Η τιμή του πανεπιστημιακού ασύλου

Ο Καντ είχε πει: Πάνω μου ο έναστρος ουρανός και μέσα μου ο ηθικός νόμος ….. Χρειαζόμαστε δηλαδή καλώς ή κακώς για την ατομική μας εξέλιξη και παραπέρα για την κοινωνική μας οργάνωση έναν ηθικό νόμο.

Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες ενός ειδικού θεάτρου που βασιλεύει και εκτός, αλλά και εντός του πανεπιστημιακού χώρου. Φθορές δημόσιας πανεπιστημιακής περιουσίας λαμβάνουν χώρα σε εκθετική μορφή. Τα γεγονότα αυτά γίνονται αντικείμενο συζητήσεων και από ξένους, καθ’ ότι στα τα πανεπιστήμιά μας πια δεν σπουδάζουν μόνο Έλληνες μυημένοι στην εδώδιμη πραγματικότητα, αλλά και αλλοδαποί, από χώρες πρώην σοβιετικού μπλοκ, βαλκανικές, αφρικανικές και ασιατικές και αυτό είναι κατά τη γνώμη του γράφοντος πολύ σωστό.

Εκδηλώσεις ψυχαγωγικές διοργανώνονται μέσα στο πανεπιστήμιο και κατά ορισμένους κύκλους συνοδεύονται από εκτεταμένες ζημιές, ο ακαδημαϊκός χώρος γίνεται άσυλο καταστροφών, σε μια κινδυνολογία άνευ προηγουμένου.

Γνωστά «παπαγαλάκια» μιλούν ακατάπαυστα για παραβάτες ενήλικους ή ανηλίκους «αγνώστου προέλευσης». Αλλά και έξω από τον πανεπιστημιακό χώρο το «σπορ» της εικονογράφησης των πανεπιστημιακών τοίχων συνεχίζεται, έτσι για λόγους προσωπικής εκφραστικής, κατά ορισμένους πάλι κύκλους. Σωστό ή λάθος; Θα δούμε παρακάτω…

Θα ήθελα να καταθέσω, ως δάσκαλος-παιδαγωγός, ότι η φράση:

 
Πανεπιστημιακό Άσυλο και Ελεύθερη Διακίνηση Ιδεών, από τα φοιτητικά μου χρόνια με προβλημάτιζε, μου προξενούσε ένα δέος….

Για μένα οι φοιτητές μας είναι το παν, είναι δηλαδή η ελπίδα μας για μια υγιή, δημοκρατική κοινωνία και φυσικά δεν έχω διαπιστώσει έως σήμερα να προτιμούν αποκλειστικά τα brand names ψώνια, τον espresso freddo ή το facebook από την ουσία και τους σκοπούς της φοιτητικής τους ιδιότητας.

Ερώτηση: Το Δημόσιο ζημιώνεται με την ελευθερία ιδεών και την παρουσία επιφανών ομιλητών σε συνέδρια, όπως αυτό της Παρασκευής 15 και Σάββατου 16 Οκτωβρίου 2010, με θέμα «Ανατροπή του μνημονίου - Αριστερή εναλλακτική λύση και σοσιαλιστική προοπτική» και συμμετοχή μαρξιστών οικονομολόγων και θεωρητικών από την Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική με παράλληλη οργάνωση καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, που οργανώθηκε στο αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα με μεγάλη επιτυχία;

Απάντηση: Νομίζω πως όχι…το αντίθετο …έχει να ωφεληθεί πολλά και πολλαπλά !!!!!

Ποιο το ζητούμενο λοιπόν για τους νέους ανθρώπους, που η αδιαφορία της Πολιτείας τους οδηγεί στην ανεργία, στην απογοήτευση και στην εξωτερική μετανάστευση, ενώ εγκλωβίζει το πανεπιστήμιο σταδιακά και πολύ επιδέξια……

Αφουγκράζομαι: Η πανεπιστημιακή μας κοινότητα δεν είναι αμήχανη(όπως ορισμένοι θα ήθελαν), επειδή οι ευαίσθητες ηλικίες των φοιτητών μας, των παιδιών μας, δεν της επιτρέπει από τον ηθικό νόμο να δράσει αστυνομοκρατικά και τρομοκρατικά εναντίον τους…..

Η τιμωρία και κατά συνέπεια ο μόνιμος φόβος της τιμωρίας των νέων μας πιστεύετε πως θ’ αποδειχτεί σωτήρια για την κοινωνική μας ευταξία και ειρήνη και φυσικά την πανεπιστημιακή – ερευνητική πρόοδο; Φαντάζομαι πως όχι, διότι το δημοκρατικό κράτος και οι προοδευτικοί πνευματικοί άνθρωποι θέλουν την κοινωνική ομαλότητα, θέλουν δημοκρατικούς κανόνες και αρχές, οι οποιες όμως δεν αφήνονται σε εξωκοινοβουλευτικές μειονότητες "κατά το δοκούν".

Νομοταγής πολίτης είναι αυτός που υπακούει σε κανόνες και δεν είναι αυτός ο τρομοκρατημένος πολίτης που το κεφάλι του βρίσκεται στην γκιλοτίνα της ποινής και της σύλληψης από υπερ-ζηλωτές της «νομιμότητας».

Οι καθηγητές – διδάσκοντες οφείλουν και αυτό έχουν δείξει μέχρι σήμερα, ότι το πανεπιστημιακό άσυλο μπορούν να το υπερασπίζονται….
Τιμωρία όμως τι μπορεί να σημαίνει:
• ράπισμα στην αντίσταση,
• εξαρτώμενη νουθεσία,
• συστηματική επιτήρηση τύπου εμετικής αθλιότητας Big Brother,
• κίνητρα για δημιουργία διαπιστευμένων καταδοτών(βλ. φον Δημητράκης στο έργο του Δ. Ψαθά) και όχι συναδέλφων σε νέους, που τους κληρονομήσαμε μόνιμα ψεύδη και αβάστακτα χρέη;

Τουλάχιστον για μένα είναι θέμα τιμής και όχι τιμωρίας να σταθώ πλάι στα παιδιά μας ελληνόπουλα ή αλλοδαπά, δεν έχει καμιά απολύτως σημασία η καταγωγή …είναι όλα τους παιδιά μας …. παιδιά της ελληνικής κοινωνίας και οφείλουμε να τα στηρίξουμε στα βήματα τους και όχι να τα διαλύσουμε αποχαυνώνοντας τα με μια παθητική μαθησιακή νουθεσία, σκοτώντας(με την τιμωρία) τα όνειρα τους …!!!

Δηλαδή τα ερεθίσματα της κοινωνίας, η τροφή για τη σκέψη τους που πάνε; περίπατο μάλλον …!!!!


Μαθήματα δημοκρατίας ας παραδώσουν ορισμένοι κύκλοι αλλού, την στιγμή που στον "οίκο των εργατών" ,ναι αυτό τον καλά επιτηρούμενο με κάμερες, μάντρες  και φυλάκια ασφαλείας είναι πρόθυμοι  κάθε στιγμή να καταδώσουν και να σπιλώσουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας και συνείδησης  με κοντάρια και συμπλοκές …..!!!

 Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι κεκτημένο (με αγώνες και πολύ αίμα) και έχει πέρα από συμβολικό και ουσιαστικό ρόλο....δεν ανήκει σε αναιμικές μειονότητες που το ευτελίζουν, το σπιλώνουν και το διαπομπεύουν .

Το πανεπιστημιακό άσυλο σίγουρα δεν πρέπει να καταργηθεί,  αλλά πρέπει να δοθεί άμεση λύση με διαδικτυακές διαπομπεύσεις καθηγητών, με συνεχή θύματα προπηλακισμών & ξυλοδαρμών, με την διακοπή των διδακτικών και ερευνητικών δραστηριοτήτων με την αιτιολογια: ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ και ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ, με την διάπραξη εγκλημάτων κοινού ποινικού δικαίου, που βρίσκουν ασφάλεια στην πανεπιστημιακή ασυλία...

Σε αυτό θα πω ΝΑΙ  στην πανεπιστημιακή επιτήρηση και διασφάλιση του αγαθού της Δημόσιας Παιδείας, της Δημόσιας Περιουσίας και της τήρησης των Δημοκρατικών Θεσμών.



* Ο Διονύσης Αναστασόπουλος διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, τμήμα Μέσων, Επικοινωνίας & Πολιτισμού στα μαθήματα: Δημιουργική Γραφή και Ιστορία του Πολιτισμού.

Περί γραφής....

Η δυνατότητα ή η δυναμική της γραφής, εκφράζει δεσμούς του συγγραφέα ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, τη φύση και τα πλάσματα της..Άλλοτε είναι φαντασιακή, άλλοτε πραγματική και σαν αποτέλεσμα μυθιστορηματική !!!

Ένα το αποτέλεσμα: μια σχέση που δεν εγκαταλείπει(τον δημιουργό της) ποτέ...!

Η γραφή της ψυχής αναδεικνύεται σε κάθε σημαντική στιγμή μοναξιάς και περισυλλογής για ορισμένους.....εκκοσμίκευσης και πληθώρας κοινωνικών συναναστροφών για άλλους...

Πολλές φορές η γραφή είναι σαν ένα μεγάλο κολάζ, μέσα στο οποίο έχουν τοποθετηθεί τα πορτραίτα πανέμορφων τοπίων, προσώπων, ζώων πλαισιωμένων από τις εντυπώσεις του συγγραφέα ....ωμές μαρτυρίες για τον βιωματικό κόσμο που αναπλάθει ...!

Κάποιοι θα έλεγαν, ποιός χαρακτηρίζεται ως συγγραφέας; ο "λαϊκός", δηλαδή αυτός που "πουλάει" ή ο άλλος, ο "λόγιος" που δεν "πουλάει";

Ιδού η Ρόδος ..ιδού και το πήδημα !!!

Η πρώτη σκέψη είναι η αρχή του ταξιδιού....της απελευθέρωσης (διότι κάθε ταξίδι αποτελεί και μια απ-ελευθέρωση..)και τότε ...αλλάζουν τα πράγματα:

Οι χαρακτήρες ζωντανεύουν και θέλουν να κάνουν του "κεφαλιού τους"...Εσύ πρέπει να τους ακολουθήσεις ...να τους ανακαλύψεις, όταν αρχίζουν να χάνονται και να σε οδηγήσουν μέσα από ανεπίστροφες διαδρομές στο τέλος του ταξιδιού !!!

Μεγάλη ακρίβεια στη δομή και στην υπόθεση ; Μμμμ δεν θα το θεωρούσα σαν αναγκαίο πάντα !!!

Αγάπη υπάρχει στη γραφή; Φυσικά ναι...!!! παντού και πάντοτε, ένα ισχυρό, μοναδικό συναίσθημα που δεν δένει μόνο εμάς, αλλά και καθετί πάνω στον πλανήτη!!!

Βαθύ υποβρύχιο κυνήγι στα γκρέμια....

Πάντα υπάρχει το ένστικτο αυτοσυντήρησης ή επιβίωσης θα έλεγε κάποιος καλύτερα...είναι αυτό που μας κάνει ν' ανατριχιάζουμε μπροστά στα γκρέμια ...μπροστά στο χάος πραγματικό και φανταστικό, που χάσκει λίγα εκατοστά μπροστά μας ...

Καλά όλα αυτά στην στεριά...εκεί που τα πόδια πατούν σταθερά ...ο υπολογισμός των αποστάσεων με τα μάτια είναι ακριβής και οι αναπνοές απεριόριστες....στο βυθό όμως;
τι μπορεί να σημαίνει βυθίζομαι……πλανάρω στη δική μας ορολογία, στα γκρέμια....κατρακυλώ μαζί με τα μικρόψαρα και αναζητώ......με τα μάτια τον ακαθόριστο μεγάλο όγκο που πλησιάζει ..... προσπαθώ να ξεδιαλύνω το σχήμα του κυρίως με το ένστικτο...μοναδικό και αρχέγονο ...φυτευμένο μέσα στο DNA των κυνηγών και αναμιγμένο με εμπειρίες...φήμες ……αναμνήσεις ....όνειρα !!!!!

Περιμένοντας το μεγάλο αρπακτικό ...τη συνάντηση μαζί του ...!!! ποιος θα αιφνιδιάσει ποιόν.....ποιος θα νικήσει ποιόν ; ο υποβρύχιος κυνηγός με την ανάσα των ελάχιστων λεπτών ή δευτερολέπτων.....την αιωρούμενη υποξία .....το δυνατό χτύπο της καρδιάς του, που ηχεί στα μαύρα νερά τα κρυμμένα από τον ήλιο και απέναντι του ο μεγάλος αεικίνητος θηρευτής των μπλε να ξεπροβάλει...αγέρωχος μέσα στο φυσικό του χώρο, έτοιμος ν' αρπάξει οτιδήποτε ανήκει στην τροφική του αλυσίδα και ν' απομακρυνθεί ακαριαία απέναντι σε ότι νιώσει απειλή….

Ένα το ζητούμενο και ένα το κρατούμενο: ¨Όνειρα ...μόνο όνειρα...βαθιά μπλε όνειρα....σε βυθίζουν στο σκοτάδι της αβύσσου και σε σηκώνουν στο "παρά ένα" στο φως της επιφάνειας !!!! Ένας αέναος αγώνας πάλης μέσα στο μπλε....στιγμές που δεν υπάρχει τίποτε άλλο να νιώσεις...ν' ακούσεις ...να σκεφτείς...δεν υπάρχει εδώ πόνος, λύπη, χαρά, ευτυχία …..τίποτε από όλα αυτά …….απλά κυριαρχεί η δυνατή μάχη ....!!!

Ένας επικός ύμνος στο θαλασσινό ταξίδι.... στην περιπέτεια και φυσικά στο "vivere pericolosamente" !!!

Ορέστης vs yellowfin tuna .....

Ορέστης vs yellowfin tuna .....
Μα θα μπορούσε ποτέ να γίνει μια τέτοια σύγκριση;


Μια ανατροπή πολιτική, κοινωνική και κύρια αντισυμβατική, εκφράζει ο Ορέστης του Ευριπίδη, που παίχτηκε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου(30-31.07.2010) και δυστυχώς έχασα την πειστική ερμηνεία του θιάσου του Εθνικού Θεάτρου…..αντίπαλος του ένα υπέροχο πλάσμα του βαθύ γαλάζιου, το οποίο "κράτησε" τον γράφοντα σε μια χρονική αναμέτρηση "αντισυμβατική" πέρα απ' τα διάμεσα όρια....

Θα τολμούσα να διατυπώσω, ότι όπως ο Ευριπίδης ανασύρει το μύθο πιο κοντά στα ανθρώπινα μέτρα έτσι και ο yellowfin tuna ανασύρει το ερωτηματικό στον θύτη του για μια μάχη κάθε άλλο παρά άνιση, αλλά ίσως ά-δικη…... Με τον ίδιο τρόπο που η τραγωδία - το έργο καλύτερα - συνεχίζεται με «συγκρούσεις, ανατροπές, απολογίες και έντονο πολιτικό προβληματισμό», ο υγρός κόσμος μεθάει με αδρεναλίνη στην κυριολεκτική μάχη επιβίωσης τον υποβρύχιο κυνηγό …στη μοναδικά άγρια κτητική σχέση θηρευτή-θηράματος, με μια συχνότατη αντιστροφή ρόλων σ' έναν κόσμο, που καθορίζεται από παράγοντες (κατά κύριο λόγο) μέσα από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους!!!

Αυτή ίσως είναι και η διαφορά με το έργο του Ευριπίδη….!!!

Δυο έργα (Ορέστης vs yellowfin tuna) καλοκαιρινής μάχης επιβίωσης και φυγής… πλησιάζοντας το πρώτο κυνηγημένος από μια αστική καθημερινότητα(ανώφελη πολλές φορές) στο καταφύγιο της μαγικής σκηνής του Αρχαίου Θεάτρου και κατά προέκταση πέρα απ’ τα φυσικά της όρια σ’ ένα εκλεκτικό αισθησιασμό με τα «Φοίβου δ’ αιτιάσθε θέσφατα» και το δεύτερο ξανα-βαπτισμένος στη λεκιασμένη σκηνή από το πορφυρό αίμα… βουτηγμένος στο βαθύ γαλάζιο του αγαπημένου μου κόλπου της Επιδαύρου….

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ: ΕΝΑΣ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ & ΗΘΟΥΣ.

Πολλοί θα ευχηθούν για το φετεινό Πάσχα: υγεία, ευτυχία, λεφτά, δουλειές, καλοκαιρία να πάμε στη Μύκονο, να ψηθεί καλά το αρνί και να πετύχει η βαφή των αυγών και πολλά άλλα όμορφα και λιγότερο όμορφα…।

Θα ήταν πραγματικά δύσκολο το να ευχηθώ κάτι αντίστοιχο, όπως θα ήταν εξίσου δύσκολο το να μην ευχηθώ κάτι αυτές τις μέρες…

Όμως, έχοντας μπροστά μου τις επιστολές του Κώστα Περρίκου[1], συλλογιέμαι πόσοι απ' τους αναμορφωτές της σημερινής Ενωμένης Ευρώπης, πόσοι απ' αυτούς που κινούν τα ορατά και αόρατα νήματά της θα είχαν την ψυχή να μιλήσουν με το λόγο του, τη στιγμή που τους σημάδευαν 6 γερμανικά τυφέκια στον χώρο εκτελέσεων της Καισαριανής;

Η κυρία Angela Merkel θα μπορούσε ίσως;

Ένας Έλληνας αξιωματικός, όμως στις 4.02.1943 διακόσμησε με το αίμα του τον δρόμο στον οποίο σήμερα θα έπρεπε να πορεύονται…... Όπως και αν πορεύονται... Όπως ελπίζει όλη η ανθρωπότητα ότι θα πρέπει να τον πορευτούν σήμερα……….

Τα λόγια μου φτωχαίνουν και η γλώσσα δεν βρίσκει τις κατάλληλες λέξεις να εμβαθύνει τα απλά - για πολλούς - νοήματα που περιέχονται μέσα στις επιστολές του Κ।Π.

............................................................................................

ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΒΕΡΩΦ. 23.11943 (το πρώτο γράμμα προς τα τρία ανήλικα παιδιά του:

«Ο θεός θέλησε να μεγαλώσετε δίχως πατέρα. Σύμφωνα με την απόφαση του Στρατοδικείου, ο πατέρας σας υπήρξε ένας εξαιρετικά επικίνδυνος εγκληματίας ένας απαίσιος τρομοκράτης, αυτό όμως δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Ο πατέρας σας είχε άλλες επιδιώξεις. Επίστευε σε υψηλά ανθρωπιστικά ιδεώδη. Η σκέψη του ξεπερνούσε τα στενά όρια της πατρίδας μας. Εκείνο κυρίως που τον χαρακτήριζε ήταν η αγάπη του προς όλους τους ανθρώπους δίχως εξαίρεση.

Βρέθηκε όμως στην δίνη ενός πολέμου και πιστεύοντας στα ιδανικά του ενόμισε πως θα μπορούσε να συμβάλει ακόμη και όταν ο πόλεμος βρισκόταν στο ζενίθ του στην προπαρασκευή του κόσμου για την πραγματοποίηση της Διεθνούς Συνεργασίας που αποτελεί προϋπόθεση της Ειρήνης και ευημερίας ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Ο πατέρας σας έπεσε για την λευτεριά της Πατρίδας μας. Έφυγε από τον κόσμο με την ικανοποίηση πως αν δεν έκανε το χρέος του όσο έπρεπε, πάντως το έκανε όσο μπορούσε. Το χρέος αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Αν ζούσε, θα εξακολουθούσε τις προσπάθειές του και κατά την περίοδο της Ειρήνης.

Δουλέψτε για να σταματήσουν οι πόλεμοι, να ευημερήσουν οι άνθρωποι, να ΕΝΩΘΟΥΝ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, να ειρηνεύσει και να ευτυχήσει ο κόσμος.

Δουλέψτε για να καταργηθούν οι τεχνητοί φραγμοί που παρεμποδίζουν και σε άπειρες περιπτώσεις ματαιώνουν την πρόοδο των αξίων.

Δουλέψτε για την επικράτηση της Δημοκρατίας.

Αφιερώστε την ζωή σας στην Ελλάδα και την ανθρωπότητα.

Η θέλησις, η υπομονή, η εγκαρτέρηση, ο αλτρουϊσμός, η φιλοπατρία, το θάρρος, η αυτοθυσία, η αξιοπρέπεια και η σεμνή περηφάνια αποτελούσαν ολόκληρη την περιουσία μου και αυτά σας κληροδοτώ.

Φυλακές ΑΒΕΡΩΦ

Κελί 12

Κ. Περρίκος

.............................................................................

4/2/43 (Η τελευταία του επιστολή τα χαράματα, λίγο πριν την εκτέλεση του στο σκοπευτήριο Καισαριανής):

ώρα 5:20

Εγκαταλείπω τον κόσμο χωρίς μίση και κακίες. Αγωνίσθηκα για την πατρίδα μου. Για την δικιά τους πατρίδα αγωνίζονται κι εκείνοι οι οποίοι με καταδίκασαν. Θα ήθελα το αίμα μου να μην μας χωρίσει αλλά να μας ενώσει στο μέλλον με τους σημερινούς αντιπάλους.

Κ। Περρίκος.

.....................................................................................................................................

Σύμφωνα με τα παραπάνω ο Κ.Π νόμιζε πως θα μπορούσε να συμβάλει στην προπαρασκευή του κόσμου για την πραγματοποίηση της διεθνούς συνεργασίας, που αποτελεί προϋπόθεση της ειρήνης και της ευημερίας ολόκληρης της ανθρωπότητας……

Πράγματι, ο ήρωας της αντίστασης ενάντια στο ναζισμό και το φασισμό, για την οποία θυσίασε τη ζωή του, είχε το ψυχικό σθένος και την ωριμότητα, να διακηρύξει την πίστη του στο όραμα της Eνωμένης Eυρώπης, λίγο πριν την εκτέλεσή του.

Ο σταυρός του Γολγοθά αποτέλεσε και αποτελεί έως σήμερα ένα συμβολισμό πορείας αγώνων και κυρίως ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ & ΗΘΟΥΣ σε όσους ξεχνούν ή σκέπτονται να ξεχάσουν.!!!!

Εξάλλου η σεμνότητα των μεγάλων πράξεων αναδεικνύει τη δυναμική να μην παρουσιάζεται ούτε σαν δόγμα επί άμβωνος, ούτε σαν συνταγή λύτρωσης οριοθετημένων πανηγυρικών....... όμως μπορεί να σημαίνει την καταξίωση μιας άλλης κλίμακας συλλογισμών, που μπορούν να ξεφεύγουν από τη βία και την αναλήθεια…και ο καθένας μας τότε μπορεί να σταθεί ευθαρσώς απέναντι σ’ αυτή και να ορίσει κατά πόσο «μετράει» στη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ……

1] Μία από τις κορυφαίες αντιστασιακές πράξεις κατά των Γερμανών κατακτητών και των Ελλήνων συνεργατών τους ήταν η πολύνεκρη ανατίναξη του κτιρίου της ναζιστικής «Εθνικής Σοσιαλιστικής Πατριωτικής Οργάνωσης» (ΕΣΠΟ) στη γωνία των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος. Το εγχείρημα έφερε σε πέρας στις 20.09.1942 μια ομάδα αποφασισμένων ανδρών και γυναικών της αντιστασιακής οργάνωσης «Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων» (ΠΕΑΝ).

29 μέλη της ΕΣΠΟ και 48 Γερμανοί στρατιωτικοί έχασαν τη ζωή τους. Ο αρχηγός της ΕΣΠΟ Σπύρος Στεροδήμος ανασύρθηκε βαρύτατα τραυματισμένος και εξέπνευσε λίγες μέρες αργότερα. Η ναζιστική οργάνωση, μετά το πλήγμα, διαλύθηκε και μαζί η φιλοδοξία για ένα σχηματισμό ελλήνων εθελοντών waffen ss.

Σχεδόν αμέσως, η Γκεστάπο εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό για τη σύλληψη των δραστών της βομβιστικής επίθεσης. Χρειάστηκαν τη συνδρομή ενός προδότη υπαξιωματικού της Χωροφυλακής, του Πολύκαρπου Νταλιάνη, για να εξαρθρώσουν στις 11.11.1942 τον επιχειρησιακό πυρήνα της ΠΕΑΝ. Περρίκος, Μπίμπα, Μυτιληναίος και Γαλάτης συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στα ανακριτικά γραφεία της Γκεστάπο στον Πειραιά. Παρότι υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια, δεν λύγισαν και δεν μίλησαν.. Η Ιουλία Μπίμπα μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία και καρατομήθηκε δια πελέκεως. Ο προδότης Νταλιάνης σκοτώθηκε αργότερα από αντιστασιακούς.

Η είδηση της ανατίναξης του κτιρίου της ΕΣΠΟ πέρασε γρήγορα τα σύνορα της Ελλάδας. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί Λονδίνου και Μόσχας μίλησαν με ενθουσιασμό για το εγχείρημα, χαρακτηρίζοντάς το ως το μεγαλύτερο σαμποτάζ στην τότε κατεχόμενη Ευρώπη.

Ο Κ. Περρίκος στην απολογία του αναλαμβάνει την ευθύνη για όλα, σε μια υπέρτατη χειρονομία αυτοθυσίας και απαράμιλλου ηρωισμού(μαρτυρία Ιωάννας Τσάτσου). Απολογείται λέγοντας: «Είμαι Έλληνας Αξιωματικός. Υπερηφανεύομαι για το χτύπημα που σας έδωσα. Το έκανα με την ιδέα πως έπρεπε να το κάνω χάριν της πατρίδας μου. Για το μεγαλείο της, δίνω την ζωή μου». Όταν ο Γενικός Επιθεωρητής του Γερμανικού Στρατοδικείου ήλθε μαζί με άλλους αξιωματικούς να τον παραλάβουν από το κελί του στις 5:20 το πρωί για να τον οδηγήσουν στο θάνατο και την αθανασία, η νυχτερινή σιωπή των φυλακών Αβέρωφ σχίσθηκε από την κραυγή του ήρωα προς τους συγκρατουμένους του: «Παιδιά με παίρνουν για εκτέλεση. Κουράγιο! Γρήγορα έρχεται η Νίκη και η Λευτεριά! Ζήτω η Ελλάς!». Όταν λίγες ώρες αργότερα ο συνήγορος του Περρίκου επεσκέφθη τον Επιθεωρητή Λάγκε, ηλικιωμένο εξ επαγγέλματος υπάλληλο των Γερμανικών Στρατοδικείων, για να τον ρωτήσει σχετικώς με την τύχη του θανατοποινίτη, ο Γερμανός αυτός δεν μπορούσε να κρύψει την συγκίνησή του για το θέαμα, στο οποίο είχε παραστεί. «Er Starb den heldemtot» («απέθανεν ως ήρωας» ), είπε. Η εκτέλεση του Περρίκου ανακοινώθηκε ως κάτωθι από τις εφημερίδες των Αθηνών.

«Δι αποφάσεως του παρά τω Στρατιωτικώ Διοικητή Νοτίου Ελλάδος Στρατοδικείου υπό ημερομηνίαν 31.12.1942, ο Κων/νος Περρίκος, αξιωματικός της Αεροπορίας, γεννηθείς εν Χίω την 23.4.1905 κατεδικάσθη μεταξύ άλλων λόγω απαγορευμένης οπλοφορίας και κατοχής εκρηκτικών υλών, ως και λόγω συντάξεως και διαδόσεως προπαγανδιστικών εντύπων, εις θάνατον και 15ετή ειρκτήν. Ο καταδικασθείς ήτο είς εκ των ενόχων της δυναμιτιστικής αποπείρας της οδού Πατησίων, ως οργανωτής δε κόμματος εχθρικού προς τον Άξονα, προέτρεψεν εις απεργίας και εκδηλώσεις εναντίον των Γερμανών. Η απόφασις εξετελέσθη την 4.2.43 διά τυφεκισμού». Η ληξιαρχική πράξη θανάτου υπ΄αρ. 444/2/43 αναφέρει ότι ο Κ. Περρίκος, αξιωματικός της Αεροπορίας, εξετελέσθη την 4.2.1943 συνεπεία της από 31.12.1942 αποφάσεως του Γερμανικού Στρατοδικείου.

Ο Κ.Π, ως αξιωματικός την περίοδο Μεταξά συνελήφθη και φυλακίστηκε για τις ιδέες του. Στη δίκη που ακολούθησε, δικαιώθηκε και αθωώθηκε, αλλά η Αεροπορία τον απέταξε από τη δύναμη της, την 27.4.1935 σε ηλικία 30 ετών, με το βαθμό του Υποσμηναγού. Αν και η Πατρίδα τον πίκρανε, ο ίδιος δεν φάνηκε διόλου μικρόψυχος:

Στις 15.9.1938 με επιστολή αίτησης του προς τον τότε κυβερνήτης χώρας και τον Υπουργό Αεροπορίας, επειδή διέβλεπε να πλησιάζει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ζητεί: «εν όψει των επερχομένων διεθνών γεγονότων ζητώ να ανακτήσω το δικαίωμα να πολεμήσω υπέρ της Ελλάδος, δικαίωμα ούτινος εστερήθην, διότι ευτυχώς δεν είχον και δεν απέκτησα αλλοίαν περί του στρατιωτικού όρκου και των καθηκόντων μου αντίληψιν. Διά την ανάκτησιν του πολυτίμου τούτου δικαιώματος θα ήρκει ως κάλλιστα γνωρίζετε η έγγραφη μου εις τα στελέχη της εφεδρείας».

Με την κήρυξη του πολέμου την 28.10.1940 επανέρχεται απευθυνόμενος στο Υπουργείο Αεροπορίας Γραφ. Επιτελάρχου με την υπ αριθμό Πρωτοκόλλου 47470/30.10.1940 αίτησή του και ζητεί την ανάκληση του στην ενεργό υπηρεσία και γράφει: «Ως ήτο φυσικό την πρωΐαν της 28^ης Οκτωβρίου παρουσιάσθην αυθορμήτως εις το αρμόδιο Γραφείο του καθ υμάς Υπουργείου και παρεκάλεσα όπως μου επιτραπεί να εκπληρώσω το ύψιστον προς την πατρίδα καθήκον μου. Ατυχώς μου εδόθη αόριστος απάντησις. Μετ? αναμονήν δυο ημερών επανέρχομαι εγγράφως επί της αιτήσεώς μου ταύτης με την παράκλησην όπως γίνουν δεκταί αι υπηρεσίαι μου υφ οιανδήποτε ιδιότητα, νυν ότε και εις ξένους φιλέλληνας ενδέχεται να επιτραπή όπως αγωνισθούν υπέρ της Ελλάδος». Η αίτηση έγινε δεκτή την 23.11.1940

Περί "Τέχνης".

H "Τέχνη" κάθε ανθρώπου μπορεί να λειτουργήσει μόνο μέσω της αγάπης του γι' αυτή....
Και φυσικά μόνο εμείς μπορούμε να οικοδομήσουμε αυτή την μοναδική τέχνη, στο βαθμό που...την εμπιστευόμαστε....!

Με μια τέτοια πίστη λοιπόν είναι ανάγκη να βαδίσουμε, όχι τόσο έχοντας ως άλλοθι(πρώτα για τον εαυτό μας και ύστερα για τους άλλους) τη μοίρα όσο την πεποίθεσή, πως μπορούμε να προχωρήσουμε το δικό μας μοναδικό δρόμο, πως μπορούμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να πράξουμε αυτό που πρέπει..δηλαδή το σωστό...!

Με άλλα λόγια μπορούμε να παρέμβουμε στην τέχνη μας μόνο όταν είμαστε έτοιμοι ν' αναγνωρίσουμε ότι το διφορούμενο νεύμα είναι αυτό που μπορεί να μας αλλάξει από ερασιτέχνες σε αληθινούς "τεχνίτες"...!

Έρχεται λοιπόν η στιγμή του "θαύματος", δηλαδή η ανταπόκριση στο νεύμα, που σημαίνει την εξισορρόπηση των αντιθέτων, που σημαίνει την πραγμάτωση της μεταμόρφωσης... είναι με απλά λόγια η άνοδος, η ύψωση της τέχνης μας σε δημιουργία...ένα άκρατο συναίσθημα ..πηγή σοφίας, που έρχεται κατευθείαν από τα βάθη της ψυχής μας....

Ναι.. για μένα αυτό θα μπορούσε να οριστεί ως "Τέχνη"...μ' αυτό τον τρόπο θα μπορούσαμε να έχουμε αισθητή την παρουσία της πάνω και ανεξάρτητα απ' το χρόνο...!.




Generals roman ring - legions commander.
Roman Empire (31 BC - AD 476).

Η δύναμη των ονείρων...!!!

Ναι έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι ....να μουτζουρώσω ένα κομμάτι χαρτί με όνειρα, σκέψεις, επιθυμίες, απογοητεύσεις, λύπες και χαρές…


Εκτίθεσαι Διονύση με συμβουλεύουν συχνά οι φίλοι…τι κάθεσαι και γράφεις και ξενυχτάς …τι θα λένε για σένα αυτοί που τα διαβάζουν;

Μμμ… τι θα λένε για μένα οι άλλοι, έξυπνο το ερώτημα αλλά εδώ και πολλά – πολλά χρόνια το έχω ξεπεράσει....εξάλλου η πορεία του χρόνου είναι μια αλυσίδα αιτίων και αποτελεσμάτων, οπότε το να προσπαθείς ν’ αποκρύψεις μια δυνατή σκέψη ή επιθυμία είναι σαν παραδέχεσαι ότι ένας κρίκος της αλυσίδας αυτής έχει σπάσει…

Ο κρίκος δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την ελευθερία της ανθρώπινης βούλησης, άρα μοναδική και πολύτιμη για τον δεσμό της ζωής, επομένως μπορώ σε αυτή την όμορφη ζωή να δίνω…. ότι ονειρεύομαι ότι δίνω…!

Έζησα μια στιγμή ξεχωριστή, όταν στις διαδηλώσεις της περασμένης εβδομάδας βρέθηκα σταματημένος με τη μηχανή μου αμέσως μετά τις στήλες του Ολυμπίου Διός, στo φανάρι των οδών βασ. Αμαλίας & βασ. Όλγας.

Με ένα αναίτιο άγχος να προλάβω...τι άραγε; Υπακούοντας στον κόκκινο σηματοδότη ακούμπησα το πόδι στην άσφαλτο να στηρίξω την μηχανή, ανασήκωσα το κράνος για να δω καλύτερα και τότε μέσα από το πουθενά ένας απίστευτος ράστα τύπος με κοντομάνικο ξεπηδά σούζα στη μια ρόδα με το μαύρο ποδήλατο του, ακολουθεί συνοδευτικά στα πλάγια το τραμ χωρίς να χάσει την ισορροπία και την ψυχραιμία του, ενώ από το διπλανό αμάξι ξεχύνονταν οι στίχοι του Κιάμου: «ως τον ουρανό είναι λίγο ακόμα και τ’ αστέρια είναι κοντά….».

Ο τυπάς μπόρεσε και το έκανε…ξέφυγε απ’ όλα: από το πλήθος των σταματημένων αυτοκινήτων και μηχανών, από το βλέμμα του τροχονόμου, από τον κόκκινο σηματοδότη, από τις ράγες του τραμ…. ανέβηκε πολύ ψηλά σ’ ένα δικό του κόσμο…

Η σκέψη σπάνια ξεφεύγει από τα «πρέπει», ώστε να συλλάβει και ν’ αποδώσει τις αφηρημένες δομές και τα μοτίβα που αρκετοί δεν είναι σε θέση να διακρίνουν τη χρησιμότητά τους στη γκριζωπή ζωή της πρωινής Αθήνας.

Αναρωτήθηκα τελικά μέσα στις εικόνες που μου προσφέρει η μεγάλη πόλη, ποιος μπορεί να είναι ο νικητής και ποιος ο χαμένος στο αγώνα τερματισμού; το παιδί με το ράστα μαλλί, το ξεχαρβαλωμένο μαύρο ποδήλατο και το σακίδιο στον ώμο που προσπερνά την μανία της πόλης, τον κόκκινο σηματοδότη, περιπαίζει με τις πεταλιές του την προτεραιότητα του απειλητικού τραμ, κυριολεκτικά το περιφρονεί σαν ένα ανόητο & αδύναμο αντίπαλο, ενώ συνεχίζει άνετος μπροστά με τη δύναμη των ονείρων του....

Και μετά εμείς πιο πίσω ή καλύτερα «εγώ»: με τη βαριά γυαλιστερή μαύρη μηχανή, το κράνος, τα σκοτεινά γυαλιά, το προστατευτικό τζάκετ…ποιος είναι άραγε ο προορισμός μας στην πόλη και ποιος θα τερματίσει πρώτος;

Ποιος ζει πιο αληθινά τα όνειρα του; ποιος μπορεί ν’ αποτρέψει τα νέα αυτά παιδιά από το να κάνουν αληθινά όνειρα και να τα απολαμβάνουν;
Ποιος μπορεί ν’ αναλάβει το δικαίωμα να σκοτώσει τα όνειρα τους;

Να νιώσουμε εμείς οι «σταθεροποιημένοι οικονομικά» υπερηφάνεια για τους άνεργους νέους, γι’ αυτούς που καθημερινά βλέπουν τα όνειρα τους να λιγοστεύουν και να συνθλίβονται στις «ανάγκες» υπαρκτές και μη μιας υπερ-καταναλωτικής απεραντοσύνης;

Όμως…. να…. ίσως δεν πρέπει να μπούμε στο να κάνουμε το ίδιο λάθος που έκαναν στον παρελθόν όλοι όσοι θέλησαν να σκοτώσουν τα όνειρα και τα οράματα των πολλών και δυνατών, δηλαδή των νέων ανθρώπων.

Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι τα όνειρα πολύ σύντομα εκδικούνται και η εκδίκησή τους είναι το ότι τελικά όταν το θελήσουν οι πολλοί και δυνατοί στην ψυχή … ναι … τότε γίνονται πραγματικότητα…!

Χαρακτήρες και ζωές παράλληλες βρίσκονται σε διαφορετικές χρονικές στιγμές – άλλοι βρίσκονται στο όνειρο του άλλου ή αντίστροφα, πριν συγκλίνουν στα τελευταία κεφάλαια μιας γοητευτικής επαναφοράς στη μεσολάβηση της αναγκαίας πραγματικότητας.

Μπορούμε να τους κάνουμε ν’ ανησυχούν κάνοντας συνέχεια καινούργια όνειρα και δείχνοντάς τους το δικό μας όραμα που δεν είναι μόνο απέναντι από το δικό τους, αλλά είναι και πιο όμορφο γιατί είναι πιο αληθινό και πιο ανθρώπινο σε μια κοινωνία που αναζητά πρόσωπο δικαιοσύνης, αξιοκρατίας και αγάπης….

Όπου θα σταματήσει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο και η αποξένωσή του από το προϊόν του μόχθου του • για έναν άνθρωπο, που θα ολοκληρώνεται πνευματικά και πολιτιστικά και θα έχει τις ευκαιρίες ν’ αναπτύσσει δημιουργικά τις πρωτοβουλίες του σε μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία…! ουτοπία, όνειρο θα πείτε; Εμείς όμως το παλεύουμε το όνειρο και μπορούμε ν’ αγωνιστούμε γι’ αυτό…!

Ένας γνώστης της σχετικής παράδοσης της αμοιβαίας επίδρασης ζωής και ονείρου(που δεν είναι παρά ο κοινός λογοτεχνικός τόπος από τον Όμηρο έως τον υπερρεαλισμό), εύκολα θα μπορούσε να μυθιστορηματοποιήσει την περι-λάλητη φράση του Πρόσπερου: «Είμαστε φτιαγμένοι από την ύλη των ονείρων».

Η «μεθοδική» και «τακτική» συνέχεια καταργείται, ο χρόνος και ο χώρος ανατρέπονται, οι χαρακτήρες διαπερνούν ο ένας τον άλλον, η λογική ενίοτε διαρρηγνύεται, ..προστασία, αποτροπή ή καθοδήγηση;

Όπως θα επιχειρούσε να (με) διδάξει ο Jorge Luis Borges, πιο σημαντικό από το να βγεις μέσα από το λαβύρινθο είναι να παραδεχτείς (πότε χρονικά και κυρίως πως) ότι χάθηκες…!

Febr. 2010.