Μα ναι, ξανά σήμερα νιώθω στην αφή μου αυτή την οικεία πλέον σκόνη σκουριάς, να σμιλεύει τ΄ αποτυπώματα μου, καθώς ανεβαίνω τις μαρμάρινες σκάλες …. η σκουριά στο κτίριο της Σ.Κ.Υ.Π είναι διάχυτη παντού …στα κάγκελα, στις εσωτερικές σιδερένιες πόρτες…. στα λευκά μάρμαρα… κυλάει αθόρυβα μέσα στο χρόνο σαν ρυάκι…
Κάποτε ήταν ένα περίλαμπρο και τόσο φωτεινό κτίριο, επιβλητικό, με στεγασμένα όνειρα εκατοντάδων οικογενειών για ένα καλύτερο μέλλον… Η καθημερινότητα μας εδώ, αφήνει τ’ αποτυπώματα της πάνω στα σκουριασμένα σίδερα ….μια ισορροπία ανάμεσα στα πρέπει και τα θέλω …κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις !!!
Ξεκινήσαμε πριν δυο χρόνια με εκπαίδευση ενηλίκων … ήταν Χριστούγεννα του 2014 … Θα έλεγε κάποιος:
Μα τι άσχημος και παγερός χώρος εργασίας …. εδώ κανείς ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ ΚΑΛΑ και ΕΓΩ θέλω να περνάω ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ … εδώ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΜΟΡΦΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ …
Όμως η άλλη άποψη, η δική μας λέει ότι:
Οι ομορφότερες εικόνες της ζωής μας είναι δίκαιο να μοιράζονται με ανθρώπους που τις αξίζουν…. και εδώ αυτό το κτίριο έχει πνοή και ομορφιά ….έχει ανθρώπους που αξίζουν και παλεύουν …..ενώ απωθεί όσους δεν το νιώθουν….
Όλοι κρίνονται στο τέλος για τις θέσεις και τη συμπεριφορά τους ….
Και να οι φοιτητές μας, σημερινοί συνάδελφοι με το δίπλωμα τους και όλοι με θέσεις εργασίας κατοχυρωμένες ….
Άξιζε όλη αυτή η προσπάθεια ;
Εάν μας αφορά η αξία των ανθρώπων και όχι η πλαστή εικόνα τους, τότε ΝΑΙ άξιζε …..
Η αξία όλων αυτών, που αγωνίζονται για να βελτιώσουν τα επαγγελματικά, αλλά και ψυχικά τους προσόντα …να γίνουν πιο δυνατοί και να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια και εντιμότητα, με τη δική τους ατομική επίπονη προσπάθεια και όχι βασιζόμενοι στις περιουσίες και τον κάματο των γονιών τους …
Η Δήμητρα, ο Βασίλης, ο Γιάννης, η Σβετλάνα, ο Νικόλας, ο Δημήτρης, η Ντοράτα κ.α προσπάθησαν και το πάλεψαν αυτή τη διετία …το πάλεψαν πολύ σκληρά …..χωρίς τα ήπια μέτρα και σταθμά μιας εύρωστης οικονομικής, προσωπικής ή επαγγελματικής σταθερότητας …
Αρκετοί απ’ αυτούς μετά το νυχτοκάματο με μια κούπα καφέ περίμεναν απ’ το πρωί στα σκαλιά - απευθείας απ’ τη δουλειά - για να μην χάσουν τα μαθήματα τους…
Δεν είχαν ούτε αυτοί, αλλά ούτε και εμείς πια άλλο χρόνο για να σκεφτούμε τα άσχημα αυτού του κόσμου, τις «λιποψυχίες» κάποιων και τις συκοφαντίες τους ….όπως ακριβώς συμβαίνει και στην κοινωνική μας ζωή…..
Λάθη έγιναν; ΝΑΙ, γιατί τα λάθη είναι ανθρώπινες αδυναμίες και πολλά έχουμε κάνει ή θα κάνουμε, όμως και η επανόρθωση…. η «συγγνώμη» για όσους μπορούν να την εκφράσουν… είναι η πιο μεγάλη ΔΥΝΑΜΗ σε αυτή τη ζωή….
Τελικά σε ένα κτίριο που η σκουριά αφήνει τα αποτυπώματα της διαβρώνοντας τόσο μεθοδικά καθετί στο πέρασμα της, εκτός απ’ τη συνείδηση μας … δυο χρόνια μετά διαπιστώνεις ότι:
• Οι πιο πληγωμένοι άνθρωποι είναι αυτοί με το πιο υπέροχο χαμόγελο.
• Οι πιο αξιοπρεπείς είναι εκείνοι που κρύβουν έντεχνα τα δάκρυα τους στο πιο λαμπερό τους βλέμμα, όταν σε κοιτάζουν.
• Οι πιο ευτυχισμένοι αυτοί που ανακάλυψαν τον εαυτό τους, μόνοι τους και όχι μέσω «των άλλων σοφών συμβουλατόρων»…
• Και οι καλύτεροι άνθρωποι είναι αυτοί που μπορούν να αποχωρούν αξιοπρεπώς και όχι σαν τους κλέφτες μέσα στη νύχτα, από εκεί που πιστεύουν ότι «περισσεύουν» ή «αδικούνται»….
Χρειάζεται στ’ αλήθεια να ψάχνεις «δήθεν» αιτίες και αφορμές για ν΄ «αδειάζεις» τόσο φτηνά τις ανθρώπινές συναλλαγές σου;
Χρειάζεται να λυπάσαι για τις λάθος επιλογές ;
ΟΧΙ
Οι υπέροχοι αυτοί άνθρωποι στη Σ.Κ.Υ.Π μπόρεσαν και χρωμάτισαν τον πίνακα της ζωής τους με τόσο έντονα και φωτεινά χρώματα, που ζέσταναν ακόμα και τις δικές μας ζωές μέσα στο παγωμένο κτίριο…..
Εδώ όμως διαβάζουμε το νόημα πίσω από τις λέξεις…. Κοιτάζουμε πίσω από τα βλέμματα, ανθρώπων ….
Μάθαμε ν΄ ακούμε πίσω από φραγμένες σιωπές …...
Για εμάς τους μεγαλύτερους, νιώθουμε η ζωή μας να είναι ένα όμορφο και σύντομο ταξίδι με μια υπέροχη θέα πλημυρισμένη από άπλετο φως ….και σήμερα στις 02.03.2017 μας δόθηκε απλόχερα τόσο ζεστό φως και τόση μεγάλη χαρά !!!
Φτάνει να μπορείς ν’ ανοίγεις καθημερινά τα παράθυρα της ψυχής σου και ν’ αντικρύζεις τον κόσμο με ζεστασιά και αγάπη …
Γιατί η αγάπη πρέπει να προσφέρεται σαν δώρο, ακόμα και όταν οι άλλοι δεν την καταλαβαίνουν, δεν την αναγνωρίζουν και δεν την εκτιμούν….
«Περαστικοί οι άνθρωποι από τη ζωή μας κι εσύ ψάχνεις να τους μετρήσεις βρε παιδάκι μου», μου έλεγε μια λαμπερή γερόντισσα φίλη μου πριν δεκαπέντε χρόνια σ΄ ένα κυκλαδονήσι …… και γελάγαμε παρέα ..… φέτος που ξαναπήγα στο νησί, την έψαξα την αρχοντογυναίκα αυτή …. μα δεν την βρήκα … δεν την «μέτρησα» ….
Όλοι εσείς εκεί λοιπόν, που «μετράτε» ατελείωτες φωτογραφίες και check-in (ως λαμπεροί πολυευτυχισμένοι celebrities της μιας βραδιάς) στα εστιατόρια, επιδεικνύοντας τα τόσα πολλά απλωμένα πιάτα φαγητά μπροστά σας, σαν αυτοσκοπό και μοναδική καταξίωση της ύπαρξης σας, να ξέρετε ότι οι πιο λαμπεροί άνθρωποι είναι μόνο αυτοί, που μπορούν να χαμογελούν με την καλοσύνη τους και να φωτίζουν τις ζωές σας…
Να αγκαλιάζουν με τη ζεστασιά της ψυχής τους την απογοήτευση σας… Να χαϊδεύουν με το βλέμμα τους τις πληγές σας…. Να φωτίζουν τη θλίψη σας με το χαμόγελο τους. Αυτοί μπορούν να μεταδίδουν το φώς στα πιο σκοτεινά δωμάτια της ανασφάλειας σας…
Μπορούν και ξεπλένουν αγγίζοντας σας, τη βροχή από τα δακρυσμένα μάτια σας….
Σιωπηλοί και αθόρυβοι, σας συντροφεύουν στις σκοτεινές ώρες της μοναξιάς σας ή του «μακάριου» ύπνου σας, με την αύρα τους …με τη σιωπή τους όποτε και όπου χρειαστεί…. .
Η εσωτερική τους ομορφιά ορίζεται πάντα σε αυτά τα περήφανα, λαμπερά μάτια τους...
Η στάση και συμπεριφορά τους στην αστική ζούγκλα, φέρνει στην επιφάνεια τα ανεξάντλητα αποθέματα ανθρωπιάς τους….
Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να διαλέγουμε ποιοι θα χαθούν από την ζωή μας και ποιοι αξίζει να παραμείνουν….
Να ξέρετε εσείς - και γιατί όχι κι εμείς - οι τόσο τρισευτυχισμένοι και αναπαυμένοι μέσα στις ατελείωτες selfies και τη διαδικτυακή μονόπλευρη κουλτούρα, ότι:
….οι πιο λαμπεροί άνθρωποι στη ζωή σας είναι αυτοί που μπορούν να φωτίζουν για πάντα τα σκοτάδια σας, χωρίς μεζούρες και χωρίς ανταλλάγματα…. και αυτό για ένα και μοναδικό λόγο: ….γιατί ο δικός τους ήλιος δε δύει ποτέ…..!!!
Καλή τύχη ...
Δ.Α
Αναρτήσεις
