνατος, η ταπείνωση, η εξαθλίωση κάθε ανθρώπου….. εσάς και εμένα μας αφορά, γιατί ανήκουμε στην ανθρωπότητα…. Είναι η κατηγορική προσταγή του Ε. Kant – πράττε, έτσι ώστε η πράξη σου να μπορεί να γίνει νόμος για όλους….. Τελικά δεν γλιτώνουμε από την ανθρωπότητα….! Αυτή είναι η μοίρα και η ελπίδα μας συνάμα…

Στην «ΚΟΣΜΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ» μας, δεν έχουμε άλλη διέξοδο από το να σταθούμε όσο γίνεται ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ο ένας στον άλλο….. Κι αν αυτή η επαφή καμιά φορά (ή πολλές φορές) πληγώνει…θα έρθει πάντα η στιγμή που η μοναδική ΖΕΣΤΑΣΙΑ της θα μας αποζημιώσει…!Μόνο έτσι, θα μπορέσουμε πραγματικά κάποτε, να κοιτάμε ΙΣΙΑ στα μάτια…!Ποιους όμως;Όλους τους ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ μας..! αλλά κυρίως τα παιδιά όλου του κόσμου..! τα παιδιά μας.... Δημιουργώντας για όλους ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ για μια ΖΩΗ πιο όμορφη..! όπου το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ θα προσφέρεται απλόχερα και δίκαια (χωρίς να παρα-χαράζουν κάποιοι το ΗΘΟΣ).. χωρίς άνομους ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥΣ και ΕΠΑΙΤΕΙΑ….!ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ…!Υ.Γ Και λίγα στατιστικά στοιχεία:Εκατομμύρια πολίτες σε ολόκληρη την Ευρώπη ασχολούνται ενεργά με διάφορες μορφές εθελοντισμού.

Οι πιο πρόσφατοι αριθμοί παρουσιάζουν, τα ακόλουθα:Στο Ηνωμένο Βασίλειο 23 εκατομμύρια άνθρωποι προσφέρουν εθελοντική εργασία κάθε χρόνο, αποτελώντας ένα εργατικό δυναμικό ισοδύναμο με 180.000 εργαζομένους πλήρους απασχόλησης - για κάθε ΕΥΡΩ της δημόσιας χρηματοδότησης που δαπανάται για να υποστηριχθεί ο εθελοντισμός, οι εθελοντές προσφέρουν εργασία αξίας 30 ΕΥΡΩ - η οικονομική αξία του επίσημου εθελοντισμού στο ΗΒ έχει υπολογισθεί σε περισσότερα απο 65 δις ΕΥΡΩ ετησίως, ή 7,9% του ΑΕΠ.Οι Βέλγοι αφιερώνουν 5 ώρες την εβδομάδα σε εθελοντικές δραστηριότητες χωρίς αμοιβή, το οποίο είναι ισοδύναμο με περίπου 200.000 θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης. Το 2002 ο χρόνος που αφιερώθηκε σε εθελοντικές εργασίες, σε διάφορους συνδέσμους/οργανώσεις στην Γαλλία, ήταν ισοδύναμος με περισσότερα από 716.000 θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης.23 εκατομμύρια πολίτες (36%) συμμετέχουν σε διάφορα είδη εθελοντικών εργασιών στη Γερμανία ενώ το 33% του ενήλικου πληθυσμού στην Ιρλανδία (δηλ. περίπου 1.287.000 άτομα) ασχολείται με τον εθελοντισμό. Το 2004 στην Πολωνία, περίπου 5,4 εκατομμύρια πολίτες ασχολήθηκαν με τον εθελοντισμό, το οποίο αντιπροσωπεύει το 18,3% του συνολικού πληθυσμού. Η κατ' εκτίμηση οικονομική αξία του εθελοντισμού, που υπολογίστηκε από τον πολλαπλασιασμό του αριθμού των κατ’ αντιστοιχία εργαζομένων σε θέσεις πλήρους απασχόλησης (εθελοντές) με τον μέσο όρο μισθού στον συγκεκριμένο τομέα, ανήλθε στα 124 εκατομμύρια ΕΥΡΩ.

Στην Ελλάδα όμως, τον εθελοντισμό καπηλεύονται οι άνθρωποι των «Γραφείων», οι οποίοι χρηματοδοτούνται αδρά από την Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας( ο κ. Γενικός Γραμματέας στην Ημερίδα, που πραγματοποιήθηκε με ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ και αποκλειστική ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ του κοινοφελούς ιδρύματος Ιωάννη Λάτση και της Eurobank EFG - ΕΥΓΕ στο Ίδρυμα - στις 9.05.2009, αμέσως μετά την ομιλία του και τις "αναγκαίες" φωτό για τον Τύπο... ΕΦΥΓΕ....ναι καλά ακούσατε ΕΦΥΓΕ....αφήνοντας "σύξυλους" όλους αυτούς τους πολυάριθμους αντιπροσώπους από 160 Εθελοντικές περίπου Οργανώσεις, που είχαν μαζευτεί απ' όλες τις γωνιές της Ελλάδας για να συζητήσουν μαζί του ΚΑΙΡΙΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΔΡΑΣΗΣ και ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ του ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ...! θα μειδιάσετε πικρά ; ίσως...εγώ θα χρησιμοποιήσω μια φράση: ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.......), που δεν στηρίζει, όπως οφείλει τις Εθελοντικές Οργανώσεις και δεν μπορεί – δυστυχώς – να ελέγξει που κατασπαταλιούνται τα κονδύλια , ενώ περιορίζεται στην καταστολή και αγνοεί τις λέξεις: ΠΡΟΛΗΨΗ, ΦΥΛΑΞΗ και ΑΠΟΤΡΟΠΗ (ίσως θα έλεγε κανείς πίσω από τις λέξεις αυτές δεν μπορεί να κρυφτεί η μαγική λέξη ..προμήθεια…!).

Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τον οργανωτικό και επιστημονικό υπεύθυνο της InterAigis, Υποστράτηγο Πυροσβεστικού Σώματος ε.α Νίκο Διαμαντή, ένα απ’ τα ανοικτά και φωτισμένα μυαλά του τόπου, που δηλώνει πάντα παρών με ουσιαστικές λύσεις και προτάσεις.• Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ, οφείλω να πω στα παιδιά, στους εθελοντές, που στάθηκαν ακούραστα ενημέρωνοντας κάθε ενδιαφερόμενο, στις 21-24 Μαΐου 2009 (08:00 έως 21:00) και ειδικότερα:• Το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων με τα 25.000 μέλη και τον Έφορο Πολιτική Προστασίας Γιώργο Γρηγόρη, φωτεινό παράδειγμα ήθους, τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Εφέδρων Ενόπλων Δυνάμεων με τον ακούραστο πρόεδρο Αλέξανδρο Κόντο, ιδρυτή των Δασοκομάντος, τον Σύνδεσμο Αθηναίων Καταδρομέων, την Πανελλήνια Ένωση Εθελοντών Πυροσβεστικού Σώματος, το Σώμα Έρευνας και Διασώσης(Μέγαρα), τους Εθελοντές Δασοπυροπροστασίας Αττικής, την Εθελοντική Διασωστική Ομάδα Αντιμετώπισης Καταστροφών(Θεσσαλονίκη), την Εθελοντική Ομάδα Πρόληψης Αντιμετώπισης Καταστροφών, το Σωματείο Εθελοντών Πολιτικής Προστασίας Β/Α Τομέα Υμηττού, το Σύνδεσμο Προστασίας και Ανάπτυξης Υμηττού με τον διευθυντή προγραμμάτων κ. Βασίλη Νομικό, το Σύνδεσμο Δήμων και Κοινοτήτων Προστασίας και Ανάπλασης του Περιβάλλοντος του Πεντελικού Βουνού, το Εθελοντικό Σώμα Ελλήνων Πυροσβεστών- Αναδασωτών με τον δημιουργικό πρόεδρο Νικόλαο Σαχινίδη που υλοποιεί τα ευρωπαϊκά προγράμματα, την Εθελοντική Ομάδα Κούρος, τους Έλληνες Διασώστες, την Αττική Λέσχη Τετρακίνησης, την Ελληνική Ένωση Έρευνας και Διάσωσης Εθελοντών Αττικής, τα παιδιά από τη Σάμο(παράρτημα Σάμου –ΕΟΛ) με πρόεδρο τον Δημήτρη Καλαντζή, παλιό κομάντο, που στη μεγάλη φωτιά μ’ ένα διαφημιστικό χάρτη εταιρίας ενοικιάσεως αυτοκινήτων, πάνω σ΄ ένα καπώ (είδες Δημήτρη.. οι λέξεις που προανέφερα για την Γ.Γ.Π.Π…), αλλά με πολύ αγωνία, μεράκι και αγάπη προσπάθησε να σώσει με την ομάδα του το νησί από τις φλόγες….• Ζητώ συγγνώμη από κάποιες εθελοντικές οργανώσεις που διέφυγαν της γραφίδας μου και ίσως για μια σκληρότητα σε εκφράσεις μου απέναντι σε πρόσωπα που εκπροσωπούν Φορείς…όμως τα αθώα θύματα δεν μου αφήνουν και πολλά περιθώρια ωραιολογίας …Δυστυχώς..!

Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους τους ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ, αλλά και σε ένα λεβεντόπαιδο, έφεδρο αξιωματικό κομάντο - αλεξιπτωτιστή, καθηγητή της Γυμναστικής Ακαδημίας, ΕΘΕΛΟΝΤΗ, που μέσα στη μάχη της φωτιάς, μας αποχαιρέτησε το καλοκαίρι του 2007 στα κρητικά βουνά, έξω απ’ το χωριό Δοξαρό, …ΗΡΑΚΛΗΣ ΤΖΑΝΑΚΗΣ του Μιχαήλ το όνομα του, απ’ την Πόμπια Ηρακλείου …για όσους «υπεύθυνους» τον ξέχασαν και τον «εκτέλεσαν» μαζί με το πεζοπόρο τμήμα του (3 νεκροί) και τους υπόλοιπους ανυπεράσπιστους συμπολίτες μας, που χάνονται «εν ονόματι» της ανυπαρξίας της κρατικής μηχανής ή καλύτερα των "επιλογών" της σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών.....

Ακόμη ένα οικολογικό έγκλημα

Ε04-07-2009

Με κρυφές κάμερες, στολές παραλλαγής και δύτες ο Λούι Ψυχογιός αποτύπωσε στο ντοκιμαντέρ «Ο Όρμος» το οικολογικό έγκλημα
Ο Τζέιμς Μποντ των ωκεανών
Ελληνοαμερικανός αποκάλυψε τη σφαγή 23.000 δελφινιών ετησίως

Στο ιαπωνικό χωριό Ταϊτζί οι ψαράδες σπάνια καλούν την Αστυνομία. Αν έχουν κάποιο πρόβλημα φωνάζουν τη «Γιακούζα», τη γιαπωνέζικη Μαφία. Στις λίστες με τους... επικηρυγμένους έχουν από φέτος το όνομα του Ελληνοαμερικανού σκηνοθέτη Λούι Ψυχογιού- του μοναδικού Δυτικού που αποκάλυψε το μυστικό τους: μια «γενοκτονία».

Το Ταϊτζί μοιάζει να ξεπήδησε από τις σελίδες μυθιστορήματος του Στίβεν Κινγκ. Είναι ένα ειδυλλιακό ψαροχώρι στον Ειρηνικό Ωκεανό, με τροπική βλάστηση και χαμογελαστούς κατοίκους. Όμως στο κέντρο αυτού του χωριού συντελείται ένα έγκλημα. Ανάμεσα στο μουσείο φαλαινών και το δημαρχείο, υπάρχει ένας όρμος που για έξι μήνες κάθε χρόνο βάφεται κόκκινος από το αίμα.

Φρουροί περιπολούν όλη μέρα τον όρμο και απαγορεύουν τη φωτογράφηση. Έχουν στο πλευρό τους και την τοπική Αστυνομία. Είναι σχεδόν αδύνατον να δεις τι κρύβουν. Ο Ελληναμερικανός σκηνοθέτης Λούι Ψυχογιός χρειάστηκε να γίνει... κατάσκοπος για να αποκαλύψει το μυστικό τους. Χρησιμοποίησε θερμικές και κρυφές κάμερες, δύτες και στολές παραλλαγής. Και κατέγραψε με τον φακό του τη σφαγή δεκάδων χιλιάδων δελφινιών. Το ντοκιμαντέρ του «Ο Όρμος» προβάλλεται αυτήν την περίοδο στην Αμερική και έχει κερδίσει αρκετές διακρίσεις, ανάμεσά τους και το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Sundance.

«Δεν έχω δει ποτέ ανθρώπους να κλαίνε και να συμμετέχουν τόσο πολύ σε μια ταινία», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Ψυχογιός. «Μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους όλοι ρωτάνε τι μπορούν να κάνουν για να βοηθήσουν».

Η σφαγή. Το Ταϊτζί έχει παράδοση στην αλιεία. Εκεί άρχισε το κυνήγι φαλαινών πριν από τέσσερις αιώνες. Η σφαγή των δελφινιών διαρκεί έξι μήνες. Η περίοδος του κυνηγιού αρχίζει τον Σεπτέμβριο. Οι ψαράδες βγαίνουν με τις βάρκες στα ανοιχτά για να εντοπίσουν δελφίνια. Με ήχους από ειδικές καμπάνες οδηγούν τα θηράματά τους σε έναν κολπίσκο. Έπειτα κλείνουν την είσοδό του με δίχτυα για να μην υπάρχει τρόπος διαφυγής. Φυλακίζουν τα δελφίνια εκεί για μία μέρα- γιατί πιστεύουν ότι έτσι το κρέας τους γίνεται πιο μαλακό. Την επομένη τα σφάζουν με μαχαίρια και καμάκια. Ο θάνατος των δελφινιών είναι αργός. Συνήθως οι ψαράδες τα αφήνουν να πεθάνουν από αιμορραγία.

Συνολικά κάθε χρόνο 23.000 δελφίνια σφάζονται στον όρμο του Ταϊτζί. Όσα δεν τα σκοτώνουν τα πουλάνε σε πάρκα αναψυχής σε όλο τον κόσμο, με τις τιμές να κυμαίνονται από 145.000 έως 200.000 δολάρια ανά ψάρι.

«Τα βασανίζουν, τα τρομοκρατούν», λέει ο κ. Ψυχογιός. «Κι όμως τα δελφίνια ακόμα και για τους αρχαίους Έλληνες ήταν ιερά. Είναι πανέξυπνα. Από τα μόνα ζώα που σώζουν ανθρώπους. Θυμάμαι έκανα κατάδυση στην Πολυνησία και είχα δίπλα μου δελφίνια. Ξαφνικά σκόρπισαν και όταν κοίταξα πίσω μου είδα ότι προσπαθούσαν να απωθήσουν έναν καρχαρία. Μου έσωσαν τη ζωή». Ο... «Φλίπερ». Βασικό στέλεχος στην ομάδα για το ντοκιμαντέρ του κ. Ψυχογιού ήταν ο Ρικ Ο΄Μπάρι. Κατά τη δεκαετία του ΄60 ο Ο΄Μπάρι έπιανε και εκπαίδευε δελφίνια για την τηλεοπτική σειρά «Φλίπερ». Η επιτυχία της σειράς είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν σε όλο τον κόσμο πάρκα αναψυχής με δελφίνια σε ρόλο «γελωτοποιού». «Αισθάνομαι τύψεις για ό,τι έκανα», λέει σήμερα στα «ΝΕΑ» ο Ο΄Μπάρι, που έχει αφιερώσει τη ζωή του στη διάσωση των δελφινιών.

Η μεταστροφή του Ο΄Μπάρι έγινε το 1970, όταν η Κάθι, ένα από τα δελφίνια της σειράς «Φλίπερ» πέθανε μπροστά του. «Αυτοκτόνησε...», λέει ο πρώην εκπαιδευτής και εξηγεί: «Τα δελφίνια παίρνουν κάθε αναπνοή συνειδητά- σε αντίθεση με τους ανθρώπους. Εκείνη την ημέρα η Κάθι με κοίταξε, πήρε μια αναπνοή, την κράτησε και βυθίστηκε στον πάτο».

Ο Ο΄Μπάρι έχει πάει πέντε φορές στο Ταϊτζί και κάθε φορά επιλέγει διαφορετική μεταμφίεση. Την τελευταία φορά ντύθηκε γυναίκα. Όπως λέει, η τοπική Αστυνομία μπορεί να τον συλλάβει με την κατηγορία της «συνωμοσίας για παρενόχληση του εμπορίου». Ενώ ένα τηλεφώνημα των ψαράδων αρκεί για να τον «εξαφανίσει» η «Γιακούζα».

Δηλητήριο στο πιάτο

O κ. Ψυχογιός γεννήθηκε στην Αμερική από γονείς μετανάστες.

Ασχολήθηκε επί χρόνια με τη φωτογραφία και έντυσε με τις εικόνες του τα περιοδικά «Τime», «Νewsweek», «Fortune» και «Sports Ιllustrated». Το 1986 σταμάτησε να τρώει κρέας όταν είδε πώς σκοτώνουν τα ζώα σε ένα σφαγείο. Σήμερα, οδηγεί δύο ηλεκτρικά αυτοκίνητα και έχει εγκαταστήσει στο σπίτι του 120 φωτοβολταϊκά πάνελ που καλύπτουν τις ενεργειακές ανάγκες της οικογένειάς του. Και στον κινηματογράφο έχει δημιουργήσει μια ταινία που μιλάει για ένα οικολογικό έγκλημα.

«Το ντοκιμαντέρ δεν είναι μόνο για τη σφαγή των δελφινιών. Έχει να κάνει και με την υγεία των ανθρώπων», λέει. «Στην Ιαπωνία τρώνε το κρέας του δελφινιού. Κάναμε μετρήσεις σε ειδικά εργαστήρια και βρήκαμε ότι είναι ιδιαίτερα τοξικό. Περιέχει υδράργυρο σε ποσότητες που είναι επικίνδυνες για παιδιά και εγκύους. Η κατανάλωσή του όμως συνεχίζεται κανονικά. Τρώνε δηλητήριο».

Οι ετικέτες στην αγορά της Ιαπωνίας δεν αναγράφουν την τοξικότητά του. Και συχνά παρουσιάζουν το κρέας δελφινιού ως κρέας φάλαινας που είναι πιο ακριβό. Ενώ στο Ταϊτζί ταΐζουν υποχρεωτικά τα παιδιά στο σχολείο με κρέας δελφινιού. «Για να συνηθίσουν από μικρά τη γεύση», λέει ο κ. Ψυχογιός.

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ, 4/7/2009

Nuovo cinema il Paradiso

Nuovo cinema il Paradiso

Ένα μαγευτικό παραμύθι που λεκιάζει με τα χρώματα της αθωότητας την καθημερινότητα των μεγάλων αστικών κέντρων. Για μια στιγμή νομίζεις ότι παγώνει ο χρόνος και καθετί γυρνά πίσω: η παιδική ηλικία, τα όνειρα , οι ελπίδες, η αγάπη, τα φαντάσματα του παρελθόντος, οι γλυκές αναμνήσεις ενός κόσμου ξεχασμένου..!


Τα συν-αισθήματα…ναι αυτά που πιστεύαμε, ότι δεν υπήρχαν πλημμυρίζουν την ψυχή μας…ένα βάρος σηκώνεται και φεύγει ανανεώνοντας το μέσο του ταξιδιού μας, που δεν είναι παρά ο κινηματογράφος: ο τόπος των ονείρων και ίσως των προσευχών για ορισμένους…όλα τα «κομμένα» ερωτικά φιλιά σε συνδυασμό με την αισθησιακή μουσική του Ennio Morricone διαπερνούν σαν φαντάσματα ενός «άλλου» παρελθόντος τον Salvatore….τον θεατή που ζει με τον Salvatore η μαγεία του cinema, αλλά και του έρωτα επιβάλλεται μυστικιστικά...

Ο Salvatore “Totò” Di Vita είναι ένας πετυχημένος και πλούσιος πια κινηματογραφικός παραγωγός. Μια βραδιά επιστρέφοντας στο σπίτι πληροφορείται το θάνατο του Alfredo, ενός χωριανού του που είχε να ακούσει νέα του πάνω από 30 χρόνια και ζούσε στο χωριό του στην Σικελία. Αιφνιδιάζεται….. αυτή η είδηση λειτουργεί σαν καταλύτης…. επανα-φέρει όλο το παρελθόν, σαν μια κινηματογραφική ταινία, που παίζεται με ανοικτά τα μάτια μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο της πόλης.

Ο χρόνος «παγώνει» και καθετί επιστρέφει τριάντα χρόνια πίσω.
Η εφηβεία, τα όνειρα, οι ελπίδες, οι χαμένοι έρωτες, οι ψευδαισθήσεις και η πατρική φιγούρα του Alfredo και του θερινού κινηματογράφου «ο Παράδεισος», ενός «θεάτρου» με πολλές παραστάσεις από την εποχή της νιότης του. Ο Salvatore κυριολεκτικά συγκλονισμένος από χιλιάδες συγκινήσεις, αποφασίζει να επιστρέψει για μια τελευταία φορά στο μικρό σικελιάνικο χωριό για να «αντιμετωπίσει» τα φαντάσματα του παρελθόντος και τις μοναδικές γλυκές αναμνήσεις ενός χρόνου που έχει πια περάσει..

Η επαν-ένωση των «κομμένων φιλιών» (από τον ιερέα του χωριού Don Adelfio, για λόγους ηθικής τάξης και αποφυγής σκανδαλισμού των κατοίκων του μικρού χωριού), ενεργοποιεί φυσικά και χωρίς καμιά απώλεια το «πάθος» των φιλιών των κινηματογραφικών ηρώων του χθες, που ξαναζούν σαν παρόν και όχι σαν παρελθόν…

Μια υπέροχη ταινία…ένας ύμνος στη χαμένη αθωότητα και κυρίως στα όνειρα …στα όνειρα που τελικά όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο και αν προσπαθήσουμε εμείς ή οι άλλοι …ποτέ δεν μπορούν να χαθούν…! Στοιχειώνουν πάντα τον δημιουργό τους και αναπλάθουν την μαγεία τους…!


Ένα από τα πιο όμορφα φιλμ που έχω δει ποτέ…!


ΜΟΤΟ:

Η θάλασσα των αναμνήσεων είναι καλά κρυμμένη στην ψυχή κάθε ανθρώπου, τις στιγμές που το επιζητούμε βουτάμε στο βυθό της και αναγνωρίζουμε χρώματα που ποτέ δεν ξέραμε πως είχαμε δει, μπαίνουμε σ’ ένα παράλληλο σύμπαν που η καρδιά πλέον δεν αγγίζει κ δεν πληγώνεται, μόνο κρατά ότι την ωθεί στα μακρινά της ταξίδια...

Η ταυτότητα του έργου:

Nuovo Cinema Paradiso
Italia/Francia 1988, 123' (155' αυθεντική κόπια) - Δράμα
Σκηνοθεσία: Giuseppe Tornatore
Cast: Philippe Noiret, Jacques Perrin, Salvatore Cascio, Marco Leonardi, Leo Gullotta, Enzo Cannavale, Pupella Maggio, Agnese Nano
Παραγωγή: Cristaldifilm, Les Films Ariane
Πρεμιέρα: 17 Νοεμβρίου 1988

Το σατυρικό δράμα έχει θέση στην καθημερινότητα μας;

Το σατυρικό δράμα έχει θέση στην καθημερινότητα μας;

Οι ιστορικοί του αρχαίου θεάτρου και, ευρύτερα, της ελληνικής γραμματείας δεν συμφωνούν πάντοτε για ποιο ακριβώς πράγμα μιλούν. Για το συγκεκριμένο θεατρικό είδος, με σαφή λίγο πολύ χαρακτηριστικά το οποίο ολοκλήρωνε την κάθε τετραλογία μετά από τρεις τραγωδίες. Παραμένει ένα βάθος που μπορεί να πρέπει να ιδωθεί όχι μόνο από την ιστορική, αλλά επίσης και από την ψυχική και την οντολογική του άποψη.

Το θέατρο του παράλογου μοιάζει με μια έννοια να μας λέει ότι αν μετά το kontzentrationlager Auschwitz- Birgenau της ναζιστικής Γερμανίας, το Katyn (όπου βρήκαν τραγικό θάνατο χιλιάδες πολωνοί αιχμάλωτοι αξιωματικοί) και την Hirοshima μπορεί να υπάρχει θέατρο, αυτό ίσως θα ήταν ένα πρωτόγονο και πρωτοποριακό είδος που θα ισορροπούσε αινιγματικά ανάμεσα στο γέλοιο και τον σπαραγμό.

Το σατυρικό δράμα έχει βαθειά πολιτική διάσταση. Διαφέρει ωστόσο από την αριστοφανική κωμωδία, καθώς η σχέση του με το πολιτικό στοιχείο είναι όχι με τα καθέκαστα της τρέχουσας πολιτικής αλλά γενικότερη, αγγίζοντας σφαίρες όπως το σώμα, η επιθυμία, οι ενορμήσεις του έρωτα και του θανάτου.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα των σατύρων είναι πανταχού παρούσα, χωρίς να αναιρεί τον τρόμο. Οι σάτυροι δεν παίρνουν τίποτε στα σοβαρά, ούτε και τον ίδιο τον θάνατο, κάτι που στην ουσία είναι το πιο ασυμβίβαστα κωμικό. Το δήθεν Υπερεγώ του Σειληνού, που ρητορεύει με λόγια του αέρα, είναι η κατεδάφισή του υπερεγώ. Γι’ αυτό στο σατυρικό δράμα δεν χωρεί η σοβαρή κωμική παράβαση.

Μέσα από τις πολιτικές του αναφορές το σατυρικό δράμα ταυτίζεται σχεδόν με βασικές σταθερές της τραγωδίας, όπως είναι η αντίθεσή με την σοφιστική, ως σκέψη δεσμευμένη στο φαίνεσθαι. Από την άποψη αυτή ο Κύκλωπας ευστοχεί εκεί όπου αποτυγχάνει μοιραία ο Αριστοφάνης στις Νεφέλες. Η περιπλάνηση λοιπόν των σατύρων από και προς τον Διόνυσο είναι ακριβώς και κίνηση από το φαίνεσθαι προς το είναι.

Αν η παραπάνω πρόταση ισχύει, τότε η άποψη ότι το σατυρικό δράμα αποδομεί το έπος και την τραγωδία έχει περιορισμένη αξία. Σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό επιβεβαιώνει και προεκτείνει κεντρικά στοιχεία της τραγωδίας μέσα από μια αρχέγονη όσο και πρωτότυπη σύνθεση του κωμικού με το τραγικό.
Με αυτά τα λόγια ο δάσκαλος Γιάγκος Ανδρεάδης αν-ιχνεύει την πολυδιάστατη ταυτότητα του σατυρικού δράματος.

Κοιτώντας με τα μάτια ενός επίδοξου Ιχνευτή αναζητώ μέσα από μια αβίαστη εσωτερίκευση του υποσυνείδητου….μέσα από καταρράχτες κινήσεων των φοιτητών του Παντείου, ίσως τόσο δυσκολοσύλληπτων για ένα μυαλό πειθαρχημένο στην καθημερινή πεζότητα, την ερμηνεία του έργου του Σοφοκλή….! Μια άποψη που μπορεί να μας ξαφνιάσει στην αρχή, αλλά σιγά-σιγά να μας γοητεύσει και να μας κατακτήσει….!

Το θέατρο αναμορφώνεται από «πολιτιστικό» σε «πολιτικό», μια διαδικασία κατανόησης και αυτοπροσδιορισμού μιας κοινωνίας που είχε αναγάγει τον «λόγον» σε ακρογωνιαίο λίθο του τρόπου ζωής της, εξετάζοντας επίσης τις πράξεις του ατόμου στο πλαίσιο αξιών που είναι κοινές στο κοινωνικό σύνολο(όπως σημειώνει ο Nesselrath) και διαπομπεύοντας τον σήμερα με τόση μεγάλη ευκολία από τα έδρανα ενός κοινοβουλίου, έως τις κερκίδες ενός γηπέδου…. Η «μείξη» του σατυρικού δράματος με την ανθρώπινη φύση. Ένας τρόπος να βελτιώσουμε τις αισθήσεις μας, ένας τρόπος να βλέπουμε, ένας τρόπος να αναρωτιόμαστε ή ακόμη καλύτερα ένας τρόπος να ρωτάμε…!

Για να φτάσουμε όμως στο επίπεδο του «ερωτώ», θα πρέπει πρώτα να νιώσω το ρίγος του έργου…δηλαδή τη συγκίνηση, που ο Σοφοκλής θα ήθελε να μας μεταφέρει στο μοναδικό σωζόμενο σατυρικό του δράμα. Θα συμβεί ή όχι;
Δεν είναι υποχρεωτικό….αλλά αξίζει να το προσπαθήσουμε….!

Ας «δώσουμε» λοιπόν έναν αντίκτυπο βαθύ στο ίδιο το έργο, στους ίδιους τους φοιτητές – Ιχνευτές και τους συντελεστές του δράματος...


Η πρόσκληση παραμένει ανοικτή για όλους και φυσικά δωρεάν για την Δευτέρα 11 Μαΐου, ώρα 21:00 στη ΘΥΡΑ ΤΕΧΝΗΣ, οδός Σαρρή 14 – Ψυρρή..

Marley and me...βαθύς δεσμός ζωής ή μια ακόμη μικροαστική ελαφριά ιστορία;

Marley and me...βαθύς δεσμός ζωής ή μια ακόμη μικροαστική ελαφριά ιστορία;


Θα μπορούσε ίσως να πάει "χειρότερα" για ορισμένους σε ένα επίπεδο ταινιών τύπου Hollywood, όπως ο «Beethoven» και «Chihuahua in Beverly Hills», όπου το κεντρικό πρόσωπο είναι ένας σκύλος (εδώ ένα υπέροχο ξανθό λαμπραντόρ o Μarley) και η συμ-βίωση μαζί του, φανερώνει στιγμές που σου έρχεται να το «εξοντώσεις» για τις σκανδαλιές του …! είναι αλήθεια όμως αυτό; ή πίσω κρύβεται ένα alter ego….ένας μεγάλος και δυνατός δεσμός αγάπης και βαθιάς φιλίας…!

Μια τυπική οικογενειακή ιστορία ενός ζευγαριού δημοσιογράφων( τα ΜΜΕ πάντα παρόντα..!), που παντρεύεται, αποκτά τρία παιδιά, αλλάζει εργασιακό περιβάλλον και ο Marley είναι πάντα εκεί…ανάμεσα τους, σαν ισότιμο μέλος αυτής της οικογένειας…!
Η ταινία βασίζεται και αναλύεται πολύ καλύτερα στις σελίδες του best seller του John Grogan, σαν ένα είδος αυτοβιογραφίας.

Κοινότυπη ελαφριά μικροαστική ιστορία για μαζική κατανάλωση θα μπορούσε να πει κανείς…τι μας αφορά η ιστορία με τα αμερικανάκια, το μεγάλο κήπο και το αντίστοιχο ξύλινο δίπατο σπίτι, με ατσαλάκωτα πρόσωπα (όπως του Owen Wilson και της Jennifer Aniston) και φυσικά με μια ζηλευτή φλόγα έρωτα ακόμα πιο δυνατή μετά από περίπου 15 χρόνια γάμου. Τι διάθεση έχει ένα ζευγάρι σήμερα να ξεκαρδιστεί με τα κατορθώματα του Marley και τις αντιδράσεις του δημοσιογραφικού ζευγαριού;

Καμιά ίσως θα απαντήσω, αλλά μπορεί εύκολα να προσεγγίσει μια συναισθηματική ουτοπία…μια ουτοπία που μπορεί να αντλήσει και όχι να εξαντλήσει την καθημερινότητα μας και να την εμπλουτίσει με μικρές στιγμές που εύκολα και ανέξοδα προσπερνάμε …μαθήματα ζωής με άλλα λόγια...! Και το δράμα, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των ανθρώπων που μπορούν να σκέφτονται, ν’ αναλύουν και να ασκούν κριτική και αυτο-κριτική…!

Στη διάρκεια προβολής αυτής της ταινίας θυμήθηκα τον φίλο μου τον Max, ένα αγγλικό σέττερ …σήμερα δεν υπάρχει παρά μια ασπρόμαυρη κιτρινισμένη από τον καιρό φωτογραφία …αλλά κάποτε ήταν φίλος πιστός και πάντα παρών …από φοιτητής μοιραζόταν, σαν κουτάβι...μια ασπρόμαυρη σάρκινη μπάλα.. το δωμάτιο μου και πολλές φορές μέσα στην νύχτα και το κρεβάτι μου, προξενώντας τον πανικό στη φίλη μου…! μετά πάντα στο βουνό μαζί ….στα χιόνια…παρέα δυνατή και ακούραστη σε όλες τις διαδρομές …στη θάλασσα ….ακόμα και στο στρατό είχα την ζεστή παρέα του, τις μέρες «εμπλοκής» στο φυλάκιο, να μας διασκεδάζει όλους τις ατελείωτες ώρες της μοναξιάς μας…..μέχρι τη στιγμή που ο κτηνίατρος μας ανακοίνωσε, πως ο πολυαγαπημένος μας Max... πρέπει να υποβληθεί σε ευθανασία, διότι το καλαζάρ τον είχε διαλύσει εσωτερικά και δεν υπήρχε περίπτωση θεραπείας και ανάνηψης ….

Η επόμενη μέρα μας βρήκε παρέα στον Υμηττό να τρέχουμε απ' τα χαράματα μέχρι αργά το βράδυ...Ο Max κατέληξε σπίτι με τις πατούσες κόκκινες απ' το αίμα που έτρεχε στα πόδια του...δεν ήθελε να παραδεχτεί την αδυναμία του...την αρρώστια που τον ροκάνιζε...ήθελε να ζήσει....εκείνο το βράδυ τα μάτια μας ...τα όνειρα μας βάφτηκαν κόκκινα...όλες οι επόμενες μέρες για την οικογένεια μας ήταν βαμμένες κόκκινες...κάθε πρωί φεύγοντας για την δουλειά το σκυλόσπιτο του Max έστεκε άδειανό, άψυχο χωρίς τον ιδιοκτήτη του....

Έχουν περάσει σχεδόν δεκαπέντε χρόνια από τότε …το σκυλόσπιτο δεν υπάρχει....αλλά οι συγκινήσεις πάντα παραμένουν το ίδιο δυνατές στη θύμηση του…και όμως δεν ήταν - για πολλούς - παρά ένας σκύλος ….!

Ένας σκύλος όμως, που δεν χρειαζόταν μεγάλα και ακριβά πράγματα: επώνυμα ρολόγια, βαρύτιμα κοσμήματα, διακοπές στην Ελούντα, ακριβά jeep για να μετακινηθεί…ένα κουκουνάρι, που του πετούσες έφτανε…! Ένα χάδι και μια αγκαλιά τον έκαναν να ξεχειλίζει από χαρά και ευγνωμοσύνη και να λαμπυρίζουν τα μάτια του…!

Και φυσικά δεν νοιαζόταν αν ήμουν ένα φτωχαδάκι φοιτητής ή εργάτης μετέπειτα για να βγάλω τον μήνα μου…αργότερα, αν σαν εισόδημα είχα μόνο τον πενιχρό μισθό του στρατού…..αν οδηγούσα το παλιό σκουριασμένο φιατάκι του πατέρα μου, στο οποίο πήδαγε αμέσως στη θέση του συνοδηγού…αν ήμουν άνεργος….ή αν ήμουν σημαντικός για τους άλλους ή τόσο ασήμαντος…!

Ο Max, όπως και ο Marley και ο κάθε Marley…σου έδινε αμέσως μόλις τον κοίταζες ολόκληρη την καρδιά του…άραγε για πόσους ανθρώπους μπορείς να το πεις αυτό;

Τι ζητούν σήμερα οι άνθρωποι για να δώσουν λίγη …έστω ένα μικρό κομματάκι από την καρδιά τους;

Πόσοι άνθρωποι μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις τόσο σπάνιος, όσο αυτά τα υπέροχα τετράποδα…και επιπλέον…ότι είσαι ξεχωριστός και μοναδικός;

Max...Marley ...σας ευχαριστώ..!

Λίγα επιπλέον στοιχεία για την ταινία:

Director:David Frankel
Writers (WGA):Scott Frank (screenplay) and Don Roos (screenplay).
Produce: Gil Netter
Writer: John Grogan
Official Site: http://marleyandmemovie.com/
Distributor: 20th Century Fox
Πρεμιέρα: 5 March 2009 (Greece)
Tagline:Heel the love
Cast
• Owen Wilson ..... John Grogan
• Jennifer Aniston ..... Jenny Grogan
• Eric Dane ..... Sebastian Tunney
• Alan Arkin ..... Arnie Klein
• Haley Hudson ..... Debbie
• Haley Bennett ..... Lisa
• Kathleen Turner ..... Ms. Kornblut
• Nathan Gamble ..... Patrick Grogan (age 10)
• Bryce Robinson ..... Patrick Grogan (age 7)
• Dylan Henry ..... Patrick Grogan (age 3)
• Finley Jacobsen ..... Conor Grogan (age 8)
• Ben Hyland ..... Conor Grogan (age 5)
• Lucy Merriam ..... Colleen Grogan

Ο φίλος μου ο Μax

Γράφτηκε πριν από 11 ώρες · Σχολιάστε · Μου αρέσει!Δεν μου αρέσει

Μου αρέσει.

Γράψτε ένα σχόλιο...

Επισημάνατε άτομα σ' αυτή τη σημείωση

Πληκτρολογήστε ένα όνομα

Άτομα σε αυτή τη σημείωση

Κανένας